مجموعه اشعار هوشنگ ابتهاج

[mobina01]

منشین چنین زار و حزین چون روی‌زردان
شعری بخوان سازی بزن جامی بگردان

رہ دور و فرصت دیر اما شوق دیدار
منزل به منزل می‌رود با ره‌نوردان

من بر همان عهدم که با زلف تو بستم
پیمان شکستن نیست در آیین مردان

گر رهرو عشقی تو پاس رہ نگه دار
بالله که بیزار است ره زین ‌گردان

صد دوزخ اینجا بفسرد آری عجب نیست
گر درنگیرد آتشت با سی*ن*ه‌سردان

آن‌کو به دل دردی ندارد آدمی نیست
بیزارم از بازار این بی‌هیچ‌دردان

آری هنر بی عیب حرمان نیست لیکن
محروم‌تر برگشتم از پیش هنردان!

با تلخكامی صبر کن ای جان شیرین
دانی که دنیا زهر دارد در شکردان

گردن رها کن سایه از بند تعلق
تا وارهی از چنبر این چرخ گردان!

 

[mobina01]

دنیا خیلی زیباتر میشد،
اگر مردم؛
به جای دخالت در زندگیمان،
به درک احساسمان میپرداختند ...

 

[mobina01]

خیالِ آمدنت دیشبم به سر می‌زد
نیامدی که ببینی دلم چه پر می‌زد

به خواب رفتم و نیلوفری بر آب شکفت
خیال روی تو نقشی به چشمِ تَر می‌زد

شرابِ لعل تو می‌دیدم و دلم می‌خواست
هزار وسوسه‌ام چنگ در جگر می‌زد

زهی امید که کامی از آن دهان می‌جست
زهی خیال که دستی در آن کمر می‌زد

دریچه‌ای به تماشای باغ وا می‌شد
دلم چو مرغِ گرفتار بال و پر می‌زد

تمام شب به خیال تو رفت و می‌دیدم
که پشتِ پرده‌ی اشکم سپیده سر می‌زد...
‏

 

[mobina01]

ساز هم ،
با نفس گرم تو آوازی داشت
بی تو دیگر
سر ساز و دل آوازم نیست

 

[mobina01]

چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی
چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی
چراغ خلوت این عاشق کهن باشی
به سان سبزه پریشان سرگذشت شبم
نیامدی تو که مهتاب این چمن باشی
تو یار خواجه نگشتی به صد هنر هیهات
که بر مراد دل بی قرار من باشی
تو را به آینه داران چه التفات بود
چنین که شیفته حسن خویشتن باشی
دلم ز نازکی خود شکست در غم عشق
و گرنه از تو نیاید که دلشکن باشی
وصال آن لب شیرین به خسروان دادند
تو را نصیب همین بس که کوهکن باشی

 

[mobina01]

مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
مهی که مزد وفای مرا جفا دانست
دلم هر آنچه جفا دید ازو وفا دانست
روان شو از دل خونینم ای سرشک نهان
چرا که آن گل خندان چنین روا دانست
صفای خاطر آیینه دار ما را باش
که هر چه دید غبار غمش صفا دانست
گرم وصال نبخشند خوشدلم به خیال
که دل به درد تو خو کرد و این دوا دانست
تو غنچه بودی و بلبل خموش غیرت عشق
به حیرتم که صبا قصه از کجا دانست

 

[mobina01]

زندان شب یلدا
چند این شب و خاموشی؟ وقت است که برخیزم
وین آتش خندان را با صبح برانگیزم
گر سوختنم باید افروختنم باید
ای عشق یزن در من کز شعله نپرهیزم
صد دشت شقایق چشم در خون دلم دارد
تا خود به کجا آخر با خاک در آمیزم
چون کوه نشستم من با تاب و تب پنهان
صد زلزله برخیزد آنگاه که برخیزم
برخیزم و بگشایم بند از دل پر آتش
وین سیل گدازان را از سی*ن*ه فرو ریزم
چون گریه گلو گیرد از ابر فرو بارم
چون خشم رخ افزود در صاعقه آویزم