متفرقه [ مفارقت ]

[؛DeadRose]

بخشودنی نیستم عزیزدل من. تو شیشه‌ی من هستی، تکه‌ی نور منی که فشرده‌ای، بی‌حواسی‌های من تو را می‌رنجاند، این عقل کوچک که تو را می‌آزارد بخشودنی نیست. می‌ترسم به تو دست بزنم مبادا بر تو خدشه بیفتد. می‌ترسم که صورتت را ببوسم مبادا پوستت با لبان من غریبی کند و ترک بیفتد. باید تو را نگاه کنم، باید ببینمت تا زنده بمانم اما می‌ترسم، می‌ترسم که از شدت نگاه بی‌تاب من، تن تو غم بگیرد. می‌ترسم غبار من روی تو بنشیند و بلورت را بشکنم.

 

[؛DeadRose]

اگر همه شکست من بودند، تو نیستی.
چرا که تو پایان منی، شکست را می‌شود جبران کرد، می‌شود گذشت و سخت‌تر از چیزی که تو را شکسته شد، اما عزیزم پایان؟ کدام کلاغ از نقطه‌ی پایان گذر کرده است که من بکنم! حتا رستم دستان هم که باشی در جایی که قلم فردوسی بایستد، می‌ایستی و آرام می‌گیری. با آن‌همه استخوان که از قلب من شکسته، چگونه باید از پایان خودم سخت‌تر باشم؟ بعد از تو همه‌چیز تمام می‌شود، مرگ بر تن من درجا می‌زند و کاش گروه خونی من از تو مختلف نبود تا دست‌کم رویاها پایان نمی‌گرفتند. کاش میشد با یک امضای ناهمسان در تکه کاغذی، در تو زنده می‌ماندم.

 

[؛DeadRose]

شاید این سیل هم یک روزی خشک شود؛ بخار شود و ابری شود که در آسمان ولگردی می‌کند، اما من هرگز دیگر از گریستن باز نخواهم ماند.

 

[؛DeadRose]

تو بر صندلی نشسته‌ای
و من بر صندلی دیگری می‌گریم
مرگ میان ما قامت بلندش را صاف می‌کند
و آرام سیگار می‌کشد.

 

[؛DeadRose]

یک روز برای خودم کف خواهم زد، برای اینکه اینطور احمقانه و ناشایست ادامه دادم. برای اینکه به قول یک بابایی قوی ماندم. یک حماقت بزرگ کردم و زندگی‌ام را پایان ندادم، که شبیه یک دیوانه هربار دوباره درب اتاقم را باز کردم و بیرون رفتم. برای خودم کف خواهم زد که چطور مضحکانه ساکت ماند، که دهانش را باز نکرد و فریاد نکشید. یک روز برای خودم کف خواهم زد‌، که با آنکه نمی‌خواست، تلاشش را کرد. تلاش کرد که در این گه‌آباد شاد باشد.

 

[؛DeadRose]

«کسی در شهر نمی‌خندد جز مسـ*ــت‌ها، که آن‌ها هم زیادی می‌خندند.»
- طاعون، آلبر کامو.

 

[؛DeadRose]

یه جایی هست، که مولانا دیگه دست از تمثیل و تشبیه می‌کشه، میفته روی دورِ تکرار و تمنا، اینطوریه که:
- کجایی تو؟ کجایی تو؟ کجایی؟

 

[؛DeadRose]

و حالا اشک می‌ریزم به یاد آن همه نقشه‌ای که برای آینده داشتیم، آینده‌ای که دیگر وجود ندارد.

- ۳۶۵ روز بدون تو؛ آکیرا.

 

[؛DeadRose]

چقدر همه‌چیز با تو خوب بود. اگرچه داشتیم در هلاکت یک رویا تمام می‌شدیم اما... چقدر همه‌چیز با تو خوب بود!

 

[؛DeadRose]

روزها عادی‌اند. آرامش دارند، آرامشی مثل آرام گرفتن یک مرده در گور و من خودم را گول می‌زنم. با این حال تو هستی، بودن تو هرچند دور، به آدم قوت زندگی کردن می‌دهد. مشکل این است که حتا تو هم با آن هیکل درشت و توده‌های مردانه، از پس من برنمی‌آیی. اصلا به هیبت و هیئت نیست، شاید خودم بتوانم از پس خودم بربیایم، شاید.