فایل شده {مهجور} اثر ▪︎نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[Ciel]

«بسم تعالی»

نام اشعار: مهجور
ژانر: تراژدی/ عاشقانه.
قالب: نو
اثر: نازنین هاشمی نسب.
ویراستار: @سپید
کپیست: @نازی.م

«دیباچه»

سخن در نطفه، مسکوت ماند.
شامگاهم بی‌ثمر، بی‌مهِ یار ماند.

تا از حریق چشم‌هایت سرودم.
نگاهت، بر دامانم مُهر آتش کشاند.

ای دیده‌ی روشن دل
دل از نبودت، این‌گونه مهجور ماند! ​

 

[mobina01]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثار خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ اشعار قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید:
[قوانین اشعار در حال تایپ]

پس از گذشت ده پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[درخواست نقد اشعار]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[درخواست جلد اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌[درخواست تگ مجموعه اشعار]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در این تاپیک اعلام کنید:
[تاپیک پرسش و پاسخ تالار شعر]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[Ciel]

خشنود از جنون رهسپارم
میان شوریدگی، میان هرآنچه که نباید
دلبسته‌ی آنم که بی‌پناهم کرد.

رها شده ز تاریکیِ شامگاه
میان درد، میان هرآنچه که باید
دلداده‌ی آنم که بی‌سامانم کرد.

میان من، میان تو فرسنگ‌ها فاصله
دلم روشن، طالع عشقمان سیه شاید!
دلباخته آنم که بایدهایم را این‌گونه، این‌چنین ویران کرد.
​

 

[Ciel]

رسوای عالم، نخواستم که بشوم.
بی‌نا و بی‌رُخ مهتاب، نخواستم که بشوم.
از آن لحظه‌های اندوهگین
از آن شبِ قیرگون
بی‌تو دیگر، عاشق نخواستم که بشوم.

خوش‌شمیم‌تر از عطر یاس
تو در وجودت چه داری؟
که اگر نباشی این آدم
به‌آسانی مجنون می‌شود! ​

 

[Ciel]

سودای جهالت را پیشه کردم.
ز نبودت استخوانم را تیشه کردم.
قلبم را شکاند آن که نبودش
چه اندیشم که می‌برد قلب و روانم!

اشک‌هایم چکید از برکه‌ی دل
رفتنت جان می‌گرفت، دل می‌گرفت
ای دیده‌ی دل
زبانم قاصر است از حال این عشق

​

 

[Ciel]

گل‌روی من
شبِ سرد سراب، سیه سوز مذاب
حصار تیز درد، میان صیاد و درد
نباش، گل‌روی من

بیشه‌ی سبز دلم، حصار آغوش من
میان رز‌های سرخ، کنار قلب و تنم
بمان زیبای من.

پژمرده نباش زیرا که من
جان می‌دهم از عمق این درد
​

 

[Ciel]

ابتدای سخنانم، تکرار نام توست.
شبم هم‌رنگ چشمان بی‌مثال توست.

سیه زلف تو
غرق می‌کند مرا و این، فریبِ زیبای توست.

بندبند دلم گره‌ به مویت بود
این تنیدن‌ها، تنها میان من و توست.

سوز سرمای زمستان
عاری از غم است و این، ز سرمست بودن توست.
​

 

[Ciel]

از نبودن‌ها، از این دوری‌ها بیزارم
تو نباشی
از این آفاق و این زندگانی هم، خسته‌‌ام.

از دل بریدن‌ها، از این عدوات‌ها لبریزم
تو نباشی
از آسمان سپیده‌دم و شب سیه هم، دلزده‌ام.

از باران بهاری رسیدم به طغیان تگرگ
اگر تو نباشی
عصیان رگبارهای خزان، می‌شود افسانه‌ام.

​

 

[Ciel]

بگذار کمی بیشتر کنارت، تعلّل کنم.
رویای بلند گیسوانت را
بگذار ببافم و آن‌ را سیراب کنم.

بگذار دلهره‌ی نبودنت را ابراز کنم.
شب سیه رنگ چشم‌هایت را
بگذار بیشتر از قبل احساس کنم.

بگذار دلم را اَمانت، نزد تو واگذار کنم.
عطر بابونه‌ی پیراهنت را
بگذار اندکی بیشتر بو کنم.

بگذار میان تازیانه‌های زندگانی، اندکی بیشتر زندگی کنم.
شمیم شیرین بودنت را
بگذار بر بوم سپید دنیایم، طراحی کنم. ​

 

[Ciel]

بند دلم، به ریسمان بلند گیسوانت پیوند دارد
میان طوفان‌ها، سودای عشقت را این دلم دارد.
بودنت را خواستم اما نشد
رویایت را خواستم، آن هم نشد.
چه گویم خدای من
 آغوشم آن را کم دارد، می‌شود بماند! ​