#part_31
شالم را روی زمین پرت میکنم و جلوی پنجره اتاقم می ایستم. بازش میکنم و خنکی هوا صورتم را نوازش میکند. چشمانم را می بندم و نفس عمیقی می کشم. بینی ام پر از بوی نم خاک و علف میشود.
به سمت ماره برمیگردم. چشمانش را بسته و خوابیده انگاری.
دهانم از تعجب باز می ماند. چطور انقدر خونسرد جلوی یک انسان می تواند بخوابد ؟
اصلا چرا سعی نکرد نیشم بزنه؟ پوفی میکشم.
پنجره را می بندم و ساحلی را از تنم خارج میکنم. جلوی آینه قدی اتاقم می ایستم. آن علامت پشت گردنم یادم می افتد. قلبم هیجان میگیرد و خود را تند تند به قفسه سی*ن*ه ام می کوبد. سعی میکنم آرام شوم و نفس های عمیقی میکشم.
روی تخت می نشینم و مار چشمانش را باز میکند. کمی به طرفش خم میشوم.
_ شاید دیوونه به نظر بیام اما حس میکنم که میفهمی چی میگم. نمی دونم اینجا راحتی یا نه اما اگه کمکم کنی اجازه میدم بری.
تکخندی به حرف هایم میزنم.
_ البته میدونم اگه بخوای میتونی بری اما باز دیگه. و اینکه باز دارم میگم من دیوونه نیستم فقط حس میکنم حرفامو متوجه میشی.
گوشی ام را بر میدارم و به عکسی که پنهانی از کامران گرفته ام میزنم و صفحه گوشی را جلوی مار میگیرم.
_ اینو میبینی؟ میخوام که دستشو نیش بزنی. میدونم که زهرت کشنده نیست البته امیدوارم اینطور باشه.
گوشی را می بندم و به ماری که بی توجه به من روی تخت خوابیده و اطراف را نگاه میکند می گویم:
_ میخوام چند روز درد بکشه. طعم درد زهراگین و ترس از مردن رو بچشه.
پوف عصبی میکشم. دیوانه شده ام رسما!
مار را کنار میزنم و روی تخت دراز میکشم.
با صدای عربده های کامران از خواب می پرم و قلبم ضربان میگیرد. دستم را روی قلبم می گذارم تا انقدر به هر دلیل و بی دلیلی نکوبد.
این روز ها زیادی آدرنالین خونم بالا میرود.
با همان شلوارک و تاب آستین کوتاه سراسیمه از پله ها سرازیر می شوم و صدای قدم های شیما را هم پشت سرم می شنوم.
_ آی خدا مُردَم!
به اتاقشان می رسم و کمی بعد نیما هم به جمعمان اضافه میشود.
آثار خواب در چشمان همه پیداست. کامران با رکابی آبی رنگ بدن پر مویش را به نمایش گذاشته است. در آن گیراگیر و میان عربده های پر دردش من عوقم میگیرد.
دستش را گرفته و بالا پایین می پرد و عربده می کشد
_ آی مُردَم!
_ آروم باش پسرم چی شده؟
خاله به طرف آشپزخانه میرود. لابد برای آوردن آب یا آب قندی!
عمو منوچهر کامران بی قرار را می گیرد و می گوید :
_ چی شده ؟ چرا اینجوری میکنی؟
کامران همانطور که دستش را گرفته به اطراف چشم می گرداند و همزمان میگوید :
_ مار ، مار نیشم زد.
لرزی از بدنم عبور میکند و به طرف شیما بر میگردم. لبخندی گوشه لبش جا خوش کرده و با رضایت نگاهم میکند.
نگاهش را دوست دارم و بیش از آن رضایت خوابیده داخل چشمانش را !
_ چی میگی برا خودت کامران؟ این وقت سال مار کجا بود؟
_ آی درد میکنه!
دایی به طرف اتاق مشترکش با خاله میرود و با صدای بلندی میگوید :
_ الان لباس می پوشم بریم بیمارستان.
خاله لیوان آبی را دست کامران میدهد و کامران از درد یکجا بند نیست.
نیما هنوز نیمه خواب است و ویندوزش کامل بالا نیامده برای همین بی حرف یک طرف اتاق ایستاده.
