مجموعه اشعار ناصر خسرو

[ویتامین]

از بیشی و کمی جهان تنگ مکن دل
با دهر مدارا کن و با خلق مواسا

احوال جهان گذرنده گذرنده است
سرما ز پس گرما سرا پس ضرا

 

[ویتامین]

ناجسته به آن چیز که او با تو نماند
بشنو سخن خوب و مکن کار به صفرا

در خاک چه زر ماند و چه سنگ و تو را گور
چه زیر کریجی و چه در خانهٔ خضرا

 

[ویتامین]

با آن‌که برآورد به صنعا در غمدان
بنگر که نمانده است نه غمدان و نه صنعا

دیوی است جهان صعب و فریبنده مر او را
هشیار و خردمند نجسته است همانا

 

[ویتامین]

گر هیچ خرد داری و هشیاری و بیدار
چون مس*ت مرو بر اثر او به تمنا

آبی است جهان تیره و بس ژرف بدو در
زنهار که تیره نکنی جان مصفا

 

[ویتامین]

جانت به سخن پاک شود زانکه خردمند
از راه سخن بر شود از چاه به جوزا

فخرت به سخن باید ازیرا که بدو کرد
فخر آن‌که نماند از پس او ناقهٔ عضبا

 

[ویتامین]

زنده به سخن باید گشتنت ازیراک
مرده به سخن زنده همی کرد مسیحا

پیدا به سخن باید ماندن که نمانده‌است
در عالم کَس بی‌سخن پیدا، پیدا

 

[ویتامین]

آن به که نگوئی چو ندانی سخن ایراک
ناگفته سخن به بود از گفتهٔ رسوا

چون تیر سخن راست کن آن‌گاه بگویش
بیهوده مگو چوب مپرتاب ز پهنا

 

[ویتامین]

نیکو به سخن شو نه بدین صورت ازیراک
والا به سخن گردد مردم نه به بالا

بادام به از بید و سپیدار به بار است
هر چند فزون کرد سپیدار درازا

 

[ویتامین]

بیدار چو شیداست به دیدار، ولیکن
پیدا به سخن گردد بیدار ز شیدا

دریای سخن‌ها سخن خوب خدای است
پر گوهر با قیمت و پر لؤلؤ لالا

 

[ویتامین]

شور است چو دریا به مثل صورت تنزیل
تاویل چو لؤلؤست سوی مردم دانا

اندر بن دریاست همه گوهر و لؤلؤ
غواص طلب کن، چه دوی بر ل*ب دریا؟