#part_25
با نگرانی به باران و آب باریکه های کوچکی که در حیاط مدرسه شکل گرفته اند نگاه میکند و کلمه ای شبیه به " باران" با صدای ضعیفی از بین لب هایش خارج میشود.
من چقدر گیجم. از وقتی باران شروع شده این رنگش پریده و می ترسد.
ناباور نگاهش میکنم و با لحنی آمیخته به تعجب می گویم:
_ از بارون می ترسی؟!
دهانش را باز میکند تا چیزی بگوید اما با صدای پا سکوت میکند. به سمت حیاط مدرسه بر میگردم.
راننده آنا که صبح دیدم همراه با دونفر هیکلی که کت شلوار پوشیده اند به ما می رسند. راننده چتری را که خیلی بزرگ است باز میکند و رو به آنا می گوید :
_ خانم جوان عذر میخوام که دیر رسیدیم. آقا دستور داده که شما رو زود به عمارت ببریم.
با بُهت به صحنه مقابلم نگاه میکنم. آنا هم با نگرانی نگاهم میکند.
خانم جوان؟ آقا؟ دستور؟ عمارت؟
آنا مگر کیست؟
_ افسون بعد عید حرف می زنیم. باشه؟
و من تازه یادم می افتد که امروز ، روز آخر مدرسه بود.
باران بالاخره قطع شده است. ابرها ناپدید شده و خورشید نمایان شده است.
بوی سبزه ها و جنگل باران خورده همه جا را پر کرده است. بوی طراوت می دهد بوی زندگی.
سرکوچه می رسم. آرام قدم بر میدارم تا آب های روی آسفالت به لباسم نپاشد.
بعد از رفتن آنا تا قطع شدن باران همان جا ماندم و فکر کردم. به خودم به زندگیم به آنا.
ظاهرا آنا یک بانوی جوان بود که از قضا تو عمارت زندگی میکرد و بادیگارد و راننده داشت.
از باران می ترسید و همیشه بوی کرم نرم کننده میداد و امروز برای اولین بار اعلام دوستی کرده بودیم.
منِ یتیم سردرگم را چه به آنای بادیگارد دار؟
یعنی اگر او بفهمد من یتیمم او نیز اینگونه که من به خاطرش متعجبم، تعجب میکند؟!
زنگ در را میزنم و صدای زشت کامران شنیده میشود.
_ بیا تو.
نمی گفتی هم می آمدم. اصلا حوصله ندارم. از بس فکر کرده ام سرم درد میکند.
بوی سویای خیس خورده خانه را برداشته است. صدای جلز ولز سیب زمینی و بویش می آید.
ظاهرا برای نهار ماکارونی داریم!
اصلا اشتها ندارم. در واقع کل راه شکلات های ته کوله ام را خورده بودم و اشتهایم زده شده بود.
به کامران و شوکت خانم که در حال میوه خوردن هستند سلام میکنم و بدون دریافت جوابی راهی اتاقم میشوم.
دلم یک دوش آب گرم بعدش هم یک خواب عمیق می خواهد.
صدای هق هق های ریز شیما شنیده میشود. علیرغم میل باطنی ام در اتاقش را باز میکنم.
روی تخت اش نشسته و گریه می کند. بینی و چشمانش سرخ شده و موهایش را بر خلاف همیشه دم اسبی بسته است. با دیدنم رویش را بر می گرداند.
_ چیزی شده؟
_ نه برو بیرون
_ باشه!
کمی نگاهش میکنم و از اتاقش بیرون می آیم.
وارد اتاقم میشوم و کوله ام را با عصبانیت روی زمین می کوبم. مطمعنم کار کامران بود. فکر نمی کردم تا این حد پیش رفته باشد.
لکه های ریز کبود رنگ گردنش از جلوی چشمانم کنار نمی رود. چقدر وقیح شده است! چقدر دریده شده است!
چطور جرئت میکند این بلا را سرش بیاورد. پس بگو چرا از وقتی که اینها آمده اند شیما اشتهایش را از دست داده و لاغر شده است.
