#part_50
اولین بارم است چنین ماری می بینم. اما فکر کنم راجبش کمی در کتاب های قدیمی تر خوانده ام.
اینجور مارها یا نگهبان یک چیز ارزشمند اند یا ملکه گروهی از مارها.
با دیدنم نگاهش را پایین می اندازد و کمی عقب می رود. انگار می ترسد نه ترس نه این نوعی احترام است. زود به مارهای دیگر نگاه میکنم. این رفتار را در هیچکدامشان ندیدم ولی این مار.......
دکتر کنارم می ایستد و کمی آن ور تر آیهان با چشمانی موشکافانه.
دکتر نگاهش خیره مار سفید میشود و می گوید :
_ خیلی زیبا و متفاوته. این طور نیست؟
عمیق تر به مار نگاه میکنم و باز عقب تر میرود و گوشه آن قوطی شیشه ای کز می کند.
بدون اینکه نگاهم را از مار بگیرم نمی دانم این جرئت را از کجا پیدا می کنم اما می گویم :
_ ولش کنین بره.
نگاه مار لحظه ای بالا می آید و دوباره سرش را پایین می اندازد.
اگر چند هفته پیش بود با دیدن این اتفاق هیجان زده می شدم که مار حرفم را می فهمد اما مچی هر چند که هیجاناتم را ریخته ، باز قلبم قیلی ویلی می شود.
نگاه خیره و ناباور دکتر را روی نیم رخم حس میکنم. این مار باید از اینجا برود.می پرسم :
_ چند وقته گرفتینش؟ ولش کنین بره.
صدای اویی که پشت سرم قرار دارد گوشم را نوازش میکند :
_ برای پیدا کردن و گرفتنش دو سال وقت صرف شده. چرا فکر میکنی قراره ولش کنم؟ دلیلت چیه؟
می ترسم آن هم زیاد. به خاطر خودم نه اما به خاطر تمامی مردان و زنان حاضر در مهمانی و این عمارت می ترسم.
محکم تر می پرسم :
_ چند وقته گرفتینش؟
دکتر نجمی بدون اتلاف وقتی می گوید :
_ همین امروز.
پس حدسم درست است. زود به سمت آیهان می چرخم و خیره در چشمان مشکی اش لب می زنم :
_ ولش کن. همین الان.
نگاهش را از چشمانم نمی گیرد .
_ چرا؟
زیر نگاهش نمی توانم تاب بیاورم و ارتباط چشمی را قطع میکنم.احساس میکنم دکتر حرفم را بهتر می فهمد. پس رو به او می گویم :
_ اگه خیلی زود ولش نکنین ممکنه همتون بمیرین.
برقی از ترس از چشمش می گذرد. او به من مشکوکه و شاید می داند که چیزی می دانم. به آیهان نگاه میکند و آیهان بدون اینکه نگاه خیره اش را از رویم بر دارد می گوید :
_ دلیل میخوام. چرا باید به حرف یک دختر بچه گوش بدم؟
عصبی شده ام و تازه به عمق ماجرا پی برده ام. اگر زود تر ولش نکنند ممکن است لشکرکشی گروه از مار ها را ببینیم و خدا کند این اتفاق نیفتد. اگر بیایند ممکن است صدها شاید هم هزاران مار باشد. اگر به عمارت حمله کنند کسی جان سالم به در نخواهد برد.
با صدای بلندی می گویم :
_ تو فکر کن این دختر بچه مار شناسه. تو هیچ میدونی این ماری که گرفتی چیه؟ اون یا نگهبانه یا ملکه. فقط خدا کنه ملکه نباشه.
تعجب در چشمان هر دو می نشیند و دکتر آرام می گوید :
_ این همون حرفی نیست که اون یاروعه گفته بود؟!
آیهان نزدیکم میشود و از بازویم می گیرد. ترس برم می دارد. اگر غیر از این موقع بود شاید به چشمانش خیره می شدم و سعی میکردم رنگ دقیق چشمانش را به یاد بسپارم شاید به صورت و چین های ریز گوشه چشم و پیشانی اش خیره میشدم و سعی می کردم چهره این مرد را دقیق تر به یاد بسپارم اما الان جایش نیست.
می غرد :
_ اینا رو از کجا میدونی؟
_ گفتم که مار شناسم. تو رو خدا ولش کنین بره وگرنه ممکنه خالم اینا رو هم از دست بدم.
