آموزشی ویژگی‌های دیالوگ

[Tara Motlagh]

سارا گفت: «پس می خوای بری ...»
احمد گفت: «فکر می کردم میدونستی.»

در این مثال برچسب‌های گفتگو، تکراری و خسته کننده هستند. بهتر است در مونولگی پیش از دیالوگ‌ها نویسنده برای صحنه گفت‌و‌گو و کسانی که می‌خواهند صحبت کنند زمینه‌سازی کند یا ژست و حرکتی را به گفت‌وگو اضافه کند:

 

[Tara Motlagh]

برای مثال:
سارا در حالی‌که دستانش را در هم گره کرده بود کنار در ایستاد.
- پس می‌خوای بری؟
لحظه‌ای در هنگام جمع کردن لباس‌هایش مکث کرد، امّا به سمت او برنگشت.
- فکر می‌کردم می‌دونستی.

 

[Tara Motlagh]

در این‌جا گفتگو جزئیات بیشتری راجع به احساسات صحنه ارائه می‌دهد، ضمن این‌که از تکرار عبارت‌های گفت‌و‌گوی استاندارد خودداری شده است. استفاده از مونولوگ‌های مناسب که توصیفات به‌جا و کافی را ارائه می‌دهند، می‌تواند کامل‌کننده دیالوگ‌ها باشند.

 

[Tara Motlagh]

۳. انتقال اطلاعات
گفت‌وگوها باید اطلاعات مناسبی را درباره لحن‌و بیان گوینده، شخصیت درونی یا خلق‌وخو، حالات عاطفی و تفکرات را به مخاطب بدهند.
برای مثال در گفت‌وگوی فردی که ترسیده باید آثاری از این ترس را دید. نویسنده برای این امر می‌تواند از بریده‌بریده صحبت کردن شخصیت استفاده کند. کلماتی که به علت ترس شخصیت نصفه و نیمه از دهانش خارج می‌شود و یا گاهی جمله را نیمه‌کاره رها می‌کند.

 

[Tara Motlagh]

اگرچه مونولوگ‌ها هم می‌توانند این موارد را به خوبی توصیف کنند اما دیالوگ‌ها هم وظیفه انتقال اطلاعات لازم را دارند. پس باید با استفاده از مونولوگ‌های مناسب و دیالوگ‌های به‌جا و تاثیرگذار مخاطب را در درک بهتر صحنه خلق شده یاری کرد.

 

[Tara Motlagh]

استفاده از قیدهای توصیفی به جای گفت‌‌وگویی درست با استفاده از جملاتی که حالات فرد را به خوبی به خواننده منتقل می‌کند، اشتباه بزرگی‌ست که یک نویسنده می‌تواند انجام دهد.

 

[Tara Motlagh]

برای مثال در صحنۀ زیر جان و استیو به دیدن راندی آمده‌اند. راندی به جان کمی بدهی دارد و جان آمده بدهی‌اش را بگیرد.

جان پرسید «کی برمی‌گردی سر کار؟ هی نگاه کن، من می‌دانم که پول نداری. من این را چندین بار شنیده‌ام. من نه به خاطر اینکه فکر می‌کردم پول داری آمدم. آمدم چون به من بدهکاری. فکر کنم دویست چوبی شده.» بعد جان یک گلدان از سر میز برداشت و گفت: «شرط می‌بندم که حداقل بتوانی بابت گرو گذاشتن این در سمساری پنجاه چوب بگیری. سو می‌گفت هفته پیش او را برای شام بیرون بردی و فقط نوشیدنی‌های سر میز ۵۵ چوب می‌شده، که ای بدک نیست... .»

 

[Tara Motlagh]

استیو با حالتی عصبی دور و برش را نگاه کرد و گفت: «از اینجا برویم. من خوشم نمی‌آید...»
جان با تحکّم گفت: «خفه شو. ما الان اینجا هستیم.»
بعد با علاقه به راندی نگاه کرد و گفت: «دارد چیزهایی گیرمان می‌آید.»
راندی گفت: «ساعت نُه. من در شیفت دوم هستم.»
کارول داد زد: «نامۀ عمه ماد که نیست؟!»

 

[Tara Motlagh]

این حجم از قیدهای توصیفی، پیش از شروع مکالمه برای این‌که نشان داده شود یک فرد عصبی‌ست یا با تحکم صحبت می‌کند یک اشتباه رایج است.

 

[Tara Motlagh]

توصیفات لازم از حال و وضعیت شخصیت‌ها پیش از گفت‌وگو برعهده مونولوگ‌هایی‌ست که به جای توضیح وظیفه توصیف را دارند. این‌که استیو با حالتی عصبی دور و برش را نگاه می‌کند بی‌شک توصیف درستی از وضعیتی روحی در پیش از گفت‌وگویش نیست؛ بهتر است به جای بیان عصبی بودن او نویسنده از چگونگی عصبی بودنش می‌نوشت.