مشاعره مشاعره با حرف "س "

[ill_mah]

سفر ادامه‌ی اندوه دربه‌در شدن است
سفر بدون تو در اشک غوطه‌ور شدن است

قدم گذاشته‌ام روی رد پای تو باز
همیشه دلخوشی‌ام با تو یک نفر شدن است

شب است و سایه‌ی من همنشین سایه‌ی توست
تمام شب غم من، لحظه‌ی سحر شدن است

کنار جاده به من باغبان پیری گفت
انار حاصل یک عمر خون‌جگر شدن است

تمام عمر به دنبال هم سفر کردیم
که سرنوشت سفر، عاشقانه سر شدن است

سفر مرا به کجا می‌برد، نمی‌دانم!
همیشه مقصد من با تو همسفر شدن است

 

[پایان]

ساقی اندر پیچش مویش چه دیدی
واندر آن سیمای پنهانش چه دیدی
این پریشانی حالت روز و شب
حیرتم برده که توآخر چه دیدی

 

[ill_mah]

سینی چای و گل و مردی که مانند تو نیست
یک دلِ مُرده که دیگر گیر و پابندِ تو نیست

بین جمعیت صدای خنده ات پیچید و بعد...
تا سرم چرخید دیدم حیف! لبخندِ تو نیست

النکاحُ سنتی، آیا وکیلم من؟ بله
زیر لب با بغض گفتم این که پیوند تو نیست

با عسل کامِ منِ بیچاره شیرین تر نشد
تلخ می بوسم لبی را که لبِ قندِ تو نیست

تو قسم ها خورده بودی می رسی روزی به من
آااای این کابوسِ واضح مثلِ سوگندِ تو نیست

بعد از این باید فراموشت کنم، از این به بعد...
شاعرِ این شعرِ غمگین آرزومند تو نیست

کودکی آشفته را هم چند سالی بعد از این
می فشارم سخت در آغوش و فرزندِ تو نیست

می پَرم از خواب و یادم نیست چیزی را به جز...
سینی چای و گل و مردی که مانند تو نیست

 

[پایان]

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد

دل رمیده ما را رفیق و مونس شد

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

 

[amir mohamad]

سودا زده زلف پریشان نگاریم
تا در سر ان زلف چه اید به سر ما

خوش نقش خیالیست در این خلوت دیده
روشن بتوان دید ببین در نظر ما

ما غرغه دریای محیطیم چو ماهی
ما را تو بدست اور و میجو خبر ما

 

[leylii]

سی*ن*ه از آتش دل، در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه، که کاشانه بسوخت

 

[amir mohamad]

ساقیا پر کن به یاد چشم او جامی دگر
تا بسوی عالم مستی زنم گامی دگر

چشم مستت را بنازم تازه از راه آمدم
بعد ازین جامی که دادی باز هم جامی دگر

 

[پایان]

سال هاست نگاهت را در

لابلای پرده اتاقم

جستجو می کنم

آنجا که آفتاب

صورت خیس از اشکم

را نوازش می کند

 

[Tara Motlagh]

سرنوشـت تو هم ای عشق فراموشی بود
حک نمی‌ کرد اگر نام تـو را تیشه مـا

 

[leylii]

ساقیا جام مرا پیش از طلب لبریز کن
شاه را عیب است گر درویش از او خواهش کند