مشاعره مشاعره حرف "ش"

[Tara Motlagh]

شب ما تا به قیامت نشود روز، که هست
پردهٔ روز قیامت شب تنهایی ما

مگرش زلف تو زنجیر نماید ور نه
در همه شهر نگنجد دل صحرایی ما

 

[پایان]

شراب خورده و خِوی کرده می‌روی به چمن

که آبِ روی تو، آتش در ارغوان انداخت

به بزمگاهِ چمن دوش مسـ*ـت بگذشتم

چو از دهانِ توام غنچه در گمان انداخت

 

[Tara Motlagh]

شهرخالی است ز عشاق مگر ڪز طرفی
دستی از غیب برون آید و ڪارے بڪند

 

[پایان]

شبی در محفلی ذکر علی بود
شنیدم عاقلی فرزانه فرمود:
اگر دوزخ به زیر پوست داری
نسوزی گر علی را دوست داری
اگر مهر علی در سی*ن*ه ات نیست
بسوزی گر هزاران پوست داری

 

[Tara Motlagh]

شاه بیتم را نوشتم از تو وُ زیبائی ات
تاجِ شاهنشاهیِ اشعار من چشمانِ توست...

 

[پایان]

شب ز اسرار علی، آگاه است
دل شب محرم سر الله است

 

[Tara Motlagh]

شکستم،
افتادم،
زخم زدن،
اما سبز شدم
از همان زخم های عمیق
از همان ترک های برداشته شده
از همان اعتماد های رفته
باز فرو ریختم و ساخته شدم

 

[نیما نصر]

شب ها که دریا گهواره ام می شود

و سوسوی ستاره های رنگ پریده

رویِ موج های عریض اش استراحت می کند

آن زمان خودم را از همه کارها و عشق ها رها می کنم

آرام می شوم و تنها نفس می کشم

دریایی تکانم می دهد

که سرد و ساکت در دل هزاران چراغ آسمان دراز کشیده



هسه

 

[پایان]

شیر و روباه شکاری چو بدست آرند

روبهش پوست برد، شیر خورد رانش

کشور ایمن جان خانهٔ دیوان شد

ک.س ندانست چه آمد به سلیمانش

 

[نیما نصر]

شب آرامی بود

می روم در ایوان، تا بپرسم از خود

زندگی یعنی چـه؟

………..

مادرم سینی چایی در دست

گل لبخندی چید، هدیه اش داد بـه مـن

خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا

لب پاشویه نشست

……….

پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد

شعر زیبایی خواند، و مرا برد، بـه آرامش زیبای یقین

……….

با خودم میگفتم:

زندگی، راز بزرگی اسـت کـه در مـا جاریست

زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست

رود دنیا جاریست

زندگی، آبتنی کردن دراین رود اسـت