شوکت خانم دست کامران را نگاه میکند و با صدایی آمیخته به ترس میگوید :
_ یا خدا ! ببین نرگس، نیشه ماره !
او از درد ناله میکند و من دلم خنک میشود . او از دردش میگوید و من لبخند گوشه لب شیما را می بینم. خوشحال است.
_ این وقت سال مار دیگه از کجا پیداش شد؟
خاله زیر لب زمزمه میکند و من در دل به خودم اشاره میکنم.
فکر نمی کردم مار بتواند اینکار را انجام دهد. باز به موهبت خودم ایمان می آورم.
شوکت خانم مشغول لباس پوشیدن میشود و خاله به دنبال عمو منوچهر میرود.
به ناله های کامران گوش میدهم و آرام نزدیکش میشوم.
_ میگن چوب خدا صدا نداره !
آره جون خودم. چوب خدا یا چوب من؟!
اخمش را درهم میکشد و با غیظ " خفه شو " ای می غرد.
با آمدن عمو منوچهر و خاله که آماده شده اند. خیلی زود سوار ماشین میشوند و خاله قبل رفتن می سپارد که ما هم فردا صبح به دنبالشان به بیمارستان برویم.
و من می مانم و شیمایی که از خوشی دیگر خوابش نمی آید و نیمایی که روی کاناپه خوابش برده.
#part_32
همراه نیما و شیما وارد بیمارستان می شویم و بعد از یک تماس اتاقشان را پیدا می کنیم.
نیما جلوتر از ما وارد اتاق میشود و آبمیوه های دستش را کنار کامران می گذارد.
کامران دستش را با آن یکی دستش گرفته و هر چند دقیقه یک بار به جای نیش نگاه میکند. جایی که مار نیش زده سیاه شده و کنار سیاهی هم خونمردگی دیده میشود.
_ دکتر چی گفت؟
نیما می پرسد و عمو منوچهر با خستگی صورتش به آرامی جواب میدهد :
_ دکتر بخش هنوز نیومده دیدنش. دانشجو ها یه پادزهر زدن. هر چی راجب دکتر از پرستارا می پرسم میگن به خاطر عید مرخصی ان . دکتر بخش هم اتاق عمله.
خاله و شوکت خانم را نمی بینم
_ خاله اینا کجان؟
_ تو نماز خونه ان.
سرم را تکان میدهم.
کامران در این وضعیت هم دست از هیزی اش بر نمی دارد.
کمی نزدیک میشوم تا جای نیش را از نزدیک ببینم. نیما هم با من نزدیک میشود.
رنگ کامران حسابی پریده و معلوم است که درد دارد.
چی میشود اگر کمی بترسانمش؟
_ سیاه شده نکنه قطعش کنن؟
تقریبا فریاد میزند :
_ چی؟ قطع ؟ چرا باید قطعش کنن؟
در این حین دکتر همراه پرستاری وارد اتاق میشود.
با دیدن دکتر آه از نهادم بلند میشود. چرا باید هر جا برم این دکتر را ببینم؟
تند سرم را بر میگردانم تا من را نبیند.
بالا سر کامران می رسد و پرستار طوطی وار گزارش میدهد :
_ اسم کامران مرادی دیشب حدودای ساعت ۴ صبح آوردنش. وضعیت اورژانسی بود به علت مار گزیدگی و به محض ورود به بیمارستان سرم آنتی زهر تزریق شد. طبق تشخیص دکترای انترن سم مار کشنده نیست.
دکتر زیر لب تشکر میکند و چارت دستش را به پرستار میدهد.
دکتر سرش را بلند میکند و نگاهش به من می افتد کمی روی صورتم مکث میکند. به طرف کامران بر میگردد و می پرسد :
_ چجوری شد مار نیشت زد؟
کامران که با شنیدن حرف دکتر انگار خیالش راحت شده آب دهانش را قورت میدهد و جواب میدهد :
_ خوابیده بودم آقای دکتر. یهو درد وحشتناکی روی مچ دستم حس کردم تند بیدار شدم دیدم یه مار کوچیک داره فرار میکنه.
دکتر سرش را تکان میدهد و باز نگاهم میکند.
