مجموعه اشعار هوشنگ ابتهاج

[MHP]

سایه ی سرگردان (هوشنگ ابتهاج)​

پای بند قفسم باز و پر بازم نیست
سر گل دارم و پروانه ی پروازم نیست
​

گل به لبخند و مرا گریه گرفته ست گلو

چون دلم تنگ نباشد که پر بازم نیست
​

گاهم از نای دل خویش نوایی برسان

که جزین ناله ی دل سوز تو دمسازم نیست که
​

در گلو می شکند ناله ام از رقت دل

قصه ها هست ولی طاقت ابرازم نیست
​

ساز هم با نفس گرم تو آوازی داشت

بی تو دیگر سر ساز و دل آوازم نیست
​

آه اگر اشک منت باز نگوید غم دل

که درین پرده جیزن همدم و همرازم نیست
​

دلم از مهر تو در تاب شد ای ماه ولی

چه کنم شیوه ی آیینه ی غمازم نیست
​

به گره بندی آن ابروی باریک اندیش

که به جز روی تو در چشم نظر بازم نیست
​

سایه چون باد صبا خسته ی سرگردانم

تا به سر سایه ی آن سرو سرافرازم نیست​

 

[MHP]

همنشین جان - هوشنگ ابتهاج​

بی تو ای جان جهان ، جان و جهانی گو مباش
چون رخ جانانه نتوان دید جانی گو مباش
​

همنشین جان من مهر جهان افروز توست

گر ز جان مهر تو برخیزد جهانی گو مباش
​

یک دم وصلت ز عمر جاودانم خوش تر است

بی وصال دوست عمر جاودانی گو مباش
​

در هوای گلشن او پر گشا ای مرغ جان

طایر خلد آشیانی خاکدانی گو مباش
​

در خراب آباد دنیا نامه ای بی ننگ نیست

از من خلوت نشین نام و نشانی گو مباش
​

چون که من از پا فتادم دستگیری گو مخیز

چون که من از سر گذشتم آستانی گو مباش
​

گر پس از من در دلت سوز سخن گیرد چه سود

من چو خاموشی گرفتم ترجمانی گو مباش
​

سایه چون مرغ خزانت بی پناهی خوش تر است

چتر گل چون نیست بر سر سایبانی گو مباش​

 

[MHP]

زبان نگاه (هوشنگ ابتهاج)​

نشود فاش کسی آنچه میان من و توست
تا اشارات نظر نامه رسان من و توست

گوش کن با لب خاموش سخن می گویم
پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست

روزگاری شد و ک.س مرد ره عشق ندید
حالیا چشم جهانی نگران من و توست

گر چه در خلوت راز دل ما ک.س نرسید
همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست

گو بهار دل و جان باش و خزان باش ، ارنه
ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

این همه قصه ی فردوس و تمنای بهشت
گفت و گویی و خیالی ز جهان من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه ی عقل
هر کجا نامه ی عشق است نشان من و توست

سایه ز آتشکده ی ماست فروغ مه و مهر
وه ازین آتش روشن که به جان من و توست​

 

[MHP]

سایه ی گل - هوشنگ ابتهاج​

ز پرده گر بدر آید نگار پرده نشینم
چون اشک از نظر افتد نگارخانه ی چینم
​

بسازم از سر زلف تو چون نسیم به بویی

گرم ز دست نیابد که گل ز باغ تو چینم
​

مرو به ناز جوانی گره فکنده بر ابرو

که پیر عشقم و زلف تو داده چین به جبینم
​

ز جان نداشت دلم طاقت جدایی و از اشک

کشید پرده به چشمم که رفتن تو نبینم
​

ز تاب آن که دلم باز سر کشد ز کمندش

کمان کشیده نشسته ست چشم او به کمینم
​

اگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی

گلی نداشت خزان دیده باغ طبع حزینم
​

به ناز سر مکش از من که سایه ی توام ای سرو

چو شاخ گل بنشین تا به سایه ی تو نشینم​

 

[MHP]

مرغ پریده (هوشنگ ابتهاج)​

هنوز چشم مرادم رخ تو سیر ندیده
هوا گرفتی و رفتی ز کف چو مرغ پریده
​

تو را به روی زمین دیدم و شکفتم و گفتم

که این فرشته برای من از بهشت رسیده
​

بیا که چشم و چراغم تو بودی از همه عالم

خدای را به کجا رفتی ای فروغ دو دیده
​

هزار بار گذشتی به ناز و هیچ نگفتی

که چونی ای به سر راه انتظار کشیده
​

چه خواهی از سر من ای سیاهی شب هجران

سپید کردی چشمم در انتظار سپیده
​

به دست کوته من دامن تو کی رسد ای گل

که پای خسته ی من عمری از پی تو دویده
​

ترانه ی غزل دلکشم مگر نشنفتی

که رام من نشدی آخر ای غزال رمیده
​

خموش سایه که شعر تو را دگر نپسندم

که دوش گوش دلم شعر شهریار شنیده​

 

[MHP]

نی خاموش - هوشنگ ابتهاج​

باز امشب از خیال تو غوغاست در دلم
آشوب عشق آن قد و بالاست در دلم
​

خوابم شکست و مردم چشمم به خون نشست

تا فتنه ی خیال تو برخاست در دلم
​

خاموشی لبم نه ز بی دردی و رضاست

از چشم من ببین که چو غوغاست در دلم
​

من نای خوش نوایم و خاموشم ای دریغ

لب بر لبم بنه که نواهاست در دلم
​

دستی به سی*ن*ه ی من شوریده سر گذار

بنگر چه آتشی ز تو برپاست در دلم
​

زین موج اشک تفته و طوفان آه سرد

ای دیده هوش دار که دریاست در دلم
​

باری امید خویش به دلداری ام فرست

دانی که آرزوی تو تنهاست در دلم
​

گم شد ز چشم سایه نشان تو و هنوز

صد گونه داغ عشق تو پیداست در دلم​

 

[آساهیر]

در عشق خوشا مرگ که این بودنِ ناب است
وقتی همه‌ بودن ما جز هوسی نیست …

 

[آساهیر]

دلا بسوز و به جان برفروز آتش عشق
کزین چراغ تو دودی به چشم ک.س نرود

 

[آساهیر]

شاهد سرمدی تویی
وین دل سالخوردِ من

عشق هزار ساله را
بر تو گواه می‌ کند ….

 

[آساهیر]

حشمتِ این عشق از فرزانگی ست
عشقِ بی فرزانگی دیوانگی ست

دل چو با عشق و خرد همره شود
دستِ نومیدی ازو کوته شود

گر درین راه طلب دستم تهی ست
عشقِ من پیشِ خرد شرمنده نیست