فایل شده مغزنِشین | حمیم کاربر انجمن رمان‌بوک

[ثنـٰاء]

قدمِ هفتم

خویشتن، هرچه می‌گُذرد، اِنصاف و منصفت را بر گُنجشک می‌سِپارم وز وی، درسِ اخلاق می‌آموزم. چغوکی که هرگاه بوی قدم‌های یک انسان را می‌بیند، بال‌ها گشوده، وز آن مکان می‌گریزد. آری، بایست ز انسان‌ها وز آن ناگوارتر، ز سایه‌های آن‌‌ها گریخت... .

​

 

[ثنـٰاء]

قدمِ هشتم

نومیدی را در دل‌هایمان کاشتند و گریختند! همانند لمحه‌ای که رمقِ دوختنِ چشم‌ها، بر دمیدن هور و پرتوهایش را داریم، اما؛ شاهدِ پرسه‌ی آن و سپس شامگاهی شدیم که امیدهایمان را همراه خود به گورستان کشاند... .

​

 

[ثنـٰاء]

قدمِ نهم

گاه در خلوتِ خود، با حالتی چندان نامساعد و با حامی‌بودنِ لب‌های ترک خورده‌ام، نجوا می‌کنم:
- پس‌مانده‌ی عهد و پیمان‌های حبیبانه‌ات، میثاقِ راستینی مبود؛ چه بهتر می‌شد تو نیز از فرط این هجر و دوری، مویان می‌شدی و بر دلِ خزان‌مانندات، بهاری را تحفه می‌‌دادی... .

​

 

[ثنـٰاء]

قدمِ دهم

برخی از ما، مونسی را داشتیم که در مرزها و کرانه‌های کورسور و مغموم قلب‌مان، نگهبانی می‌داد و هم‌چو سدّی راسخ و محکم، حزن‌های پرسه‌زن اطراف‌مان را پس می‌زد که مبادا دگر ماهیچه‌های گونه‌هایمان، حتی برای یک تبسم کوچک، خشک شود. لِیک، همان نگهبانِ مهر وَرز، به آن کَس تبدیل گشته است که خود، تیرباران کردن بیابان‌ها و صحرای دل‌مان را بر دوش می‌کشاند... .

​

 

[ثنـٰاء]

قدمِ یازدهم

شدنی‌ترین سانحه‌ی ملال‌آور و غم‌ناک یک انسان، می‌تواند همان لمحه‌ای باشد که تو، انگشتان دست یارت را، در دست خود غل و زنجیر کرده‌ای؛ لیک در آن مه‌آلودِ کورسور، چشمان‌ات قادر به دیدن دست دیگر یارت که در حال کشیده شدن توسط فرد دیگری‌ست، نیست. نمی‌فهمی که صدایِ بی‌صدای یارت، فغان می‌کشند که تو دگر چند نسخه شده‌ای وز پرتگاه ژرف چشمان‌اش، سقوط کرده‌ای؛ و شاید خودت را تحمیل به نفهم بودن کرده‌ای و نمی‌خواهی این پیش‌آمد حزین را بقبولانی؟

​

 

[ثنـٰاء]

قدمِ دوازدهم

در خراب‌ شده‌های سکوت‌مان، جز دست و پا زدن مگر راه و ممری مانده است؟ من، تو و توهای دیگر، در این سکوتِ طنین‌وار و آهنگین، که ترکیبی از فغان‌ها و مویه‌هاست، می‌نالیم که دست یاری‌گری دست‌هایمان را گیرد و شاید تواند خویشتن را از منجلاب داغ و رنج بیرون کشد. دریغ از این‌که همان دستِ یار، طناب کمک را پاره می‌کند... .

​

 

[ثنـٰاء]

قدمِ سیزدهم

تا جایی پیش رفته‌ایم که دگر هیچ سانحه‌ای، تبسم را بر لب‌های قفل‌شده‌یمان میهمان نمی‌کند و گویا ما نیز هم‌چو کسی که قبل از مرگ‌اش، خواسته‌هایش را و میثاق‌هایش را با انسان‌های اطرافش، در وصیت‌نامه می‌نویسد؛ وصیت کرده‌ایم که بی‌حوصله‌ایم و دور از نفوس، پس هیچ میهمانی پذیرفته نمی‌شود! حتی شما لبخندِ عزیز... .

​

 

[ثنـٰاء]

قدمِ چهاردهم

شده است که گوشه‌ای مچاله شویم و بر ناممکن‌ها فکر دوزیم؛ گویی در میان غیرممکن‌ها محاصره‌مان کرده‌اند و عذاب و کربت و کدورت را قاشق‌قاشق بر حلق‌مان می‌ریزند. گیتی، چه بسیار زیبا‌تر می‌شد، اگر تک‌تک ناممکن‌ها، ممکن می‌شد و دل‌هایمان را پر از عقده‌های تحمیلی نمی‌کرد. عقده که می‌گویم، تو بسیارها چیز معنایش کن، مثلا یک تبسم کوچک در قعر تاریکی!

***​

 

[ثنـٰاء]

قدمِوپانزدهم

ایزد را می‌ستاییم و التماس‌گونه، تمنا و استدعا می‌کشیم تا دریچه‌های قلب خزان‌ دیده‌یمان، رخ‌ساری ز سیلان و جریان خون را بر دیده نبیند و چَشم‌های زله و فگار و وامانده‌یمان را برای دیدن فزع‌ها و مویه‌های بی‌طَنین، محو سازد. مگر من و من‌ها، تاب‌مان در چه حد راسخ است و بردبار؟ دست‌هایمان هم‌چو پیرزنی سال‌خورده و زال، پوست انداخته است و با این سنِ کم، سال‌ها مرده‌ایم و خواهیم مرد... .

​

 

[ثنـٰاء]

قدمِ شانزدهم

سوگند بر همان زلف پریشان، دگر دل و شانه‌های افتاده‌‌ام، تاب این‌ همه درد و بیداری را نمی‌کشاند. ای دل شهروای خویش! تو را دگر وقتِ بن‌بست شدن است. بایست قیدِ خواسته‌ها و عاطفه‌ها زنم تا شاید مقصدی یابم. بایست کوچ کنم سوی مخروبه‌ای به نام مغز! آری... باید مغزنشین شَوَم!

​