#part_40
چمدان آماده کوچکم را جلوی در می گذارم. خدا را شکر که لباسم را از دیروز آماده کرده بودم.
مشغول لباس پوشیدن میشوم. قرار است کل روز یا بیشتر را در جاده باشیم پس لباس راحت تر و ساده تری می پوشم.
شلوار راحتی زرد رنگم را می پوشم و هودی نازک مشکی رنگم را که دیروز خریده بودم را تنم میکنم. هودی را به خاطر جیبش خریده بودم تا مچی را آنجا بگذارم.
کلاه هودی هم برایم کافی بود تا مثل بچه های تازه به بلوغ رسیده به نظر بیایم.
کیف دستیم را بر میدارم و پر از شکلات های ته کمدم می کنم و با گذاشتن مچی در جیبم با چمدان راهی طبقه پایین میشوم.
***
با تکان خوردن شانه ام بیدار میشوم و سرم گیج میرود.
خواب آلود " هوم"ی می گویم.
_ اه پاشو دیگه افسون به تهرانم رسیدیم.
دستی به چشمانم می کشم و با صدای خش داری که باعثش خواب است جواب نیما را میدهم :
_ اا..رسیدیم تهران؟
_ اره بابا خیلی وقته خوابی.
به بیرون پنجره چشم می دوزم. هوای آلوده تهران دلگیر کنندست. خاله و عمو منوچهر پچ پچ وار حرف میزنند و شیما آن طرف نیما نشسته و خواب است.
_ حوصلت سر رفته بود بیدارم کردی بیشور؟؟
لبخند دندان نمایی میزند و گوشی اش را به طرفم میگیرد.
از پیج اینستا رونالدو گرفته تا بقال کوچه را نشانم میدهد و آنقدر فک میزند که به جایش من خسته میشوم.
جیب هودی ام را کمی فاصله میدهم و مُچی سرش را بیرون می آورد.
نیما بدون حرکت و حرفی نگاه میکند و آرام دستش را جلو می آورد. مچی هم به حرکات دستش چشم دوخته و ساکت ایستاده است.
دستش را در نزدیک سرش می ایستاند و لرزش دستش محسوس است. مچی آرام پوزه اش را به دست نیما می رساند.
نفس حبس شده نیما آزاد میشود و با ذوق به چشمانم نگاه میکند. سرم را تکان میدهم و او دستش را به سر مچی میکشد. لبخند میزنم.
به اصفهان میرسیم. اتاقی میگیریم تا استراحت کنیم و عمو منوچهر خستگی به در کند تا صبح خیلی زود دوباره راه بیفتیم و چه خوب است که عمو منوچهر به خاطر خستگی اش عصبانی نیست و غر غر نمی کند.
بالاخره با کلی خستگی و تن کوفتگی به کرمان می رسیم و راه شهرستان بافت را در پیش می گیریم. با دیدن تابلو که راه شهرستان بافت بود به شانس خوبم می بالم.
رسما از شمال ایران به جنوب سفر کرده ایم و من فقط خستگی و خواب را به یاد دارم.
نزدیک غروب به روستای تقریبا بزرگی می رسیم. روستایی هموار و زیبا با جاده ای کاملا صاف و یکدست. زمین های کشاورزی یک طرف جاده و باغ های پسته طرف دیگر حس خوبی را منتقل میکند.
عمو منوچهر با پرسیدن و جست و جو خانه بی بی را پیدا میکند.
سر مچی را به آرامی به جیبم برمیگردانم و از ماشین پیاده میشوم. کش و قوسی به بدن خسته و کوفته ام می دهم.
حرارت برخاسته از زمین و گرمایش تقریبا خفه ام میکند و هودی چه گزینه نامناسبی برای اینجاست!
به اطراف چشم می گردانم. از نظر اسمی روستاست اما خانه هایش کم از ویلا ندارند. اکثرا خانه ها یک طبقه و حیاط دار است.
عمو منوچهر زنگ خانه را میزند و بعد از چند دقیقه پسری جوان در را باز میکند و کمی خیره نگاهمان میکند و آرام می پرسد :
_ بفرمایین. با کی کار داشتین؟
عمومنوچهر قدمی جلو می گذارد و با او دست میدهد و همزمان میگوید:
_ با بی بی کار داشتیم. مهمانیم.
تیز می پرسد:
_ بی بی ؟
خاله نزدیک میشود و با لبخند میگوید :
_ تو باید مهدی باشی پسر نجمه.