کامران نگران می پرسد :
_ آقای دکتر دستم سیاه شده قطعش میکنین؟
ناخودآگاه تک خندی میزنم و سر ها به طرفم بر می گردد. از خجالت سرم را پایین می اندازم بعد از چند ثانیه دکتر جواب میدهد :
_ نه چیزی نیس بعد چند روز سیاهی ها رفع میشه.
کامران ملتمس می گوید :
_ آقای دکتر تو رو خدا بگین یه مسکنی چیزی بزنن. خیلی درد میکنه دستم اصلا نمی تونم بلندش کنم.
دکتر به پرستار نگاه میکند و پرستار سری تکان داده و از اتاق خارج میشود.
به اسم دکتر که روی سی*ن*ه اشِ نگاه میکنم. "" سهند نجمی "".
دکتر بعد از اینکه به چندتا سوال عمو منوچهر جواب میدهد به طرف در راه می افتد. وسط راه می ایستد و رو به کامران می پرسد :
_ چجور ماری بود؟ یعنی چه رنگی بود و اندازش چجوری بود؟
سرم را پایین می اندازم تا نگاه دکتر را به خودم نبینم.
_ تاریک بود اتاق درست حسابی ندیدمش اما کوچیک بود و به سفید میزد رنگش.
دکتر سرش را تکان میدهد و با انداختن نگاهی به سمتم از اتاق خارج میشود.
کامران سر جایش دراز میکشد و چشمانش را می بندد.
عمو منوچهر توی اتاق قدم میزند و آرام زمزمه میکند :
_ مار این وقت سال تو خونه چیکار میکرد ؟ نکنه بچه مار باشه و مادرشم تو خونه باشه ؟!
به شیما نگاه میکنم. نگاه لبریز از نفرتش را به کامرانی دوخته که روی تخت دراز کشیده و ابرو هایش از درد درهم است.
سنگینی نگاهی را روی خودم حس میکنم و به سمت نیما بر میگردم. با چشمانی باریک شده نگاهم میکند و لب هایش را روی هم فشار میدهد.
***
_ من فقط خواستم بترسونمش نمی خواستم اینجوری بشه.
کلافه دستی به موهایش میکشد.
_ خواستی بترسونیش؟ اگه بمیره چی ها؟
_ نمی میره. زهرش کشنده نیست. فقط قراره چند روزی درد بکشه همین.
جابه جا شدن عصبی اش را متوقف میکند و به چشمانم خیره میشود.
_ همین؟ اصلا به اون بیچاره چیکار داشتی؟ چه ضرری بهت رسونده؟
رفتار های نیما حرصی ام میکند. یعنی انقدر این پسر عمه نکبتش را دوست میداشته و من نمی دانستم؟!
اصلا حق دارد. هر هفته تو تعطیلی مدارس میرفت خانه آنها دیگر طبیعیه.
_ بیچاره؟ تو به اون عوضی میگی بیچاره؟
نزدیکم میشود و با دوستش از بازوهایم میگیرد.
_ افسون میدونم ازش خوشت نمیاد اما حق نداری راجبش اینجوری صحبت کنی اونم بعد بلایی که سرش آوردی.
ناباور میخندم و یک قدم عقب میروم و دستش از بازویم جدا میشود.
شیما از آن ور راهرو به سمتمان می آید و من بی توجه به او جواب میدهم.
_ درسته ازش خوشم نمیاد. هیچ از خودت پرسیدی چرا؟ تو به اونی که میگی بیچاره میدونی چیکار کرده؟ هر وقت منو تنها گیر میاورد میدونی چیا بهم میگفت؟
اخمش درهم است و عصبی هی جا به جا میشود. شیما هم دیگر به ما می رسد و انگار جو متشنج بینمان را می بیند که چیزی نمی گوید.
اما من قلبم شکسته. از رفتار نیما ناراحتم و بغض به گلویم چنگ میزند. با صدای بغضیم ادامه میدهم :
_ به من میگفت یتیم میگفت تو سرخور میگفت گورمو از خونتون گم کنم. تو بهم بگو مگه من چیکارش میکردم که اینجوری میگفت ؟
نزدیکم میشود و آرام می غرد :
_ افسون ! این رفتارت درست نیست. کامران همچین آدمی نیست. هیچ وقت اینجوری نمیگه.
