مجموعه اشعار هاتف اصفهانی

[mobina01]

سوی خود خوان یک رهم تا تحفه جان آرم تو را
جان نثار افشان خاک آستان آرم تو را

از کدامین باغی ای مرغ سحر با من بگوی
تا پیام طایر هم آشیان آرم تو را

من خموشم حال من می‌پرسی ای همدم که باز
نالم و از نالهٔ خود در فغان آرم تو را

شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من
تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را

ناله بی‌تاثیر و افغان بی‌اثر چون زین دو من
بر سر مهر ای مه نامهربان آرم تو را

گر نیارم بر زبان از غیر حرفی چون کنم
تا به حرف ای دلبر نامهربان آرم تو را

در بهار از من مرنج ای باغبان گاهی اگر
یاد از بی برگی فصل خزان آرم تو را

خامشی از قصهٔ عشق بتان هاتف چرا
باز خواهم بر سر این داستان آرم تو را

 

[mobina01]

هرچند که گلچهره و سیمین بدنی
حیف از تو ولی که شمع هر انجمنی

ای یار وفادار اگر یار منی
با غیر مگو حرفی و مشنو سخنی

 

[mobina01]

هرگزم امّید و بیم از وصل و هجر یار نیست
عاشقم ، عاشق ؛ مرا با وصل و هجران کار نیست

هر شب از افغانِ من ، بیدار خلق ، اما چه سود ؟
آنکه باید بشنود افغان من ، بیدار نیست

در حریمش بار دارم ، لیک در بیرونِ در
کرده‌ام جا تا چو آید غیر ، گویم یار نیست

دل به پیغام وفا - هر ک.س که می‌آرد ز یار -
می‌دهم تسکین و می‌دانم که حرف یار نیست

گلشن کویش ، بهشتی خرّم است اما دریغ
کز هجوم زاغ ، یک بلبل در این گلزار نیست

سرّ عشق یار ، با بیگانگان هاتف ! مگو
گوش این نا‌آشنایان محرم اسرار نیست

 

[mobina01]

نه با من دوست آن گفت و نه آن کرد
که با دشمن توان گفت و توان کرد

گرفت از من دل و زد راه دینم
ز دین و دل گذشتم قصد جان کرد

کی از شرمندگی با مهربانان
توان گفت آنچه آن نامهربان کرد

منش از مردمان رخ می‌نهفتم
ستم بین کآخر از من رخ نهان کرد

تو با من کردی از جور آنچه کردی
من از شرم تو گفتم آسمان کرد

دو عالم سود کرد آن ک.س که در عشق
دلی درباخت یا جانی زیان کرد

نه از کین خون هاتف ریخت آن شوخ
وفای او به کشتن امتحان کرد

 

[mobina01]

از دل رَوَدَم یاد تو بـیـرٖون نه و هرگز

لیلی رَوَد از خاطر مجنون نه و هرگز

با اهل وفـا و هـنـر افزون شود و کم

مهر تو و بی‌مهری گردون نه و هرگز

 

[mobina01]

دارم ز غم فراق یاری که مپرس
روز سیهی و شام تاری که مپرس

از دوری مهر دل فروزی است مرا
روزی که مگوی و روزگاری که مپرس

 

[mobina01]

به بزمم دوش یار آمد به همراه رقیب اما
شبی با او بسر بردم ز وصلش بی‌نصیب اما

مرا بی او شکیبایی چه می‌فرمائی ای همدم
شکیب آمد علاج هجر دانم کو شکیب اما

 

[mobina01]

جانی نمانْد لیک اگر جان طلب کنی ،
بهر تن ضعیف من این نیم‌جان پر است

هاتف ! به من ز جور رقیب و جفای یار
کم کن سخن که گوشم از این داستان پر است

 

[mobina01]

افسوس که از همنفسان نیست کسی
وز عمر گرانمایه نمانده است بسی

دردا که نشد بـه کام دل یک لحظه
با همنفسی بر آرم از دل نفسی

 

[mobina01]

به قید زلف تو آن دل که پایبند شود
غمش مباد که فارغ ز هر گزند شود

بلند نام تو در حُسن شد ، خوشا روزی
که در جهان به وفا نام تو بلند شود !