مشاعره مشاعره حرف " چ "

[RPR"]

چو چشمت هرگزم چشمی به چشمم در نمی‌آید
به چشمانت که چشمم را به جز چشمت نمی‌باید

 

[morghamin]

در این تاپیک اشعاری که با حرف « چ » شروع می‌شوند قرار می‌گیرد

چهره و موی غبار آلودشان
مغز پر آتش، دل پردودشان

چونان در قید مهرت پای بندم که گویی آهوی سر کمندم گهی بر حال بی سامان بنالم گهی بر درد بی درمان بخندم
گر آوازم دهی من خفته گور برآساید روان درد مندم
سری دارم فدای خاک پاکت گر آسایش رسانی ور گزندم

 

[amir mohamad]

چونان در قید مهرت پای بندم که گویی آهوی سر کمندم گهی بر حال بی سامان بنالم گهی بر درد بی درمان بخندم
گر آوازم دهی من خفته گور برآساید روان درد مندم
سری دارم فدای خاک پاکت گر آسایش رسانی ور گزندم

چه می‌شد هستی ام گل بود تا از شاخه بردارم
که محض لحظه ای لبخند، در دست تو بگذار!

جوانی ام غرورم آبرویم آرزوهایم…
تمام آنچه را که از خودم هم دوست تر دارم

 

[فرهاد آزادی]

چه می‌شد هستی ام گل بود تا از شاخه بردارم
که محض لحظه ای لبخند، در دست تو بگذار!

جوانی ام غرورم آبرویم آرزوهایم…
تمام آنچه را که از خودم هم دوست تر دارم

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

 

[amir mohamad]

چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی

چه خوش بودی دلا گر روی او هرگز نمی‌دیدی
جفاهای چنین از خوی او هرگز نمی‌دیدی

سخن‌ هایی که در حق تو سر زد از رقیب من
گرت می‌بود دردی سوی او هرگز نمی‌دیدی

وحشی

 

[فرهاد آزادی]

چه خوش بودی دلا گر روی او هرگز نمی‌دیدی
جفاهای چنین از خوی او هرگز نمی‌دیدی

سخن‌ هایی که در حق تو سر زد از رقیب من
گرت می‌بود دردی سوی او هرگز نمی‌دیدی

وحشی

چه گویمت که به میخانه دوش مسـ*ـت و خراب

سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

 

[amir mohamad]

چه گویمت که به میخانه دوش مسـ*ـت و خراب

سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

چون بوی تو دارد جان جان را هله بنوازم
هر خون که ز من رويد با خاک تو میگويد

مولانا

 

[فرهاد آزادی]

چون بوی تو دارد جان جان را هله بنوازم
هر خون که ز من رويد با خاک تو میگويد

مولانا

چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب
که رفت عمر و هنوزم دِماغ پُر ز هواست

 

[amir mohamad]

چه ساز بود که در پرده می‌زد آن مطرب
که رفت عمر و هنوزم دِماغ پُر ز هواست

چون نی نفس کشیدن ما ناله کردن است
در شور نیز ناله ی ما می رسد به گوش
آتش بزن به سی نه آتش گرفته ام
آتش گرفته را مگر آتش کند خموش

فاضل

 

[فرهاد آزادی]

چون نی نفس کشیدن ما ناله کردن است
در شور نیز ناله ی ما می رسد به گوش
آتش بزن به سی نه آتش گرفته ام
آتش گرفته را مگر آتش کند خموش

فاضل

چو بشنوی سخنِ اهلِ دل، مگو که خطاست

سخن شناس نه‌ای جان من خطا این جاست