مجموعه اشعار هوشنگ ابتهاج

[mobina01]

هزار سال درین آرزو توانم بود
تو هر چه دیر بیایی هنوز باشد زود

تو سخت ساخته می‌آیی و نمی‌دانم
که روز آمدنت روزی که خواهد بود

زهی امید شکیب آفرین که در غم تو
ز عمر خستهٔ من هر چه کاست عشق افزود

 

[mobina01]

خواب می آید و در چشم نمی یابد راه
یک طرف اشک رهش بسته و یک سوی خیال
نشنوم ناله خود را دگر از مستی درد ...

آه از خویش تهی می شوم آرام آرام
می گریزد نفس خسته‌ام از سی*ن*ه چو آه
بانگ برمی زنم از شوق که : آنا آنا!

ناگهان می پرم از خواب، گشاده آغوش!
می شود باز دو دست من و
می افتد سست
هیچ ک.س نیست به جز شب
که سیاه است و خموش ...

 

[mobina01]

هزار سال درین آرزو توانم بود
تو هر چه دیر بیایی هنوز باشد زود

تو سخت ساخته می‌آیی و نمی‌دانم
که روز آمدنت روزی که خواهد بود

زهی امید شکیب آفرین که در غم تو
ز عمر خستهٔ من هر چه کاست عشق افزود

 

[mobina01]

سکوت میکنم و حرف می‌زنم با تو
در این مباحثه دیوانه‌تر منم یا تو؟

من و تو پس زده‌ی روزگار امروزیم
تو عشق بی سرو پایی و من سراپا تو

شبیه بوته‌ی خاری اسیر صحرا، من
شبیه قایق دوری غریق دریا، تو

چقدر حادثه با خود کشانده‌ای تا من
چقدر آینه در خود شکسته‌ام تا تو

به چشم من که اگر زنده‌ام بخاطر توست
تمام اهل جهان مرده اند الا تو

 

[mobina01]

به شوق لعل جانبخشی
که درمان جهان با اوست

چه طوفان می کند
این موج ِ خون در جان ِ پُردردم

 

[mobina01]

در هفت آسمان چو نداری ستاره‌ای
ای دل کجا روی که بود راه چاره‌ای

ای ابـر غم ببار و دل از گریه باز کن
ماییم و سرگذشت شب بی‌ستاره‌ای.

 

[mobina01]

سر به سودایی نیاوردم فرود
گرچه دستِ آرزو کوتَه نبود

آن قَدر از خواهشِ دل سوختم
تا چنین بی‌خواهشی آموختم...

 

[mobina01]

درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد
آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت

خرمن سوخته ی ما به چه کارش میخورد
که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رف

 

[mobina01]

تو می روی و دل ز دست می رود
مرو که با تو هر چه هست می رود

دلی شکستی و به هفت آسمان
هنوز بانگ اين شکست می رود

 

[mobina01]

ای دوست شاد باش که شادی سزای توست
این گنج مزد طاقت رنج آزمای توست

صبح امید و پرتو دیدار و بزم مهر
ای دل بیا که این همه اجر وفای توست