مجموعه اشعار هاتف اصفهانی

[mobina01]

به بزمم دوش یار آمد به همراه رقیب اما
شبی با او بسر بردم ز وصلش بی‌نصیب اما

مرا بی او شکیبایی چه می‌فرمائی ای همدم
شکیب آمد علاج هجر دانم کو شکیب اما

 

[mobina01]

کدام عهد نکویان عهد ما بستند
به عاشقان جفاکش که زود نشکستند

خدا نگیردشان گرچه چارهٔ دل ما
به یک نگاه نکردند و می‌توانستند

نخست چون در میخانه بسته شد گفتم
کز آسمان در رحمت به روی ما بستند

مکن به چشم حقارت نظر به درویشان
که بی‌نیاز جهانند اگر تهی دستند

حریف عربدهٔ می کشان نه‌ای ای شیخ
به خانقاه منه پا که صوفیان مستند

غم بتان به همه عمر خوردم و افسوس
که آخر از غمشان مردم و ندانستند

ز جور مدعیان رفت از درت هاتف
غمین مباش گر او رفت دیگران هستند

 

[mobina01]

نه با من دوست آن گفت و نه آن کرد
که با دشمن توان گفت و توان کرد

گرفت از من دل و زد راه دینم
ز دین و دل گذشتم قصد جان کرد

کی از شرمندگی با مهربانان
توان گفت آنچه آن نامهربان کرد

منش از مردمان رخ می‌نهفتم
ستم بین کآخر از من رخ نهان کرد

تو با من کردی از جور آنچه کردی
من از شرم تو گفتم آسمان کرد

دو عالم سود کرد آن ک.س که در عشق
دلی درباخت یا جانی زیان کرد

نه از کین خون هاتف ریخت آن شوخ
وفای او به کشتن امتحان کرد

 

[mobina01]

شب هجر است و دارم بر فلک دست دعا اما
به غیر از مرگ حیرانم چه خواهم از خدا امشب

 

[mobina01]

چو نی نالدم استخوان از جدایی
فغان از جدایی فغان از جدایی

قفس به بود بلبلی را که نالد
شب و روز در آشیان از جدایی

چسان من ننالم ز هجران که نالد
زمین از فراق، آسمان از جدایی

 

[mobina01]

این گل که به چشم نیک و بد خارم ازو
رسوا شدهٔ کوچه و بازارم ازو

من می‌خواهم که دست ازو بردارم
دل نگذارد که دست بردارم ازو

 

[mobina01]

شود که به چهره زرد من نظری برای خدا کنی

که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

توشه ای و کشور جان تو را تو مه ای و جان جهان تو را
ز ره کرم چه زیان تو را که نظربه حال گدا کنی

تو کمان کشیده و در کمین که زنی به تیرم و من غمین
همه غمم بود ازهمین که خدا نکرده خطا کنی

 

[mobina01]

هر گل که شمیم مشکبار آید ازو
بی‌روی تو خاصیت خار آید ازو

جانی که گرامی‌تر از آن چیزی نیست
ای جان جهان بی تو چکار آید ازو

 

[mobina01]

دلخسته‌ام از ناوک دلدوز فراق
جان سوخته از آتش دلسوز فراق

دردا و دریغا که بود عمر مرا
شب‌ها شب هجر و روزها روز فراق

 

[mobina01]

بی من و غیر اگر باده خورد نوشش باد
یاد من گو نکند غیر فراموشش باد

یار بی‌غیر که می در قدحش خون گردد
خون من گر همه ریزد به قدح نوشش باد

سرو اگر جلوه کند با تن عریان به چمن
شرمی از جلوهٔ آن سرو قبا پوشش باد

دوش می‌گفت که خونت شب دیگر ریزم
امشب امید که یاد از سخن دوشش باد

ننگ یار است که یاد آرد از اغیار مدام
نام این فرقهٔ بدنام فراموشش باد

دل که خو کرده به اندوه فراغت همه عمر
با خیالت همه شب دست در آغوشش باد

هاتف از جور تو دم می‌نزند لیک تو را
شرمی از چشم پر آب و لب خاموشش باد