فایل شده وقتی او نباشد| اثر گلِ‌سُرخ

[بانوی سرخ]

بغض‌هایم ته نشین شدند و اویی که در هر اشک مرا
از غم پاک می‌ساخت کجاست؟
او چرا نیست؟ چشم‌های آتشش و دست‌های آب...
نیست! در حرارت نبودش غریبانه‌ترم از غم!
من با دست‌هایی آلوده به خنده‌ی مضحک
و تنهاتر از جمله‌های تنها و کوتاهِ خود؛
نشسته‌ام! خراب بر زمین خاکی! مخروبه‌ای...
دیوان پریش! اسیرِ اسید! قلبم دارد چنان دختری که تمام چهره‌اش پودر شد و خون چکید و او را زشت خواندند، می‌سوزد!

 

[بانوی سرخ]

گفتم باید بروی! غلط کردن به چه کار می‌آید جز اکنونِ من؟
نام مرور جزء به جزء خاطرات در یک دقیقه در لغت‌نامه‌ی ادبیات شما چیست؟ این حال بد مرا دهخدا می‌تواند معنا کند!؟
شهریار می‌تواند برای الآنِ من شعر سراید؟
زندگی بی تو... سیاه‌‌تر از من است.
سفیدتر از تو... به خاکستریِ آسمانِ کف قبر نیش می‌زند!
مگر شما به مردن در هر لحظه؛ زندگی می‌گویید؟

 

[بانوی سرخ]

دوباره گوش می‌دهم اشعار خصوصی را؛
تو نیستی و یادت، موسیقی‌هایت، نوشته‌های دردناکت... عاشقانه‌هایت!
عاشقانه‌هایمان؛ دوستت دارم ها... .
هستند! آنها کنار من نشسته و به کاغذ روبرویم زل زده‌اند!
دست‌هایم را محکم گرفته‌اند و مبادا روزی که دست‌هایم را رها کنند "تو"‌ ها!

 

[بانوی سرخ]

تو نیستی و من غلت می‌زنم در خشم خود؛
من ماندم و استفراغِ بی‌حسی و ترس!
درد همزادم می‌شود و لبخندش در آینه، رو به من، قلبم را خش می‌اندازد!
سراسر نوشته‌هایم بوی نمِ قطرات اشکم را می‌دهد
اشکی از جنس آرزو، می‌چکد و می‌میرد!
می‌فهمی!؟ حالم مثل پسرکان خیابان شده؛ معنی واژه‌ی آرزو را نمی‌دانم! صورتم سیاه و من در عمق دلتنگی‌های جوان جان دادم!

 

[بانوی سرخ]

هفت بار در ششصد و شصت و شش بار این دوازده ماه؛
من می‌کشتم قتل را و تمام سرم از جوشش مرگ نبض می‌زد!
آری بی‌تو اگر عاقل‌ترین و خونسرد‌ترین دختر دنیاهم جای من می‌بود؛ تا کنون در گوشه‌ی تیمارستان فریادِ « او نیست! او نیست» سر می‌داد و از ترس بر یقه‌ی تمام پرستارها ردِ خیسیِ لب‌های دوخته به لبخندش می‌ماند و پاره شدن لباس‌هایشان و فرو رفتن سوزنِ بی جان در نفس‌هایشان، چه قدر عادی بود!

 

[بانوی سرخ]

نکند تو هم مرده‌ای؟ تریلیِ دلتنگی بر دلت کوبیده هم‌چون من؟ توام با چاشنیِ درد! لذت می‌بری از نفس‌های نکشیده‌ی من و قبر می شوی!
سنگ می‌شوی؛ از جنس عاج!
به رنگ داج... .
مرا در خود می‌کشی سیاه چاله‌ی سیه چشمِ بلند ابرو!
زاد روز تو را با شیطان اعظم یکی نهاده‌اند؟
فرشته‌ی شکنجه گران! دارک وب را هم سرافکنده کردی احسنت بر حواست! احسنت بر خیالت که می‌دانم در کنار لاله‌ی گوشِ خواب و خیالم، نفس زنان می‌خندد و در دل به حالم اشک ریخته است و مگر او هیتلر است!؟ نمی‌دانم چه انقلابیست در شعرهای من که شتر با بارش در این حجم از دلدادگیِ دیوان پریش گم می‌شود! رگ خوابم؟

 

[بانوی سرخ]

رگ خوابم را فشار نده که نه خوابی ماند نه ضعفی!
او بود! اویی که نیست و قلم جوهرش ته کشید از انشایِ دو جمله‌ایِ من!
او نیست!
او فعلاً نیست!
امیدوارانه بر امیدِ روزی خوب، قهقهه‌ای عصبی می‌زنم!
باید خرخره‌ی این امید را امیدوارانه به دیوار کلیسای زندگی بکوبم تا فکر و خیالِ انتظار به سرش نزند!
من اینجا، دختر انتظار، از شهر برف‌های یخی امید، در خدمت شما هستم!

 

[بانوی سرخ]

زیور آلات فشرده‌ی دلتنگی و درخشش بانو منشانه‌ی نگرانی، چشم زده‌ی تمام سه عالم است!
می‌خندم و برشی از کتاب در دهان می‌گذارم... .
این زمان بازهم ایستاده است! به چه نگاه می‌کنی ساعت نفرین شده؟ چنگال را سق می‌زنم و در کسری از ثانیه به آینه‌ی عشق پرتابش می‌کنم!
کاش بشکند و من دلیلی برای پایانِ خود داشته باشم!

 

[بانوی سرخ]

نسل من‌هایی با موهای همیشه پریشان؛ با دل‌های شکننده و زوزه‌های شاعر! نسل من، یاغی‌هایی که بغض می‌کنند.
و نسل تو‌هایی که هیچ‌گاه،آن‌گاه و آن‌جا که باید، نیستند!
تردمیل عشق را بی‌انتها می‌دووم؛ آلوده به عدم!
ببین! ورق‌های دفتر رنگ چشمان تو را می‌گیرد و آخر تو تا کی می‌خواهی نباشی!؟

 

[بانوی سرخ]

پا روی تکامل قلب می‌گذارم؛ پا روی تمام جهان‌ام اگر تو را از من منع کنند و بر من ممنوعه... .
و حیف که بوی فحش بر مشام دلنوشتم نباید برسد!
در انفجار این فصل از زندگی من و شب‌هایی که پا به پایم بیدار ماندند، قدم‌هایم چه سست شدند! یواشکی اسمت را به گل سرخ پژمرده‌ام گفتم و همه شنیدند! دیوار خانه‌ی من که نه موش دارد نه شیر! نه سیمرغی می‌آید تا آتش کشم دانه‌دانه پرهایش را؛ پس چگونه؟