مجموعه اشعار ناصر خسرو

[ویتامین]

خواب و خور است کار توای بی‌خرد جسد
لیکن خرد به است ز خواب و ز خور مرا

کار خر است سوی خردمند خواب و خور
ننگ است ننگ با خرد از کار خر مرا

 

[ویتامین]

من با تو ای جسد ننشینم در این سرای
کایزد همی بخواند به جای دگر مرا

آن‌جا هنر به کار و فضایل، نه خواب و خور
پس خواب و خور تو را و خرد با هنر مرا

 

[ویتامین]

چون پیش من خلایق رفتند بی‌شمار
گرچه دراز مانم رفته شمر مرا

روزی به پر طاعت از این گنبد بلند
بیرون پریده گیر چون مرغ بپر مرا

 

[ویتامین]

هر کَس همی حذر ز قضا و قدر کند
وین هر دو رهبرند قضا و قدر مرا

نام قضا خرد کن و نام قدر سخن
یاد است این سخن ز یکی نامور مرا

 

[ویتامین]

واکنون که عقل و نفس سخن‌گوی خود منم
از خویشتن چه باید کردن حذر مرا؟

ای گشته خوش دلت ز قضا و قدر به نام
چون خویشتن ستور گمانی مبر مرا

 

[ویتامین]

قول رسول حق چو درختی است بارور
برگش تو را که گاو توئی و ثمر مرا

چون برگ خوار گشتی اگر گاو نیستی؟
انصاف ده، مگوی جفا و مخور مرا

 

[ویتامین]

ای آن‌که دین تو بخریدم به جان خویش
از جور این گروه خران بازخر مرا

دانم که نیست جز که به سوی توای خدا
روز حساب و حشر مفر و وزر مرا

 

[ویتامین]

گر جز رضای توست غرض مر مرا ز عمر
بر چیزها مده به دو عالم ظفر مرا

واندر رضای خویش تو، یارب، به دو جهان
از خاندان حق مکن زاستر مرا

 

[ویتامین]

همچون پدر به حق تو سخن گوی و زهد ورز
زیرا که نیست کار جز این ای پسر مرا

گوئی که حجتی تو و نالی به راه من
از نال خشک خیره چه بندی کمر مرا

 

[ویتامین]

قصیدهٔ شمارهٔ چهار: