مشاعره مشاعره با حرف "پ"

[Tara Motlagh]

پشت "نبودن" هایت
قایم می‌شوم
من از
بی تو بودن
می‌ترسم..

 

[amir mohamad]

پرده بگشای که من سوختهٔ روی توام
حسرت اندوختهٔ طلعت نیکوی توام

من نه آنم که ز دامان تو بردارم دست
تیغ بردار که منت کش بازوی توام

 

[پایان]

پس از ویرانه ی آه تو دودم سر بر آورده

هزاران گردباد آرزو پیچانده آهم را

 

[amir mohamad]

پس از ویرانه ی آه تو دودم سر بر آورده

هزاران گردباد آرزو پیچانده آهم را

پیوند جان جدا شدنی نیست ماه من
تن نیستی که جان دهم و وارهانمت

ماتم‌سرای عشق به آتش چه می‌کشی
فردا به خاک سوختگان می‌کشانمت

 

[پایان]

پروانه هایی که از اینجا پر کشیدند
از بستر اسایش خود سر کشیدند
از دامن گل های داوودی گذشتند
یک جام‌ پر از ساغر اخر کشیدند

 

[amir mohamad]

پروانه هایی که از اینجا پر کشیدند
از بستر اسایش خود سر کشیدند
از دامن گل های داوودی گذشتند
یک جام‌ پر از ساغر اخر کشیدند

پلاس تن به بر، از دست غم قبا کردم
به این لباس برش عرض مدعا کردم

نماند حاجت ک.س ناروا نمیدانم
که گفت یا رب یا رب که من دعا کردم

 

[پایان]

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود

 

[amir mohamad]

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود

مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود

پر تشنه است حرص فضولی‌کمین ما
یارب عرق به خاک نریزد جبین ما

آه از حلاوت سخن وخلق بی‌تمیز
آتش به خانهٔ که زند انگبین ما

 

[پایان]

پیرانه سر همای سعادت به من رسید

وقت زوال سایه دولت به من رسید

فردی نمانده بود ز مجموعه حواس

در فرصتی که نوبت عشرت به من رسید

پیمانه ام ز رعشه پیری به خاک ریخت

بعد از هزار دور که نوبت به من رسید

 

[amir mohamad]

پیرانه سر همای سعادت به من رسید

وقت زوال سایه دولت به من رسید

فردی نمانده بود ز مجموعه حواس

در فرصتی که نوبت عشرت به من رسید

پیمانه ام ز رعشه پیری به خاک ریخت

بعد از هزار دور که نوبت به من رسید

پريشان كن سر زلف سياهت شانه اش با من
سيه زنجير گيسو باز كن ديوانه اش با من

مگو شمع رخ مه پیکران پروانه ها دارد
تو شـمع روی خود بنما بتا پروانه اش با من