آخرای حرفم بغض دارد و گلویم خش برداشته است. بازویم را ول میکند و نگاه از چشمانم می گیرد. کلافه دستی به موهایش می کشد و رو به دکتر می گوید :
_ تو این دختره رو چقدر می شناسی؟
دکتر اول نگاهی به مار سفید می کند و بعد به من و در آخر به آیهان می گوید :
_ نمی دونم. این چهارمین باریه که می بینمش. دو بار تو بیمارستان دیدمش یه بارم تو جنگل.
آیهان با ابروهای بالا رفته می پرسد :
_جنگل؟
_ اره تو جنگل دیدمش. داشت دنبال مار می گشت.
چشمم را فشار می دهم. لعنتی. پس آن روز فهمیده بود که دنبال همان ماره می گشتم.
چرا نفهمه؟ مچی را که در ماشینش آن هم روی دستی ماشین دید.
_ که اینطور. بیمارستان چیکار میکرد؟
دکتر که کلا نگاهش به مار سفید است و ترسش معلوم. بی حواس جواب می دهد :
_ با همون ماره دست یه پسر رو گزیده بود.
دیگر نباید بگذارم دکتر حرف بزند. وگرنه ممکن است حتی ماجرای خراب شدن شوفاژ اتاقم را هم بگوید.
زود می گویم :
_ تو رو خدا ولش کنین دیگه.
_ نه
دیگر مظلوم نمایی بس است. من باید قوی جلوه کنم تا حرفم را به کرسی بنشانم. یا خدا من هیچ این ها را نمی شناسم. ولی .... ولی من مار ها را دارم. اره.
_ یا ولش کن یا...
ابرویش را بالا می فرستد و با تفریح تکرار می کند :
_ یا؟
_ یا کاری میکنم خودش ول شه.
و هیچ به این حرفم امید ندارم.
#part_51
با تمام شدن حرفم انرژی عجیبی را درون بدنم حس میکنم و بعدش صدای برخورد شدید مارسفید به شیشه گوشم را خراش می دهد.
دو ضربه شدیدی به شیشه می زند و شیشه ترک بر می دارد.
آن انرژی تحلیل میرود و حس میکنم قند خونم افتاده. سرم گیج می رود و ماهیچه هایم گز گز می کنند. سکندری میخورم و روی زمین می نشینم.
مرد خواب هایم و دکتر دست و پایشان را گم کرده اند و نمی دانند چه کار کنند.
ضربه دیگری به شیشه می زند و شیشه ترک بزرگ تری بر میدارد.
دکتر به سمت در فرار میکند و از آنجا نگاه می کند و من متوجه شده ام که این دکتر زیادی از مارها می ترسد. ضربه دیگر و صدای فرو ریختن شیشه روی کف کاشی زمین یکی میشود.
آیهان عقب عقب میرود. آدم عاقل باید هم همین کار را بکند.
دکتر صدایش را بلند می کند و با ترس می گوید :
_ هی دختر !زود بلند شو.
و من انرژی برای بلند شدن ندارم.
صدای ساییده شدن فلس های مار سفید بر روی کف کاشی ترسناک به گوش می رسد.
نه حالی دارم که بلند شوم و نه می خواهم. چون میدانم که اگر من را بزند هم زهرش کاریم نمی کند. فقط ممکن است شکافته شدن پوستم را حس کنم و بعدش جریان زهرش در باریک ترین مویرگ هایم.
جلوی دستم می ایستد و نفس گرمش پوست دستم را داغ می کند. فقط نگاهش میکنم و سعی میکنم گز گز ماهیچه های بدنم را به خاطر کمبود قند نادیده بگیرم.
سرش را به کف دستم نزدیک می کند و گز گز ماهیچه هایم باعث میشود تا بخواهم دندان هایش را درون گوشت گز گز شده ام حس کنم اما کمی از بزاق دهانش را روی کف دستم می ریزد و به سرعت از کنار دکتر رد میشود و دیده نمی شود.
خشکشان زده است و ناباور نگاه می کنند. صدای نیما می آید که صدایم می کند و بعدش خودش جلوی در آینه ای ظاهر میشود. اول با تعجب به مارها و دکتر و آیهان نگاه می کند و با دیدن من تند خودش را به من می رساند. جیب هایش را می گردد و با پیدا کردن شکلاتی دستپاچه کاغذش را باز می کند و درون دهانم می گذارد.