پسره تعجب میکند و منگ می پرسد:
_ بله. شما می شناسیمون؟
لهجه اش گوش نواز است. قد بلند و اندام لاغری دارد و رنگ پوستش به قول نیما سیاه سوخته است.
لبخند خاله عمق میگیرد.
_ ها من نرگسم خواهر سارا.
چهره پسره سردرگم به نظر می آید. با گیجی سری تکان میدهد و با نگاهی دوباره به همه آرام میگوید :
_ شما بفرمایین داخل الان بی بی و خبر میکنم.
متفکر به نیما نگاه میکنم دهنی کج میکند و کنارم وارد حیاط خانه میشویم.
چشمانم میخکوب حیاط میشود. حوضی کوچک وسط حیاط قرار دارد و گل های شمعدانی جا خوش کرده در کنارش من را یاد یزد می اندازد.
دو تا درخت پسته گوشه حیاط دلبری میکنند و حیاط از تمیزی و یکدستی برق میزند.
به بقیه نگاه میکنم انگار فقط من نیستم که مبهوت مانده ام.
#part_41
_ ولش کنین تو رو خدا . میگم. به خدا میگم. ولش کنین.
رهایش می کنند. گریان خودم را به او می رسانم و با دستم شکمش را بررسی میکنم.
چهره اش از درد سخت درهم است و من می ترسم به خاطرم بلایی سرش بیاید.
مرد هیکلی که به نظر رئیسشان هست نزدیکم میشود و درست مقابلم می ایستد.
عینک آفتابی لعنتی اش اجازه نمی دهد کامل چهره اش را ببینم و این عصبی ام می کند.
قلبم از ترس می کوبد و نگرانم.
_ پیداش کردم.
صدایش که زیادی مردانه است به گوشم می رسد:
_ از کجا؟
دستم را به بالای صخره می گیرم و می گویم :
_ از اونجا. از بالاش
با شصتش باز گوشه لبش را می خاراند و من فکر میکنم چه عادت جذابی دارد!
_ کجاش بود؟
_ اونجا وسط صخره یه جایی صندوق مانند هست. اونجا بود.
با تمسخر لب میزند :
_ انتظار داری باور کنم؟
دستان لرزانم را روی جیبم می گذارم تا مبادا مچی بیرون بیاید. از گرما تلف نشویم خوب است.
_ میتونین...میتونین برین ببینین.
کمی خیره نگاهم می کند البته به نظر اینطور می رسد وگرنه از پشت عینک آفتابی مشخص نیست.
به یکی از افرادش نگاه میکند و با سر تائید می کند که برود بالای صخره را چک کند.
به سمت نیما بر می گردم شکمش را گرفته و روی زمین نشسته است. دلم به خاطر وضعیتش فشرده میشود و بغض میکنم.
مرد از بالای صخره بر می گردد و گوشی را جلوی چشم رئیسشان که زیادی جذاب است می گیرد.
گویا عکس آنجا را نشان می دهد. همان جایی که با دستان خالیمان شن های داغ آنجا را تمیز کرده بودیم.
نگاهم برای چندمین بار به دفتر خاطراتی می افتد که به زور از من گرفته بودند.
روبه من می پرسد :
_ از کجا می دونستین همچین جایی هست و این کتاب اونجاست؟
و دفتر دستش را بالا می برد.
باز به دفتر زل میزنم. دفتری که گویا من را فرا خوانده بود.
با یادآوری آنچه که خوانده بودم چیزی روی قفسه سی*ن*ه ام سنگینی می کند و من از کلمه " طلسم" واهمه دارم.
نوشته بود " میدانم که بعد از مرگم فراموش میشوم اما من همیشه به یادشان خواهم بود"
این بخشش کافی است تا چشمم تر شود.
صدایش بلند میشود شاید با فریاد و من را از فکر بیرون می کشد :
_ با توام.
با صدایش از جا می پرم و طوطی وار شروع می کنم :
_ من ....من دیدم....نه....یعنی مادربزرگم.....مادربزرگم قبل مرگش گفت. گفت جای گنجه.....من...من فکر می کردم گنجه.
سرش را تکان می دهد. باز به نیما نگاه می کنم. اینبار اوهم نگاهم می کند و او می داند که هر وقت دروغ بگویم لکنت می گیرم.
