دلنوشته { وُدّ } اثر •Narges.s کاربر انجمن رمان بوک•

[لِئا]

می‌دانی؟
در این گذرِ پرهیاهوی زندگی،
آدمی برای ماندن، برای تاب‌آوردن،
برای زنده‌ ماندن حتی،
به گریه نیاز دارد،
به عشق نیاز دارد و خواهد داشت.
و خدای مهربان،
خالقِ دل‌بلدِ بندگانش، این نیاز را خوب می‌دانست.
پس... حسین را آفرید.
***

 

[لِئا]

خدایا!
ثروتِ چشمانم،
گوهر اشکی‌ست
که بر حسینِ فاطمه می‌بارد.
تنها دل‌خوشیِ مانده در من است…
و این دلِ غرق در نبودن‌ها،
چشم دوخته به همان شوقِ پنهان،
همان ذوقِ آرامِ اشک‌هایش،
همان گوهرِ دیده... .
***

 

[لِئا]

برای شهادت او
حرارتی در دل‌های مؤمنان است
که هرگز سرد نمی‌شود
و هرگز خاموش… .
شعله‌ای‌ست گرمابخش
که جان را، جانِ دوباره می‌دهد.
نوری‌ست روشن‌کننده
که مسیرِ عاشقی را آرام می‌سازد،
نَفَس را تازه می‌کند
و قدم‌ها را محکم‌تر از همیشه در راهِ رسیدن به لقا‌ی معشوق.
***

 

[لِئا]

دست که برسد به شبکه‌های ضریح،
انگشتانی که فضای خالی را پر می‌کنند،
نفسی که فرو می‌رود
و عطرِ یاس را با خود تا عمقِ قلب می‌برد،
نگاهی که آرام می‌گیرد…
و دلی که مطمئن می‌شود: دیده است، رسیده است.
همهٔ این‌ها یک فریاد دارند:
درمان فقط آن‌جاست.
***

 

[لِئا]

آغوش، خانه‌ای‌ست بی‌دیوار؛
پناهِ بی‌قیدِ دل‌هایی که خسته‌اند از فلسفه‌ی فرار
و گرم‌ترین‌شان آغوشِ امام است؛
همان آغوش که آرام می‌گوید:
من، همه‌ی پاسخِ توأم.
جایی که دلیل‌ها لال می‌شوند
و دل… بی‌دغدغه سخن می‌گوید.
***

 

[لِئا]

فراق و وصالِ سختی‌ میان من و کربلاست‌.
دل... نه!‌ مکان را می‌گویم؛
فاصله‌ها دور و راه... هرچند به جان خریده می‌شود، اما در آن‌جایی که محتاج دیدن گنبدی، گلدسته‌ای، راهی در مسیر آرامش محض می‌شوی، آن‌جا امام رئوف، مددکار و پناه دل‌هاست؛
تنها مکانی که فراق کربلا را سبک‌تر می‌کند‌.
***

 

[لِئا]

همگان دانا و آگاه‌اند؛ انکاری در کار نیست.
چه بسیار لحظاتی که در آستانه‌ی سقوط بودیم،
اما تو، به نرمی موجی، مسیر سرنوشت را دگرگون ساختی، بی‌آن‌که بفهمیم. دست‌های مهربانت، ما را به ساحل نجات رساند... .
سایه‌ی لطف و رحمت‌ شما از سر ما هرگز کم نشود؛ که بدون آن، این دل‌ها در طوفان‌ها سرگردان‌اند.
***

 

[لِئا]

اطرافم که شلوغ می‌شود، چشم می‌بندم.
نوای «حب‌ّالحسین» را در ذهن می‌نوازم تا صداها رنگ ببازند. دست بر قلب می‌گذارم...
چه بسیار بار که از یاد تو غافل بودم؛ قول‌ها و قرارها، همچون برگ خشک‌شده در باد رقصیدند و فراموش شدند... و این است خاصیت دنیا. البته...
از من بگیر هر که و هر چه را که تو را از دلم ربود.
***

 

[لِئا]

آدمی رنگ رفیق و همنشین خویش را می‌گیرد.
عزیزِ جان!
دنبال توأم و در مسیرت راهی جز تو نمی‌خواهم.
چه خوش‌تر، اگر هم‌سفری از این دنیای خاکی همدل و همراه شود برای رسیدن به آسمان تو.
در بند آن باش که دلش در قنوت حسین جا مانده است.
دل، چون قطب‌نمایی بی‌قرار، همیشه رو به تو دارد.
***

 

[لِئا]

می‌گویند در روز تاسوعا، برای برادرت امان‌نامه آوردند
اما او نه‌تنها نپذیرفت، بلکه جوابی داد که هنوز تاریخ از سنگینی‌اش سر به زیر است.
راه و رسم بندگی را از او آموخته‌ام؛
او که بندِ دنیا را برید تا بندگی را معنا کند.
هر که به شما پناه آورد، امان یافت
و کدام امان، عزیزتر از این که بوی وفا می‌دهد؟
***