مجموعه اشعار مهدی اخوان ثالث

[mobina01]

در این جادوی شبِ
پوشیده از برگِ گلِ کوکب...
دلم دیوانه بودن
با تو را می خواست...

 

[mobina01]

مردم! ای مردم

من همیشه یادمست این، یادتان باشد
نیم شب ها و سحرها، این خروس پیر
می خروشد، با خراش سی*ن*ه می خواند.
گوش ها گر با خروش و هوش با فریادتان باشد.

مردم! ای مردم
من همیشه یادمست این، یادتان باشد.

و شنیدم دوش، هنگام سحر می خوانْد.
باز،
این چنین با عالم خاموش فریاد از جگر می خوانْد:
مردم! ای مردم،
من اگر جغدم، به ویرانْ بوم
یا اگر بر سر
سایه از فَرِّ هما دارم،
هر چه هستم از شما هستم؛
هر چه دارم، از شما دارم.

مردم! ای مردم
من همیشه یادمست این، یادتان بش

 

[mobina01]

اگر روزم پریشان شد،
فدای تاری از زلفش

که هر شب با خیالش
خواب‌های دیگری دارم

 

[mobina01]

من چو پیغامی به بال مرغک پیغامبر بسته،
در نجیبِ پرشکوهِ آسمان پرواز می‌کردم.
تکیه داده بر ستبرِ صخرهٔ ساحل،
با بلورین دشتِ صیقل‌خوردهٔ آرام،
راز می‌کردم.

می‌فشاندم گاه -بی‌قصدی-
در صفای برکه مشتی ریگِ خاک‌آلود.
و زلالِ سادهٔ آیینه‌وارش را
با کدورت یار می‌کردم.
و بدین اندیشه لختی می‌سپردم دل
که زلالی چیست پس، گر نیست تنهایی؟
باز با مشتی دگر تنهایی‌اش را همچنان بیمار می‌کردم.

 

[mobina01]

امشَب
دلم آرزوی تُو دارد
نجوا کنان و بی آرام

خوش با خُدایش
می‌نالد و
گفت و گوی تُو دارد....

 

[mobina01]

منزلی در دوردستی هست بی شک هر مسافر را،
این‌چنین دانسته بودم، وین چنین دانم. لیک
ای ندانم چون و چند ! ای دور !
تو بسا کاراسته باشی‌به‌آیینی که دلخواه‌ست.
دانم این که بایدم سوی تو آمد، لیک
کاش این را نیز می‌دانستم، ای نشناخته منزل !
که از این بیغوله تا آنجا، کدامین راه
یا کدام است آن که بیراه‌ست.
ای برایم، نه به رایم ساخته منزل!
نیز می‌دانستم این را، کاش،
که به سوی تو چها می‌بایدم آورد؟
دانم ای دور عزیز! این نیک می‌دانی
من پیاده‌یْ ناتوان تو دور و دیگر وقت بیگاه‌ست.

 

[mobina01]

رویش عشق
سر آغاز کتاب من و توست
گوش کن
این صدای دل یک بلبل مسـ*ـت
در تمنای گلی است
که به او میگوید
تا ابد
لحظه به لحظه دل من
با همه مستی و شیدایی و عشق
همه تقدیم تو باد

 

[mobina01]

شبان آهسته می‌گِریَم که شاید کم شود دردم
تحمل می‌رود اما شب غم سر نمی‌آید

چه سود از شرح این دیوانگی‌ها بی‌قراری‌ها
تو مَه، بی‌مهری و حرف مَنَت باور نمی‌آید

ز دست و پای دل بر گیر این زنجیر جور، ای یار
که این دیوانه گر عاقل شود دیگر نمی‌آید

 

[mobina01]

امشب
به یاد مخملِ زلفِ نجیب تو
شب را
چو گُربه‌ای که بخوابد به دامنم،
من ناز می‌کنم ...!

 

[mobina01]

امشب اندوه تو بیش از همه شب شد یارم
وای ازین حال پریشان که من امشب دارم

کاش یکباره زنم خیمه به صحرای عدم
دیگر ای زندگی از روی تو هم بیزارم

قصه ی روز و شب من سختی مختصر است
روز در خواب خیالاتم و شب بیدارم

شب و روزی همه یکسان گذرد بر من و من
اندرین دایره سرگشته تر از پرگارم

ترک می گفتمت ار بود به من ، چون همه چیز
حیف در کار تو ای مرغ نفس ناچارم