خون خونم را میخورد. حوله ام را بر میدارم و به حمام میروم. باید آرام شوم اینگونه نمی شود. عصبانیت من برای کسی خوب نیست.
اگر آرام نگیرم مطمعنم که کامران را می کشم.
شیما را دوست ندارم درست اما اجازه نمی دهم کامران از او سو استفاده و اش کند.
فقط امیدوارم دیر نشده باشد.
بعد از یک ساعت که آرام شده ام حوله تنپوش بلندم را می پوشم و کلاهش را سرم می گذارم. از حمام بیرون می آیم و نفس عمیقی میکشم. خسته ام!
کامران مقابل اتاق شیما ایستاده و دستش روی دستگیره است. بالا پایین میکند اما در باز نمی شود. در قفل است و کامران اخم دارد.
متوجه ام میشود و ابروهایش را بالا می فرستد.
_ به به عافیت باشه خانووم!
کلامش استهزا ندارد؟!
نگاهم را بدون کلمه ای از صورتش می گیرم و روی در اتاق شیما مکث میکنم.
دلم میخواهد بدانم شیما الان چه کار میکند؟ آیا حرف هایمان را می شنود؟
برای لحظه ای می بینم که روی تخت جنین وار خوابیده و بالشی را بغل کرده است.
به خودم می آیم. باز اینطور شدم!
چشمانم از فرط تعجب و هیجان گرد شده است.
#part_26
اما زود خودم را جمع و جور میکنم و خونسرد به چشمانش خیره میشوم.
هیز لعنتی!
_ بهتره تنهاش بزاری خوابیده.
دستش را از روی دستگیره برمیدارد و کاملا به سمتم می چرخد.
_ اون وقت توئه یتیم قراره تعیین تکلیف کنه؟
پوزخند میزد. نفس عمیقی میکشم تا خودم را نبازم.
_ نکنه حسودی میکنی که بهت توجه نمی کنم؟
نزدیکم میشود. سکوت کرده ام
_ اینجوری رفتار میکنی که بهت توجه کنم؟
با دستش چند ضربه آرام به سرم میزند. انگار دارد سگ ولگردی را نوازش میکند.
_ میخوای محبت رو از منم گدایی کنی؟
منم؟ مگر من محبت را از بقیه گدایی می کنم؟
بغض کرده ام. هر چقدر که میخواهم قوی باشم اما حرف هایش درد دارد.
_ کی میخوای از این خونه گورتو گم کنی؟
نفرت از تک تک کلماتش پیداست شاید هم آزار دادن من.
مگر من چه کارش کرده ام که اینگونه با من رفتار میکند؟
_ ۱۲ ساله داییم داره جورتو میکشه و خرجتو میده .....وقتی میبینمت حالم ازت بهم میخوره.
چند ضربه دیگر نیز به سرم میزند اما اینبار محکم تر و من دردم میگیرد و دم نمی زنم.
عقب میروم و بدون اینکه کلمه ای بگویم نگاهم را از چهره اش میگیرم.
وارد اتاقم میشوم و درش را قفل میکنم.
چشمانم می بارد. قلبم فشرده میشود. تهوع میگیرم و مثل همیشه دم نمی زنم.
***
کتابی که در دست داشتم را به قفسه برمیگردانم و سرم را فشار میدهم.
سر درد امانم را بریده است اما باید بروم.
هودی و شلوار لی زغالی ام را می پوشم . یک روسری کوچک را تا میزنم و محکم پیشانی ام را می بندم تا سر درد اذیتم نکند. کلاه هودی را سرم می گذارم. گوشیم را همراه با چندتا شکلات و مقداری پول بر داشته و از اتاق خارج میشوم.
خاله روی مبل نشسته و در حال تماشای تلویزیون است. از بقیه هم خبری نیست. با دیدنم از جایش بلند میشود.
_ غذاتو گرم کنم؟ چرا نهار نیومدی پایین؟
_ نه خاله لازم نیست نمی خورم. دارم میرم بیرون.