و سرم را به آغوش می کشد. قلبش تند می زند. او هم ترسیده و هیجان زده است . شاید هم نگران.
دکتر خودش را می رساند و نبض ام را می گیرد.
_ فشار خونش کمه.
نیما می گوید :
_ قند خونش افتاده. اگه حالش جا نیاد باید سرم وصل شه.
دکتر که انگار قضیه مار را فراموش کرده باشد دکتر بودنش را نشان می دهد.
_ همیشه اینجوری میشه؟
نیما بوسه ای به مویم میزند و می گوید :
_ اره هر وقت که می ترسه یا گشنشه انرژیشش ته کشیده میشه و اینجوری میشه.
نگاه های آیهان باعث میشود ضربان قلبم تند شود. ابهت خاصی دارد و سنش بالاتر از سی سال به نظر می رسد. اصلا یک جوری از او می ترسم و این ربطی به خواب هایم ندارد شاید به خاطر این است که فکر میکنم قاچاقچیه و آدم خطرناکی است. شاید هم اصلا قاچاقچی نیست.
پس این مارها چی اند؟ دفتری که از من گرفت چی؟ آن دفتر که تاریخی و عتیقه بود.
_ افسون حالت خوبه؟
سرم را تکان می دهم و با کمک نیما بلند میشوم. به کف دستم نگاه میکنم. بزاقش خشک شده ولی سردی عجیبی دارد.
آیهان فقط خیره خیره نگاه میکنددو گویا فکرش مشغول است. دکتر می پرسد :
_ چرا بزاقشو ریخت کف دستت؟
هنوز حالم کاملا جا نیامده . سرم گیج می رود و خواب آلودم. دلم می خواهد بخوابم. خودم را به نیما تکیه می دهم و با صدای ضعیفی که حاکی از ضعف است جواب دکتر را می دهم :
_ دقیق نمی دونم. شاید خواست تشکر کنه شاید نوع احترامشه شایدم بهم مقامی داده.
سکوت میشود. نیما آرام زیر گوشم می گوید :
_ پیداش کردی؟
چنان چشم غره ای می روم که خفه میشود و نگاهش را می گیرد. آخر جایش اینجاست؟ هیچ عقلی در کله این بشر نیست.
حالم خوب شده صاف می ایستم. نیما مثلا برای اینکه حرفش را ماست مالی کند می گوید :
_ اون شبیه مچی نیست؟
و به ماری اشاره میکند. سقلمه ای به پهلویش میزنم. چرا خفه نمی شود؟ میخواهد همه چی را لو بدهد؟
دکتر خندان نگاه می کند.
_ خواهر برادر باحالی هستین.
_ خواهر برادر نیستیم.
_ پس...
آیهان نمی گذارد حرفش را ادامه دهد و با نگاه به نیما و من می گوید :
_ یادم اومد کجا دیدمتون . هر دو تونو.
و یک قدم نزدیک میشود. دست نیما را می گیرم.
_ خب دیگه ما بریم.
_ نه
می ترسم برای همین خودم را به لودگی می زنم.
_ نیاز نیست تشکر کنین که جونتونو نجات دادم.
دکتر آرام می خندد و انگار که حرف آیهان را متوجه نشده باشد می گوید :
_ اگه واقعا اونجوری که گفتی می بود. در واقع جون خودتو نجات دادی.
مطمعن می گویم :
_ نه جون شماها رو نجات دادم. من چیزیم نمیشد.
دست نیما را فشار میدهم و می گویم :
_ نیما زود باش بریم.
آیهان ریزبینانه می پرسد :
_ چرا خودت چیزیت نمی شد؟
دکتر هم انگار به مسئله ای پی برده باشد هیجان زده می پرسد :
_ با مارا ارتباطی داری؟
می غرم :
_ نیما!
زود به طرف در می رویم. دکتر می گوید :
_ کجا؟ وایسا. مارگیری؟
رو به نیما تقریبا جیغ می کشم.
_ بدو.
و فرار می کنیم. در آن راهروی نسبتا طویل به سمت سالن اصلی می دویم و صدای پایشان هم پشت سرمان می آید.
نیما می گوید :
_ قاطی مهمونا شو.
خودمون را به سالن می رسانیم .