یکی از افرادش نایلونی را سمتش می گیرد و او دفتر را درونش می گذارد. یک جورایی انگار ثبتش میکند. دفتری که از جنس پوسته شاید پوست انسان.
می خواهند به سمت ماشینشان بروند که او از جایش حرکت نکرده می پرسم :
_ اون دفترو می خوایین چیکارش کنین؟
مکث میکند و به صورتم زل میزند با اینکه قلبم خیلی تند میزند و دهانم به خاطر گرما خشک شده است ادامه می دهم :
_ می فروشینش؟!...اگه قراره بفروشین به من بفروشین. من میخرم. لطفا آقا.
یک قدم نزدیک تر می آید و عینک مشکی بزرگش را از چشمش بر می دارد. با دیدن چشمانش و چهره کاملش قلبم می ایستد و خون در رگ هایم منجمد میشود.
من....من این مرد را می شناسم.
_ چرا میخوای بخریش؟ مگه چی توشه؟
چشمانم را نمی توانم از چهره اش و چشم هایش بگیرم. چشمانم انگار گیر کرده اند.
چهره اش خیلی شبیه همان مردی که در خواب هایم دیده بودم.
همان چشم های مشکی همان رنگ پوست شاید کمی سفید تر فقط موهایش کوتاه تر از آن است.
به خیرگی ام ابروهایش را بالا می فرستد و پوزخند میزند.
باید چیزی بگویم . قبل از من او با صدایش که آن هم الان آشنا به نظرم می رسد می گوید :
_ چیه؟ منو میشناسی؟
جواب سوال قبلیش را می دهم:
_ زبانی که تو نوشتن اون دفتر به کار رفته ناشناختست. میخوام داشته باشمش.
دروغ میگویم. در واقع واقعیت را جوری دیگر بیان میکنم.
ابروهایش بالا می پرد و باز با انگشت شصتش لبش را لمس میکند. آن لب ها را در خوابم بوسیده بودم. نگاهم روی لبش است و او پوزخند می زند.
_ خیلی بچه ای.
می رود و من هنوز هم میان آن خواب ها و نوشته های آن دفتر خاطرات غلت میزنم.
گفت " خیلی بچه ای " چرا؟
ماشین ها حرکت میکنند و من تا ندیدن آنها به رفتنشان چشم می دوزم.
رمق از پاهایم می رود و پاهایم سست میشود. روی زمین با زانو می افتم.
حضور نیما را کنار خودم احساس میکنم.
به سمتش بر میگردم. شکمش را گرفته و خیره نگاهم میکند. قطره ای اشک از گوشه چشمم سر میخورد و من می نالم:
_ دفتر و برد خودشم رفت.
به آرامی بغلم میکند و می گوید :
_ تموم شد. دیگه چیزی نیست. پاشو. پاشو بریم خونه.
بغض گلویم را گرفته. خش زده زمزمه میکنم :
_ اون دفتر...
نمی گذارد حرفم را تمام کنم.
_ چیزی نگو. بریم خونه بعد.
بلند میشوم و راه می افتیم.
بعد از سه ساعت با لبانی که خشک شده و ترک برداشته و لباس هایی که پر از گرد و غباره و ما را شبیه جنگ زده ها کرده به خانه بی بی می رسیم.
اولین حرفی که با دیدنمان به زبان می رانند " یا امام حسین " هست.
شکم درد نیما تا حدودی خوب شده اما تشنگی او را مثل من بیحال کرده است.
نجمه خانم بی توجه به روضه سرایی های خاله به ما می رسد و آب قندی به خوردمان می دهد.
سر و صدای خاله آنقدر زیاد است که حتی بی بی را از اتاقش بیرون می کشد.
هیچ روی نگاه کردن به کسی را ندارم. سرم را پایین می اندازم و به مچی فلک زده درون جیبم فکر میکنم. خدا کند تا پایان معرکه نمیرد.
نجمه خانم از من و نیما که کنار هم نشسته ایم و سرمان پایین است آرام می پرسد:
_ کجا بودین؟ شیش ساعته نیستین از نگرانی مردیم و زنده شدیم.
عذاب وجدان خرخره ام را گرفته است و به خاطر اتفاقاتی که پیش آمد بغض کرده ام.
نیما باز خودش را سپر می کند.
_ ورودی روستا یه صخره بود برا گردش به اونجا رفتیم که متاسفانه راه و گم کردیم.