اخم هایش در هم می رود و عصبانی میشود.
_ داری میری بیرون؟ اونوقت با اجازه کی؟ شماها اینروزا چتون شده؟ اون از نیما که صبح رفته و میگه تا شب نمیاد اون از شیما که نه از اتاقش بیرون میاد و نه چیزی میخوره اینم از تو.
نفس نفس میزند. اینبار می نالد:
_ من از دستتون چیکار کنم ها؟
به خاله نزدیک میشوم و دستش را می گیرم. فشاری به دستش وارد میکنم و می نشیند.
_ خاله اینقدر نگران نباش. چیزی نیست. منم الان میرم که به لباسا نگاه کنم برا خرید عیدی و اینا.
آرام گرفته است اما اخمش هنوز پا برجاست ادامه میدهم :
_ خودتون هم میدونین که نیما پسره. پسرا این موقع ها دوست دارن تفریح کنن، بگردن، با دوستاشون سرگرم بشن. زیاد بهش گیر نده خاله.
میدانم چیزی که میخواهم راجب شیما بگویم زیاد درست نیست اما باید خیال خاله را راحت کنم تا کمتر فکر و خیال کند.
لبم را با زبانم خیس میکنم.
_ شیما هم که داره درس میخونه حتما از استرسه .شما نگران نباشین.
کمی مکث میکنم و ادامه میدهم.
_ منم که کاری نمی کنم فقط امروز میخوام برم بیرون.
حرف هایم انگار خاله را آرام و خیالش را راحت کرده است که آرام می پرسد:
_ تنهایی میخوای بری بیرون؟
نفسم را بیرون میدهم و نرم میگویم:
_ اره مگه چشه خاله. ناسلامتی من ۲۰ سالمه بچه که نیستم.
اینبار فقط نگاهم میکند و سرم را نوازش میکند.
بعد از چند دقیقه کتانی ام را می پوشم و از خانه بیرون میزنم.
بارش سر ظهری باعث باز شدن هوا شده است. پرتوهای نور خورشید با اینکه گرمای زیادی ندارند اما حس خوبی می دهند.
وارد فروشگاه سر خیابان می شوم و با خرید یک کیک و آب معدنی بیرون می آیم.
مشغول خوردن میشوم و در این حین به نیما پیام می دهم که " من بیرونم اگه خونه رفتی بگو که دیر میام " بعد هم گوشی را سایلنت می کنم و درون جیبم می گذارم.
چند قلوپ آب می نوشم و مسیرم را به سمتی که به جنگل میرود تغییر میدهم و از پیاده روی لذت میبرم.
بعد از حدود یک ساعت به جنگل می رسم. زمین به خاطر بارش باران لیز شده است و گِل و لای دارد. نیم ساعت که به درون جنگل میروم می ایستم.
همه جا سوت و کور است و این ترسناک است. تازه یادم می افتد که جنگل ممکنه چه حیوانات و درندگانی داشته باشد. گرگ، خرس، شغال و...
با فکر کردن به آنها از ترس قلبم تند میزند. سعی میکنم خودم را آرام کنم.
صدای جغد و کلاغ در جنگل طنین می اندازد و صدای جیک جیک پرندگان می آید. علف ها و سبزه ها تازه از زمین بلند شده اند و زیبا به نظر می رسند.
دستم را روی چندتا درخت میکشم و سعی میکنم از محیط لذت ببرم. بعد از چند دقیقه که آرام شده ام روی تنه یک درخت که از ریشه در آمده و روی زمین افتاده می نشینم.
نفس عمیقی میکشم ریه ام پر از بوی جنگل میشود.پر از تازگی و لطیفی.
به صحنه ای از اتاق شیما دیدم می اندیشم. آن موقع میخواستم بدانم شیما چه کار میکند و روی در اتاقش زوم کرده بودم و آن اتفاق افتاد.
پس باز هم می توانم انجامش بدهم.
