مجموعه اشعار نجمه زارع

[mobina01]

مجموعه اشعار نجمه زارع
[مدیریت تالار شعر ]​

 

[mobina01]

غم که می آید در و دیوار شاعر می‌شود
در تو زندانی ترین رفتار شاعر می‌شود

می‌نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی
خط کش و نقاله و پرگار شاعر می‌شود

تا چه حد این حرف ها را میتوانی حس کنی؟
حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می‌شود

تا زمانی با توام انگار شاعر نیستم
از تو تا دورم دلم انگار شاعر می‌شود

باز میپرسی: چطور این گونه شاعر شد دلت؟
تو دلت را جای من بگذار شاعر می‌شود

گر چه می‌دانم نمیدانی چه دارم می‌کشم
از تو می‌گوید دلم هر بار شاعر می‌شود

 

[mobina01]

لکنت شعر و پریشانی
و جنجال دلم...؛

چه بگویم که کمی
خوب شود حال دلم؟

کاش می‌شد که شما
نیز خبردار شوید!

لحظه‌ای از من و از
دردِ کهن‌سال دلم...

 

[mobina01]

به یک پلک تو می‌بخشم تمام روز و شب‌ها را
که تسکین می‌دهد چشمت غم جانسوز تب‌ها را

بخوان! با لهجه‌ات حسّی عجیب و مشترک دارم
فضا را یک‌نفس پُر کن به هم نگذار لب‌ها را

به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم!
تو واجب را به جا آور رها کن مستحب‌ها را

دلیلِ دل‌خوشی‌هایم! چه بُغرنج است دنیایم!
چرا باید چنین باشد؟ نمی‌فهمم سبب‌ها را

بیا این‌بار شعرم را به آداب تو می‌گویم
که دارم یاد می‌گیرم زبان با ادب‌ها را

غروب سرد بعد از تو چه دلگیر است ای عابر
برای هر قدم یک دم نگاهی کن عقب‌ها را

 

[mobina01]

وقتی از چشم تو افتادم دل مستم شکست
عهد و پیمانی که روزی با دلت بستم شکست

ناگهان- دریا! تو را دیدم حواسم پرت شد
کوزه ام بی اختیار افتاد از دستم شکست

در دلم فریاد زد فرهاد و کوهستان شنید
هی صدا در کوه،هی “من عاشقت هستم” شکست

بعد تو آیینه های شعر سنگم میزنند
دل به هر آیینه،هر آیینه ایی بستم شکست

عشق زانو زد غرور گام هایم خرد شد
قامتم وقتی به اندوه تو پیوستم شکست

وقتی از چشم تو افتادم نمیدانم چه شد
پیش رویت آنچه را یک عمر نشکستم شکست

 

[mobina01]

‌‌من را نگاه كن كه دلم شعله‌ور شود
بگذار در من این هیجان بیشتر شود

قلبم هنوز زیر غزل لرزه‌های توست
بگذار تا بلرزد و زیر و زبر شود

من سعدی‌ام اگر تو گلستان من شوی
من مولوی سماع تو برپا اگر شود

من حافظم اگر تو نگاهم كنی اگر
شیراز چشم‌های تو پر شور و شر شود

«ترسم كه اشك در غم ما پرده‌در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود»

آنقدر واضح است غم بی تو بودنم
اصلا بعید نیست كه دنیا خبر شود

دیگر سپرده‌ام به تو خود را كه زندگی
هر گونه كه تو خواستی آنگونه سر شود

 

[mobina01]

وقتی تو دل خوشی، همه ی شهر دل خوشند
خوش باش هم به جای خودت هم به جای من

تو انعکاس من شده ای ... کوه ها هنوز
تکرار می کنند تو را در صدای من

 

[mobina01]

میخواستم رها شوم از عاشقانه ها
دیدم که در نگاه تو حاصل نمیشود

تا نیستی تمام غزلها معلق ند
این شعر مدتی ست که کامل نمیشود

 

[mobina01]

نپرس حال مرا تا غزل به لب دارم
خودت بفهم که حالم بد است و تب دارم...

فقط بگو لقب "شاعری" به من ندهند
بگو که من دل خونی ازین لقب دارم

و بی تو این همه شعری که هیچ می ارزند
و بی تو دفتر شعری که بی سبب دارم

تو چند ساله شدی؟! آه! چند ساله شدم؟
کجا دگر خبر از سال و ماه و شب دارم؟

بیا و این دم آخر کنار چشمم باش
مباد بی تو بمیرم ... چقدر تب دارم !

 

[mobina01]

با غزل‌ها طی کن این ابیاتِ غربت‌نامه را
بلکه شاید حس کنی چون یک حقیقت، نامه را

آنقدَر این روزگار تلخ رنجم داد که
می‌توانم پر کنم صدها شکایت‌نامه را

ای ضریحِ شعر! ای خوکرده با دستان من!
در حضورت باز می‌خوانم زیارت‌نامه را

هرچه بادا باد، با مردم مدارا مشکل است
از کسی جز تو نمی‌خواهم رضایت‌نامه را

مانده‌ام اهل کجایی... هِی تو را خط می‌زنم
با کدامین لهجه بنْویسم برایت نامه را؟

بی‌نهایت بار می‌پرسم تو را از پاسخت
در جوابت می‌نویسم بی‌نهایت نامه را

آه... ای انگیزه‌ی خوبِ تغز‌ّل‌های من
بی‌تو باید "عشق" بنویسد وصیّت‌نامه را...
‏