معرفی کتاب معرفی کتاب نون نوشتن | نگاهی متمایز به مفهوم نوشتن

[شیر کاکائو]

۳۵​

باید ساعت حدود ۲ بعد از نیمه شب خوابم برده باشد و حالا که بر اثر کابوس فلج کننده‌ای در حال سنکوب از خواب برخاسته‌ام ساعت ۳:۳۰ بعد از نیمه شب است و برای اولین بار در عمرم با اینکه گیج خواب هستم، می‌خواهم این کابوس را یادداشت کنم، چون ارتباط عجیبی به فضای داستانی دارد که دارم می‌نویسم.

 

[شیر کاکائو]

۳۶​

آنچه را همچون جوهر رئالیسم درک می‌کنم و درست می‌دانم ،جریان و سیالیت بی‌درنگ وجود است و این نشانه که در یک مکتب هنری نمود یافته جز از جوهر و ذات هستی نیست که بی‌سکون بی قرار و مدام در شدن است.

​

 

[شیر کاکائو]

۳۷​

انسان تا در درون کار جریان دارد، تن و روحش گرم است و در واقع دچار تب کار و آفرینش است و چه بسا نمی‌تواند و اصلا دلیلی هم ندارد که بخواهد کاری را که دارد انجام می‌دهد ارزیابی کند.

​

 

[شیر کاکائو]

۳۸​

این روزها بیشتر و جدی‌تر از همیشه باید شرط «عمری اگر باقی باشد را در حرف و سخن‌ها قید کرد، چون بنابر مرگ گذاشته شده است و نفی زندگی؛ و تجربیاتم در طول چند ساله‌ی گذشته عصاره‌ی فاجعه‌ی هنرمند بودن را برایم عریان به نمایش گذاشته است و آن عبارت است از سنخ دید و نگرش هنرمند به انسان در مقابل دید و نگرش حکام سیاست به انسان؛ و این دست درازی دید که حکام سیاست انسان را با واحد و عدد می‌انگارند و هنرمند اهل، انسان را با حد و معیار وجودی خدایی می‌سنجد.

​

 

[شیر کاکائو]

۳۹​

شاید از چهارده – پانزده سالگی به مسائلی چون ملت، مردم، مملکت فکر کرده‌ام و سپس مسئله‌ی ملیت همواره برایم موضوع تفکر بوده است. اما جواب‌هایی که در این باره از طریق نظرات و داوری‌های این و آن یافته‌ام غالبن نارسا بوده‌اند و نتوانسته‌اند عمیقا مرا قانع کنند.

​

 

[شیر کاکائو]

۴۰​

نمی‌دانم برای که و خطاب به که می‌نویسم! فقط احساس می‌کنم که باید بنویسم.

 

[شیر کاکائو]

۴۱​

اکنون در می‌یابم که مصدق ایران تا چه پایه نیرومند و توانا و ایرانی بوده است؛ هم از این طریق به قدر و بزرگی شخصیت‌هایی چون مهاتما گاندی ویلی برانت و نهرو بیشتر پی می‌برم. چون این مردان همچون جلوه‌های ملت‌های خود توانسته‌اند روی پایشان بایستند و از حقوق ملتی که نماینده‌شان بوده‌اند دفاع کنند.

​

 

[شیر کاکائو]

۴۲​

وقتی با دیگران روبه‌رو می‌شوم برخوردشان چنان است که انگار می‌خواهند مرا بردارند و مثل حلوا روی سرشان بگذارند، اما در لحظه‌های دشوار زندگی چنانم که احساس می‌کنم در تمام این جهان هیچ ک.س را ندارم.

​

 

[شیر کاکائو]

۴۳​

ما باید بدانیم ارجمندی‌هایی هم داریم پس تباهی طرحی‌ست که در افکنده می‌شود. نیز باید بدانیم گرانیگاه جامعه را تراشی نو باید داد نیز بایسته است ناتوانی‌های خود را بشناسیم و راه درمان آن تهیگاه‌ها را بیابیم ما مردم که هم کهن و هم کهنه شده هستیم، باید در آفتاب زمان بار دیگر به خود آییم و بجنبیم. روشهای نو – تازه شدن را بیاموزیم. دیری نیست بیم آن مرا برداشته است که در روانه‌ی تاریخ ملت‌هایی حذف و از میان برداشته خواهند شد؛ پس اگر می‌خواهیم که از میان برداشته نشویم، می‌بایست بتوانیم همچون مردمی شایسته‌‌ی بودن در زمان و در زمانه، خود را به تاریخ تو بقبولانیم. با آن سازگاری پیوند بخوریم و در این آماژ، نخستین گام شناخت ناتوانی‌های خود و کاستی‌ها و نداشتی‌هاست.

​

 

[شیر کاکائو]

۴۴​

خوب… فرزندم تو نیز از من دور ماندی و اکنون در بازگشت از سفری که در من با خستگی آغاز شده بود، و در تو با شوقی آمیخته به تردید، با بغض و گریستن من و مادرت پایان گرفت؛ و اکنون که پس از قریب دو ماه پشت میز کارم می‌نشینم، سخن را با یاد تو آغاز می‌کنم که صدایت در خانه نیست و هست، که در همه جای زندگی‌ام هستی اما دیگر فقط با قلبم می‌توانم قلب تو را بخوانم. و فقط به واسطه‌‌ی قلم و کاغذ می‌توانم با تو برای خودم حرف بزنم.

​