دلنوشته [هو گویک] اثر •ریحانه کاربر انجمن رمان بوک•

[ریحانا۲۰]

بشنو هم‌سفر من، با هم رهسپار راه درد هستیم. با هم لحظه‌ها را گریه کردیم. ما در صدای بی‌صدای گریه بودیم. ما از عبور تلخ لحظه، قصه ساختیم. شاید در این راه اگر با هم بمانیم وقت رسیدن شعر خوشبختی با هم از عشق و خوشبختی بخوانیم. دلتنگ؟! آری دلم تنگ است...دلتنگ گذشته...دلتنگ خیال...دلتنگ رویاهای محال...من چه بگویم از دلتنگیم؟! که دلتنگم؟! من با این دلِ تنگم چه کنم؟!

 

[ریحانا۲۰]

دلی که تمام شب و روزش را بیهوده می‌تپد. دلم تنگ است. دلم برای آرزوهای پرپر شده‌ام تنگ است. کاش بودی! کاش می‌ماندی تا دوباره با هرم دست‌هایت مرا گرم می‌کردی! بی تو سردم. شانه‌هایت جایگاه گریه‌های من...بوسه‌هایت مرهم دل زخمی من، نفست داغ! تنت گرم!دعایت همیشه همراهم. تو نباشی من به که پناه برم؟! یادت می‌آید! آن روزها که هر دو با هم از تنهایی فرار می‌کردیم!؟

 

[ریحانا۲۰]

دلخوشی‌مان از وجود یکدیگر بود. روزهاست به بن‌بست خورده‌ام.کوچه‌ی حیاتم به بن‌بست دارد ختم می‌شود و باز من دلتنگت هستم! بیا...بیا که بی تو دفتر عمرم دیگر برگی ندارد. برگی نیست که در آن از دردم نویسم! چه بگویم؟! فقط می‌توانم بگویم دلتنگم. ..همین و باز در یک عصر پاییزی دلم گرفته است! دلی که همچون برگ‌های درختان پاییزی، زرد، خشک وخسته‌اند.

 

[ریحانا۲۰]

آری دل شکسته‌ام. بدجور گرفته است. قدم می‌زنم در کوچه‌ی پس کوچه‌های شهر پر از سکوت. یک غروب سرد و بی‌روح پاییزی، یک دل عاشق ولی تنها باکوله‌باری از غم، غصه و عشق نافرجام. قدم می‌زنم و به سرنوشت خویش می‌اندیشم. یک بغض غریب درگلویم، یک احساس برباد رفته در وجودم، یک رویای محال درخیالم.

 

[ریحانا۲۰]

با پاهای خسته و دلی ناامید از این زندگی هم‌چنان قدم می‌زنم. با همان دل شکسته و دلِ تنگ. چه سخت است دلتنگ قاصدک بودن در جاده‌ای که در آن هیچ بادی نمی‌وزد. زیبایی! شاید اولین شعله‌ی عشق من دلیلش زیبایی بیش از حد و اندازه‌ی تو بود؛ ولی دلیلش این نبود، عمیق‌ترین درد در زندگی، مردن نیست بلکه پنهان کردن قلبی‌ست که به اسفناک‌ترین حالت شکسته شده!

 

[ریحانا۲۰]

ای عشق! من اگر تلخم، گـــاه اگر شیرین اگر زشتم، گــاه اگر زیبا اگر در هستی یا که در نیستی‌ام، اگر مستم و دیوانه یا که هشیار و فرزانه، تو مرا ببخش ولی به خود وا مگذار. اگر رد می‌کنی رد کن ولی...من بجز درگاه تو جایی ندارم. بجز تو با کسی کاری ندارم تاوان ندهی. مگر می‌شود دست به کشتار هویت و شخصیت کسی بزنی و تاوان ندهی؟! مگر‌ می‌شود غرور کسی را جلوی همه خرد کنی و تاوان ندهی؟!

 

[ریحانا۲۰]

اگر خودت حواست نباشد، خدا حواسش هست. یک روزی یک جایی تاوان می‌دهی. تاوان دلی که بی‌رحمانه شکستی، غروری که له کردی، عمری که بیهوده هدر دادی‌. دنیا دار مکافات است. ﺑﺎ یک ﻧﺎبینا می‌شود ﺁﻫﻨﮓ ﮔﻮﺵ ﮐﺮﺩ. ﺑﺎ یک ﮐﺮ ﻭ ﻻﻝ می‌شود. ﺷﻄﺮﻧﺞ ﺑﺎﺯی ﮐﺮﺩ. ﺑﺎ یک ﻣﻌﻠﻮﻝ ﺫﻫنی می‌شود رقصید. ﺑﺎ یک بیماﺭ ﺳﺮﻃﺎنی می‌شود از زندگی گفت‌

 

[ریحانا۲۰]

ﺑﺎ یک ﺁﺩﻡ ﻧﺸﺴﺘﻪ‌ی ﺭﻭی ویلچر می‌شود قدم زد ﻭلی ﺑﺎ یک ﺁﺩﻡِ بی‌احساس ﻧﻪ می‌شود ﺣﺮﻑ ﺯﺩ و ﻧﻪ ﺑﺎﺯی ﮐﺮﺩ. ﻧﻪ ﻗﺪﻡ ﺯﺩه ﻭ ﻧﻪ ﺷﺎﺩ ﺯﻧﺪگی ﮐﺮﺩه! خيابان‌هاى اين شهر مرا بى تو نمي‌خواهند. خاطره‌هايم امشب به يقين جنايت‌كارترين قاتل زمانه خواهند شد. به من كه نه، به زنى كه زمانى دوستش داشتى رحمى بكن و قدرى از خودت را برايم باقى بگذار. چه قدر امروز معنى اين چند سطر توصيف از جنسيتم را؛ خوب مي‌فهمم.

 

[ریحانا۲۰]

زنانگی یعنی این که گوشیِ تلفن را برداری و برای جایی رفتن از کسی اجازه بگیری. نه که عهد قجر باشد، نه که اجازه‌ات دست خودت نباشد، یک وقت‌هایی آدم دلش می‌خواهد اجازه‌اش را بدهد دست کسی تا دلش قرص شود. مهم است برای کسایی که روزها که بی‌اجازه و با اختیار می‌زنم بیرون انگار بی‌کَس‌ترین زن عالمم. چه قدر متنفرم از عابران دست در دست هم گره خورده.

 

[ریحانا۲۰]

دیوانه‌ی اشک‌هایت شدم. خداحافظ قلب من. تو دورتر و دورتر و دورتر شدی.خواهش کردم بمان. التماس کردم بمان.اشک‌های مردانه‌ام ریخت.باز هم گفتم بمان.
غم چشمانت را باور نداشتم و...این قلب من به زنده بودن تو ایمان داشت...آخر مهربانم، با قلب مهربانت رفتی؟! نمی‌خواهم بفهمم، نمی‌خواهم.اگر قرار است من هم بمیرم این قلب من برای تو. تو...فقط...بمان... بمان.