مجموعه اشعار ناصر خسرو

[ویتامین]

معانی قرآن را همی زان ندانی
که طاعت نداری روان قرآن را

قرآن خوان معنی است، هان ای قرآن خوان
یکی میزبان کیست این شهره خوان را؟

 

[ویتامین]

ازین خوان خوب آن خورد نان و نعمت
که بشناسد آن مهربان میزبان را

به مردم شود آب و نان تو مردم
نبینی که سگ سگ کند آب و نان را

 

[ویتامین]

ازین کرد دور از خورش‌های آن خوان
مهین شخص آن دشمن خاندان را

چو هاروت و ماروت لب خشک از آن است
ابر شط دجله مر آن بدگمان را

 

[ویتامین]

اگر دوستی خاندان بایدت هم
چو ناصر به دشمن بده خان و مان را

مخور انده خان و مان چون نماند
همی خان و مان تو سلطان و خان را

 

[ویتامین]

ز دنیا زیانت ز دین سود کردی
اگر خوارگیری به دین سوزیان را

به خاک کسان اندری، پست منشین
مدان خانهٔ خویش خان کسان را

 

[ویتامین]

یکی شایگانی بیفگن ز طاعت
که دوران برو نیست چرخ گران را

یکی رایگان حجتی گفت، بشنو
ز حجت مراین حجت رایگان را

 

[ویتامین]

قصیدهٔ شمارهٔ سه:

 

[ویتامین]

آزرده کرد کژدم غربت جگر مرا
گوئی زبون نیافت ز گیتی مگر مرا

در حال خویشتن چو همی ژرف بنگرم
صفرا همی برآید از انده به سر مرا

 

[ویتامین]

گویم: چرا نشانهٔ تیر زمانه کرد
چرخ بلند جاهل بیدادگر مرا

گر در کمال فضل بود مرد را خطر
چون خوار و زار کرد پس این بی‌خطر مرا؟

 

[ویتامین]

گر بر قیاس فضل بگشتی مدار چرخ
جز بر مقر ماه نبودی مقر مرا

نی‌نی که چرخ و دهر ندانند قدر فضل
این گفته بود گاه جوانی پدر مرا