مجموعه اشعار هاتف اصفهانی

[mobina01]

شهر به شهر و کو به کو در طلبت شتافتم
خانه به خانه در به در جستمت و نیافتم

آه که تار و پود آن رفت به باد عاشقی
جامه تقویی که من در همه عمر بافتم

بر دل من زبس که جا تنگ شد از جدائی‌ات
بی تو به دست خویشتن سی*ن*هٔ خود شکافتم

از تف آتش غمم صد ره اگر چه تافتی
آینه‌سان به هیچ سو رو ز تو برنتافتم

یک ره از او نشد مرا کار دل حزین روا
هاتف اگرچه عمرها در ره او شتافتم ...

 

[mobina01]

شتابت چیست ای جان از تنم خواهی برون رفتن

دمی از جسم من بیرون مرو شاید که یار آید

شدم دور از دیار یار و شد عمری که سوی من

نه مکتوبی ز یار آید نه پیکی زان دیار آید

 

[mobina01]

دلِ عشاق ، روا نیست که دلبر شکند
گوهری ؛ک.س نشنیده است که گوهر شکند

بر نمی‌دارم از این در، سرِ خویش ای دربان
صد ره از سنگِ جفای تو، گَرَم سر شکند

 

[mobina01]

شکوه از پیری کنی زاهد بیا همراه من

تا به میخانه برم پیر و جوان آرم تو را

 

[mobina01]

ز فیض ابر آزاری زمین مرده شد زنده

ز لطف باد نوروزی جهان پیر شد برنا

 

[mobina01]

به دل صدگونه مطلب ، سوی او رفتم ولی ماندم

ز بیم خوی او خاموش و در دل ماند مطلب‌ها !

 

[mobina01]

جان اگر خواهی
مَده تا می‌توانی دِل زِ دَست

دِل چو رَفت از دَست
غیر از جان سپُردن چارهِ نیست....

 

[mobina01]

دل زارمٖ بود در صیدگاه عشق نخجیری

که بر وی هر زمان ابرو کمانی می‌زند تیری

 

[mobina01]

شب و روزی به پایان گر تو را در وصل یار آید
غنیمت دان که بی ما و تو بس لیل و نهار آید

شتابت چیست ای جان از تنم خواهی برون رفتن
دمی از جسم من بیرون مرو شاید که یار اید

 

[mobina01]

گر فاش شود عیوب پنهانی ما
ای وای به خجلت و پریشانی ما

ما غره به دین‌داری و شاد از اسلام
گبران متنفر از مسلمانی ما