مجموعه اشعار مهدی اخوان ثالث

[mobina01]

هنوز این زاری از گوشم نرفته است
که می نالید با خواری ، عزیزی:

مبادا هیچ ک.س محتاج ناکس
که از ناچیز نتوان خواست چیزی

 

[mobina01]

من یاد تو را سجده کنم ای صنم اکنون
برخیز و بیا خود بت بتخانه من باش ...

دانی که شدم خانه خراب تو حبیبا
اکنون دگر آبادی ویرانه ی من باش

 

[mobina01]

صیحه کشم از جگر، فغان کشم از دل
تا برسد شکوه‌ها به گوش جهانم
صخرهٔ خاموش هم به نعره درآید

گوش جهان بشنود غریو فغانم
آی جهانا! بیا، ببین، بشنو، آی
زین بد و بیداد، وای! شیون! فریاد!.

 

[mobina01]

گرچه دانم زندگی افسانه‌ای ست
کارِ آن را می‌نگیرم سرسری

زندگی سرچشمهٌ خوشبختی است
کارگاه قدرتِ بالا پری

ای خوش آن راهی که از این کارگاه
توشه برگیرد برای طیِّ راه

راه عشق ای دوست پر پیچ‌وخم است هرکه‌زین یک خان گذشت او رستم است

 

[mobina01]

به دیدارم بیا هر شب
در این تنهاییِ تنها و تاریکِ
خدا مانند
دلم تنگ است.
بیا ای روشن، ای روشن‌تر از لبخند
شبم را روز کن در زیرِ سرپوشِ
سیاهی‌ها
دلم تنگ است.
بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه
در این ایوانِ سرپوشیده
وین تالاب مالامال
دلی خوش کرده‌ام با این
پرستو‌ها و ماهی‌ها
و این نیلوفرِ آبی و این
تالابِ مهتابی.
به دیدارم بیا ای هم گناه،
ای مهربان با من،
بیا امشب که بس تاریک و
تنهایم
بیا ای مهربان با من!
بیا ای یاد مهتابی...

 

[mobina01]

تو را با غیر می‌بینم
صدایم در نمی‌آید
دلم می‌سوزد و کاری
ز دستم بر نمی‌آید
شبان آهسته می‌گریم
که شاید کم شود دردم
تحمل می‌رود اما
شب غم سر نمی‌آید

 

[mobina01]

من با تو نگویم كه تو پروانه‌ی من باش
چون شمع بیا روشنی خانه‌ی من باش

در كلبه‌ی من رونق اگر نیست صفا هست
تو رونق این كلبه و كاشانه‌ی من باش

من یاد تو را سجده كنم ای صنم اكنون
برخیز و بیا ، خود بت بتخانه‌ی من باش

دانی كه شدم خانه خراب تو حبیبا
اكنون دگر آبادی ویرانه‌ی من باش

لطفی كن و در خلوت محزون من ای دوست
آرام و قرار دل دیوانه‌ی من باش

چون باده خورم با كف چو برگ گل خویش
ای غنچه دهان ساغر و پیمانه‌ی من باش

چون مسـ*ـت شوم بلبل من سازهم‌ آهنگ
با زیر و بم ناله مستانه‌ی من باش

من شانه زنم زلف تو را و تو بدان زلف
آرایش آغوش من و شانه‌ی من باش

ای دوست چه خوب است كه روزی تو بگویی
امید بیا با من و پروانه‌ی من باش

 

[mobina01]

دوشم جنون دوباره به تن تازیانه زد
باز این درخت ریشه دواند و جوانه زد

دیدم درون آینه شوریده‌منظری
باز از درونم آتش حسرت زبانه زد

نازم به چشم یار که تیرِ نگاه را
بی‌جا هدر نکرد و به قلبم نشانه زد

جز در هوای عشق، دگر پر نمی‌زنم
هرچند عشقم این‌همه آتش به لانه زد

باد این درخت گو نتکاند، که مرغِ دل
آنجا به آرزوی گلی آشیانه کرد

ای مَه! مباش بی‌خبر از کَیدِ مشتری
ارزان خرد متاع، حریفی که چانه زد

دوش، انعکاس ناله‌ی «امّید» از این غزل
آتش به چنگِ زهره‌ی شیرین‌ترانه زد...

 

[mobina01]

پس چرا باران نمی‌آید ؟
سرآمد روزها با تشنگی،
بر مردم صحرا...
گروه تشنگان در پچ پچ افتادند:
" آیا این همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد ؟"

و آن پیر دروگر گفت با لبخند زهرآگین :
فضا را تیره می‌دارد ، ولی هرگز نمی‌بارد!!!

 

[mobina01]

من اینجا بَس دلم تنگ است،
و هر سازی که می‌بینم بَدآهنگ است.

بیا رَه‌توشه برداریم،
قدم در راه بی‌برگشت بگذاریم؛

ببینیم آسمان هرکجا آیا همین رنگ است