مجموعه اشعار هوشنگ ابتهاج

[mobina01]

من به باغ گل سرخ
زیر آن ساقه تر
عطر را زمزمه کردم تا صبح
من به باغ گل سرخ
در تمام شب سرد
روشنایی را خواندم با آب
و سحر را به گل وسبزه بشارت دادم...

 

[mobina01]

با من بی ک.س تنها شده،
یارا تو بمان

همه رفتند ازین خانه،
خدا را تو بمان

 

[mobina01]

در چنین شب های بی فریاد رس!

روز خوش در خواب باید دید و بس!...

 

[mobina01]

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر، نامه رسان من و توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

 

[mobina01]

ساز هم ،
با نفس گرم تو آوازی داشت
بی تو دیگر
سر ساز و دل آوازم نیست

 

[mobina01]

من نمی دانستم معنی هرگز را
تو چرا باز نگشتی دیگر...

 

[mobina01]

هزار سال میان جنگل ستاره‌ها پیِ تو گشته‌ام
ستاره‌ای نگفت
کزین سرای بی‌کسی
کسی صدات می‌کند؟
هنوز دیر نیست
هنوز صبر من
به قامت بلند آرزوست....
عزیز همزبان
تو در کدام کهکشان نشسته‌ای؟!...

 

[mobina01]

‌چه کنم با غم خویش؟
گه گهی بغض دلم می‌ترکد
دل تنگم
ز عطش می‌سوزد؛

شانه‌ای می‌خواهم؛
که گذارم سر خود بر رویش
و کنم گریه
که شاید کمی آرام شوم،
ولی افسوس که نیس

 

[mobina01]

ای دریغا چه گلی
ریخت به خاک!
چه بهاری پژمرد!

چه دلی رفت به باد!
چه چراغی افسرد!

هر شب این
دلهره طاقت سوز
خوابم از دیده ربود

هر سحر چشم
گشودم نگران:
چه خبر خواهد بود؟

سرنوشت دل
من بود درین بیم و امید
آه ای چشمه نوشین حیات!

 

[mobina01]

سرم ای ماه به دامان نوازش بگذار...
تا در آغوش تو سوز غزلی ساز کنم

به نوایم برسان زان لب شیرین که چو نی
شکوه های شب هجران تو آغاز کنم...