مشاعره مشاعره با حرف " م "

[ill_mah]

مَبین به موی پریشان و دستِ کوتاهم
هنوز با همه پَستی خلیفةُاللهم!

بقای عزتِ من باد همچنان که هنوز،
نه مبتلابِهِ شیخم نه بنده‌ی شاهم...

اگر بنای صلابت بُوَد همان کوهم
ور اقتضای لطافت، سبکتر از کاهم

وگر به راهِ بیابان رَوَم به ناچاری
به آنچه می‌کنم از هرطریق آگاهم

چو اختیار دهندم که "آبرو" یا "خلق"؟
اگر نریخته باشم خسیسِ خودخواهم!

به گاهِ مرگ چنان می‌کشم زِ سی*ن*ه‌ی تنگ،
که چوبِ نیزه کُنند از بلندیِ آهم!

به پا نمی‌روم این راه، با حسودِ حَرون،
بگو که برکَنَد از پیش و پس به رَه چاهم!
‌

 

[پایان]

من از غم تو هر روز دوصد بار بمیرم
تو از دل من هیچ خبردار نباشی

 

[ill_mah]

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم
محتسب داند که من این کارها کمتر کنم

من که عیب توبه کاران کرده باشم بارها
توبه از می وقت گل دیوانه باشم گر کنم

عشق دردانه‌ست و من غواص و دریا میکده
سر فروبردم در آن جا تا کجا سر برکنم

لاله ساغرگیر و نرگس مسـ*ـت و بر ما نام فسق
داوری دارم بسی یا رب که را داور کنم

بازکش یک دم عنان ای ترک شهرآشوب من
تا ز اشک و چهره راهت پرزر و گوهر کنم

من که از یاقوت و لعل اشک دارم گنج‌ها
کی نظر در فیض خورشید بلنداختر کنم

چون صبا مجموعه گل را به آب لطف شست
کجدلم خوان گر نظر بر صفحه دفتر کنم

عهد و پیمان فلک را نیست چندان اعتبار
عهد با پیمانه بندم شرط با ساغر کنم

من که دارم در گدایی گنج سلطانی به دست
کی طمع در گردش گردون دون پرور کنم

گر چه گردآلود فقرم شرم باد از همتم
گر به آب چشمه خورشید دامن تر کنم

عاشقان را گر در آتش می‌پسندد لطف دوست
تنگ چشمم گر نظر در چشمه کوثر کنم

دوش لعلش عشوه‌ای می‌داد حافظ را ولی
من نه آنم کز وی این افسانه‌ها باور کنم

 

[پایان]

ما زنده از اکرام تو ای هر دو عالم رام تو

وی از حیات نام تو جانی گرفته نام دل

 

[ill_mah]

ما را به تلاطم بکش ای بادِ موافق
تا کج نشود باز به ساحل سَرِ قایق

آرامشِ ما سوته دلان موج سواری است
دنبالِ خیالیم نه دنبال حقایق

از عقل نگویید که ما بنده ی عشقیم
احساس که باشد چه نیازی است به منطق؟!

سنجیده عمل کردن و معقول شدن را...
از غیر بخواهید نه از آدمِ عاشق

هر ک.س که گرفتار شود در تله ی عشق
هرگز نشود آدم معمولیِ سابق

پس یاد بگیرید که هر ساده دلی را..
با وعده ی بی جا نکشانید به هِق هِق

یا باد نباشید در اندیشه ی گلها...
یا خُرده نگیرید به اخلاق شقایق

 

[پایان]

ما در عتاب تو می‌شکوفیم

در شتابت

ما در کتاب تو می‌شکوفیم

در دفاع از لبخند تو

که یقین است و باور است..

 

[ill_mah]

موج اگر موج است، باید ترک آرامش کند
هرچه ساحل سنگدل‌تر بیشتر کوشش کند

ساقیا جام مرا پیش از طلب لبریز کن
شاه را عیب است گر درویش از او خواهش کند

این سخن بر تارک تاج سلیمان حک شده است
محترم‌تر می‌شود سلطان اگر بخشش کند

زینت ظاهر کجا، حسن خدادادی کجا
زشت‌رو زیبا نگردد هرچه آرایش کند

عشق رهوار است اما بر زمین هم می‌زند
رخش اهلی را، سوار نابلد سرکش کند

آن‌که در صلح است با خود، با جهان در جنگ نیست
کاش می‌آموخت انسان با خودش سازش کند

عشق زنجیر قوافی را ز دستم باز کرد
می‌برم فرمان دل را تا چه فرمایش کند

 

[پایان]

من دهان باز نکردم که نرنجی از من

مثل زخمى که لبش باز به لبخند، نشد

 

[ill_mah]

من راضی‌ام به این که خداحافظی کنیم
جامی دگر بچین که خداحافظی کنیم

ای کاش جای شیشه‌ی می می‌گذاشتی
خنجر در آستین که خداحافظی کنیم

من برق چشم‌های تو را دیده‌ام، تو نیز
اشک مرا ببین که خداحافظی کنیم

آغوش بستی و چمدان غرور را
نگذاشتی زمین که خداحافظی کنیم

دل کندم از کسی که دل از من بریده بود
صدبار پیش از اینکه خداحافظی کنیم

 

[نیما نصر]

من به همه چیز این دنیا دیر رسیدم
به حس لهجه "بامداد "و شور شکفتن عشق
در واژه واژه کلامش که چه زیبا می گفت

"من درد مشترکم "مرا فریاد کن.