مشاعره مشاعره حرف "ش"

[Tara Motlagh]

شکسته آنچه میانِ من و تو حرمتِ ماست
نظر به آینه و سنگ کن! حکایتِ ماست

به حرف‌های خوشت دلخوشیم، می‌بینی؟
به باد تکیه‌ زدن نیز قابلیت ماست!

نشد ز حلقه‌ی دیوانگان فرار کنیم
قسم به موی تو، بندی به پای همت ماست

به اوج خویش چرا غره‌ای چنین ای موج؟
خروش تا به کجا؟ نیستی نهایتِ ماست!

چه باک از این که شرابِ تو سهم غیر شود؟
همیشه خونِ جگر خورده‌ایم! عادتِ ماست

 

[پایان]

شب که می آمد به خوابم گود می افتاد آغوشم
ماهِ من بر گونه اش وقتی که می خندید چالی داشت

 

[Tara Motlagh]

شیشه‌ی عطرم که حیران در هوایت مدتی‌ست
هستی خود را نمی‌دانم کجا گم کرده‌ام

 

[پایان]

شب سردیست، هوا منتظر باران است
وقت خواب است و دلم پیش تو سرگردان است
شب بخیر ای نفست شرح پریشانی من
ماه‌‎ پیشانی من، دلبر بارانی من

 

[ill_mah]

شبیه جرعه ی آبی که در افطار می چسبد
پس از چندی جدایی لحظه ی دیدار می چسبد

لبت را داغ کن حالا برای خستگی هایم
که چای آتشی بد جور بعد از کار می چسبد

نشد فرصت که گردم سیر اگر از سیر چشمانت
بجایش آنچه دل خواهد کمش بسیار می چسبد

تو که از نان شب واجبتری، ای یار گندم گون
تو و اردیبهشت و عشق و گندمزار می چسبد

برای نام خود متشکرم از مادرم اما
فقط وقتی بیاید بر زبان یار می چسبد

تو دستم را بچسب و زندگی را ارمغانم ده......
که اعلامیه ام یک روز بر دیوار می چسبد

 

[پایان]

شبی خوش هر که می خواهد که با جانان به روز آرد

بسی شب روز گرداند به تاریکی و تنهایی

 

[Tara Motlagh]

شب بخیر اے نازِ چشمانت شراب ناب من
مثل هرشب وعده‌ے دیدارِ ما در خواب مـن

 

[پایان]

شب است و شاهد و شمع و شراب و شیرینی

غنیمت است چنین شب که دوستان بینی

به شرط آن که منت بنده‌وار در خدمت

بایستم تو خداوندوار بنشینی

 

[leylii]

شب است و هجمه ی درد و مسکن های بی تاثیر
من و بی خوابی و تا صبح درگیر خودازاری

 

[پایان]

شادم به ضعف خویش که بیماری نسیم

ناز طبیب و منت درمان نمی کشد