مجموعه اشعار مهدی اخوان ثالث

[mobina01]

هستیِ آدم خاکی چه بُود؟ نقش بر آب
بی‌قرار آتش رقصان چه کند بر دَم باد؟

 

[mobina01]

شب افتاده ست
و در تالاب من
دیرى ست
كه در خوابند آن نیلوفر آبی
و ماهی‌ها ،
پرستوها ٬
بیا "امشب"
كه بس تاریک و تنهایم

 

[mobina01]

ای خوش آن عشق و محبت که به اظهار رسد
مرغ خوشبخت شود،چون‌که به گلزار رسد

چشم بر روی جهان دگری بگشاید
شاخه،درباغ اگر برسر دیوار رسد

ای خوش آن دست که دامان عزیزان گیرد
کار دیدار،به اصرار و به انکار رسد

اشک افشاندن و زانو زدن اندر بر یار
قصه‌ای باشد و پیوسته به تکرار رسد

لب به لبخند گشاید ملک اندر ملکوت
چون‌که پیغام ، ازین یار به آن یار رسد

جشن گیرند به شادی همه مرغان بهشت
بوی گلزار، چو بر مرغ گرفتار رسد

درد عشق ، آه اگر آینه از شرم کند
تاج‌ها بردل بیچاره‌ی بیمار رسد

باد پرخون ، جگر شرم که عمری نگذاشت
که مرا عشق جگر خوار به اقرار رسد

دیگر،این معجزه می‌خواهد و بسیارکم است
درد پنهان به مداوای پرستار رسد

سهم ما،عشق به دل خون شده‌ای بود که سهم
چون که بی قاعده باشد کم و بسیار رسد

داد و فریادم ازین تود‌ه‌ی دوار گذشت
تا به گوش فلک و ثابت و سیار رسد

بشنوید ای در و دیوار، که جانان نه شنید
آنچه امروز به گوش در و دیوار رسد

شاید«امید»نهان باشد از انظار جهان
این ورق سوخته روزی که به انظار رسد

 

[mobina01]

به دیدارم بیا هر شب
در این تنهایی تنها و تاریک خدا مانند

دلم تنگ است
بیا ای روشن ! ای روشن‌تر از لبخند !

شبم را روز کن در زیر تن پوش سیاهی‌ها

 

[mobina01]

دیگر اکنون دیری و دوری‌ست
کاین پریشان‌مرد،
این پریشانِ پریشانگرد،
در پس زانوی حیرت‌مانده، خاموش است.
سخت بیزار از دل و دست و زبان بودن،
جمله‌تن، چون درِّ دریا، چشم
پای تا سر، چون‌صدف، گوش است‌.

لیک در ژرفای‌خاموشی،
ناگهان بی‌اختیار از خویش می‌پرسد:
کآن چه‌حالی بود؟
آنچه می‌دیدیم و می‌دیدند
بود خوابی، یا خیالی بود؟

خامش، ای آوازخوان! خامش،
در کدامین پرده می‌گویی؟
وز کدامین شور یا بیداد؟
با کدامین دلنشین گلبانگ، می‌خواهی
این شکسته‌خاطرِپژمرده را از غم کنی آزاد؟

 

[mobina01]

آه !
بس کنم دیگر ،
خالیِ هر لحظه را سرشار باید کرد از هستی
زنده باید زیست در آنات میرنده،
با خلوصِ ناب تر مستی .

چیست جز این ؟
نیست جز این راه .

 

[mobina01]

من اینجا بَس دلم تنگ است،
و هر سازی که می‌بینم بَدآهنگ است.

بیا رَه‌توشه برداریم،
قدم در راه بی‌برگشت بگذاریم؛

ببینیم آسمان هرکجا آیا همین رنگ است؟

 

[mobina01]

در گذرگاه زمان
خیمه شب بازے دهر
با همه تلخے و شیرینی
خود مے گذرد

عشق ها مے میرند
رنگ ها رنگ دگر مے گیرند

و فقط خاطره هاست
ڪه چه شیرین و چه تلخ....

دست ناخورده به
جا مے مانند ......

 

[mobina01]

پس چرا باران نمی‌آید ؟
سرآمد روزها با تشنگی،
بر مردم صحرا...
گروه تشنگان در پچ پچ افتادند:
" آیا این همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد ؟"

و آن پیر دروگر گفت با لبخند زهرآگین :
فضا را تیره می‌دارد ، ولی هرگز نمی‌بارد!!!!

 

[mobina01]

شبان آهسته می‌گِریَم که شاید کم شود دردم
تحمل می‌رود اما شب غم سر نمی‌آید

چه سود از شرح این دیوانگی‌ها بی‌قراری‌ها
تو مَه، بی‌مهری و حرف مَنَت باور نمی‌آید

ز دست و پای دل بر گیر این زنجیر جور، ای یار
که این دیوانه گر عاقل شود دیگر نمی‌آید