دلنوشته {نقاهتِ بی‌سوگ} اثر •سونیا ریپِر کاربر انجمن رمان بوک•

[نهـنگـ]

تو را در لحظه‌ها گم کردم؛ در ثانیه‌هایی که بی‌تو کش آمدند و در دقیقه‌هایی که مثلِ زنجیر، به هم بسته بودند.
تو را در زمان‌هایی دیدم که هیچ‌گاه اتفاق نیفتادند، مثلِ بوسه‌ای که در خیال ماند و آغوشی که هرگز به واقعیت نرسید.
تو را در لحظه‌هایی دفن کردم، که از شدتِ نبودنت، بی‌زمان شدند.
تو رفتی و من در لحظه‌هایی ماندم که هرگز از تو عبور نکردند.​

 

[نهـنگـ]

تو را در رنگ‌ها گم کردم؛ در سیاهیِ شب‌هایی که بی‌تو بی‌انتها شدند و در سفیدیِ صبح‌هایی که بی‌تو کور بودند.
تو را در خاکستریِ خاطره‌ها دیدم، که نه روشن بودند، نه تاریک؛ فقط تو بودند.
تو را در رنگِ صدایم دفن کردم، وقتی دیگر هیچ واژه‌ای رنگِ تو را نداشت.
تو را در رنگِ اشک‌هایم دیدم، که بی‌رنگ بودند، اما از تو لبریز.
تو رفتی و رنگ‌ها، بی‌تو بی‌هویت شدند.​

 

[نهـنگـ]

تو را در فصلِ نبودن گم کردم؛ فصلی که نه بهار بود، نه پاییز، فقط بویِ تو را داشت، بدونِ حضورت.
تو را در اقلیمِ دلتنگی دیدم، جایی که باران، از چشم‌ها می‌بارید و آفتاب، فقط خاطره‌ای از گرمایِ تو بود.
تو را در فصل‌هایی دفن کردم، که هرگز در تقویم نبودند، اما در دلِ من، سال‌ها ادامه داشتند.
تو رفتی، و فصل‌ها، بی‌تو بی‌معنا شدند.​

 

[نهـنگـ]

تو را در مرگ‌ها گم کردم؛ در مرگی که بی‌جسد بود،
اما هر روز در من اتفاق می‌افتاد.
تو را در سوگی دیدم که هیچ‌ک.س باورش نکرد، چون جنازه‌ای نبود، فقط خاطره‌ای بود که نفس نمی‌کشید.
تو را در عزاداریِ بی‌لباس دفن کردم، در ماتمی که نه سیاه بود، نه رسمی، فقط درونِ من، بی‌صدا می‌گریست.
تو رفتی و من هر روز، بی‌تو می‌میرم.​

 

[نهـنگـ]

تو را در تنهایی گم کردم؛ در اتاقی که دیوارهایش صدایِ تو را حفظ کرده بودند و در پنجره‌ای که هرگز به آمدنت باز نشد.
تو را در سکوتِ تلفنی دیدم، که هرگز زنگ نخورد، اما من هر شب منتظرش بودم.
تو را در تنهاییِ بی‌پایان دفن کردم، در لحظه‌هایی که هیچ‌ک.س نبود، جز خاطره‌ای که مثلِ سایه، همیشه یک قدم عقب‌تر از من راه می‌رفت.​

 

[نهـنگـ]

تو را در نوشتن گم کردم؛ در متنی که با تو آغاز شد، اما هرگز به پایان نرسید.
تو را در جمله‌هایی دیدم که از درد لبریز بودند و در واژه‌هایی که از نبودنت تغذیه می‌کردند.
تو را در نقطه‌گذاری‌هایی دفن کردم، که هر مکثشان، گریه‌ای بی‌صدا بود.
تو را در نوشتن گم کردم و نوشتن، تنها راهِ زنده ماندنِ من شد.
تو رفتی، اما من هنوز در واژه‌هایت زندگی می‌کنم.​

 

[نهـنگـ]

تو را در نگاه‌ها گم کردم؛ در چشمانی که شبیه تو بودند، اما هیچ‌کدام، آن زلِ بی‌رحمانه‌ی تو را نداشتند.
تو را در نگاه‌هایی دیدم که از کنارم گذشتند، بی‌آن‌که بایستند، بی‌آن‌که بپرسند.
تو را در چشم‌هایی دفن کردم، که هر بار، خاطره‌ی تو را زنده می‌کردند.
تو را در نگاهِ خودم گم کردم، وقتی دیگر جرئتِ دیدن نداشتم.
تو رفتی و نگاه‌ها، بی‌تو بی‌معنا شدند.​

 

[نهـنگـ]

تو را در سؤال‌ها گم کردم؛ در پرسش‌هایی که هیچ‌گاه پاسخی نداشتند و در چراهایی که مثلِ خوره، ذهنم را خوردند.
تو را در "چرا رفتی؟" دیدم، که هر بار، بی‌پاسخ‌تر از قبل، در گلویم گیر می‌کرد.
تو را در سؤال‌هایی دفن کردم، که هرگز جرئتِ پرسیدنش را نداشتم.
تو را در ندانستن گم کردم و ندانستن، نامِ دیگرِ درد شد در من.​

 

[نهـنگـ]

تو را در امید گم کردم؛ در امیدی که مثلِ شمع،
در بادِ بی‌تفاوتی‌ات خاموش شد.
تو را در آرزویی دیدم که هرگز نرسید، اما هر شب، با آن خوابیدم.
تو را در امیدی دفن کردم، که هر روز، با نبودنت، بیشتر پوسید.
تو را در رویاهایی گم کردم، که دیگر جرئتِ دیدنشان را ندارم.
تو رفتی و امید، بی‌تو بی‌جان شد.​

 

[نهـنگـ]

تو را در فراموشی گم کردم؛ در تلاشی بی‌ثمر برای نادیده گرفتنِ حضورت، وقتی نبودنت، از بودنت پررنگ‌تر بود.
تو را در حافظه‌ای دفن کردم، که هر بار، با یک خاطره‌ی تازه، از زیر خاک بیرون می‌آمد.
تو را در فراموشی‌ای دیدم که مثلِ سم، آرام و بی‌صدا، در رگ‌هایم پخش شد.
تو را در نسیانِ خودخواسته گم کردم، اما نسیان، فقط نامِ دیگرِ دلتنگی بود.​