آموزشی ویژگی‌های دیالوگ

[Tara Motlagh]

مثلا:
استیو پلک‌هایش را روی هم فشار داد و وقتی چشم باز کرد اخم در پیشانی‌اش افتاده بود.
در چنین توصیفی مخاطب خودبه‌خود متوجه می‌شود شخصیت عصبی و ناراحت است. اما بهتر این است که این وضعیت عصبی بودن او در گفتارش هم نشان داده شود.

 

[Tara Motlagh]

"استیو پلک‌هایش را روی هم فشار داد و وقتی چشم باز کرد اخم در پیشانی‌اش افتاده بود.
- بهتره تمومش کنی جان! من دیگه این‌جا نمی‌مونم."
این دیالوگ در پی یک مونولوگ توصیفی مناسب به خوبی اطلاعات لازم را درباره وضعیت استیو به خواننده می‌دهد در حالی‌که هیچ قید توصیفی به کار نرفته است.

 

[Tara Motlagh]

حالا مجسم کنید که نویسنده اگر پس از این دیالوگ از یک مونولوگ دیگر برای توصیف لحن و صدای استیو استفاده کند چه اتفاقی خواهد افتاد.
"استیو پلک‌هایش را روی هم فشار داد و وقتی چشم باز کرد اخم در پیشانی‌اش افتاده بود.
- بهتره تمومش کنی جان! من دیگه این‌جا نمی‌مونم.
جمله‌اش که با غریدن تمام شد هنوز داشت دندان‌هایش را به هم می‌سایید."
می‌بینید که علاوه بر یک دیالوگ مناسب و مونولوگ‌های توصیفی چگونه حال و هوای استیو برای مخاطب مشخص شد.

 

[Tara Motlagh]

۴. استفاده از تکرار، هجو و کلیشه ممنوع

گفت‌وگو باید به نحوی باشد که وقت خواننده را به هدر ندهد، سکته نداشته باشد و اطلاعات تکراری ندهید.
برای مثال:
- سلام
- سلام، چطوری؟
- خوبم تو چطوری؟

 

[Tara Motlagh]

آوردن یک احوالپرسی ساده و بی‌اهمیت که تنها با یک جمله آنها احوال‌پرسی کردند قابل حل است بی‌شک اشتباه بزرگی‌ست. این‌گونه دیالوگ‌ها خسته‌کننده و غیر حرفه‌ای هستند و اطلاعات مفیدی را در اختیار خواننده قرار نمی‌دهند و در ضمن از جذابیت داستان می‌کاهند.

 

[Tara Motlagh]

استفاده بیش از حد از کلیشه‌های عامیانه هم می‌تواند به دیالوگ‌ها آسیب برساند. این‌ها می‌توانند حواس خواننده را منحرف و سرعت خوانش دیالوگ‌ها را کم کنند. نویسنده باید برای نوشتن دیالوگ از استفاده بی‌رویه از واژه‌ها و عبارات عامیانه تا جای ممکن خودداری کند.
به عنوان مثال: «اوم» یا «خب» عادی است اما بهره‌بری بیش از حد آن حکم اضافه‌گویی را دارد.

 

[Tara Motlagh]

۵. لو دادن ممنوع

گفت‌وگو در عین ساده بودن، نباید اطلاعات زیادی را در اختیار خواننده نگذارد. آوردن مقدار زیادی از اطلاعات داستان در یک دیالوگ علاوه بر طولانی کردن آن، جذابیت داستان را برای مخاطب از بین می‌برد. اطلاعات باید آرام‌آرام در اختیار خواننده قرار بگیرد تا سیر داستان یا حتی بخش مهمی از آن را به سرعت لو ندهد.

 

[Tara Motlagh]

۶. استفاده به موقع از گفت‌وگوها

گفت‌وگو نباید برای پر کردن فضاهای خالی مورد استفاده قرار گیرد. گاهی ممکن است در صحنه‌هایی از داستان ذهن نویسنده برای نوشتن و خلق کامل آن صحنه یاری نکند و از دیالوگ‌های بیهوده برای پر کردن صحنه‌های خالی مانده استفاده کند. این امر داستان را به سمت دیالوگ‌محوری می‌برد که این امر خود اشتباه بزرگی‌ست چرا که دیالوگ‌محوری علاوه بر این‌که مونولوگ‌های کافی که حاوی توصیفات و کشمکش‌هاست را به حاشیه می‌برد، جذابیت داستان را برای مخاطب از بین می‌برد.

 

[Tara Motlagh]

۷. واقع‌نما بودن یا واقع‌گرایی دیالوگ

دیالوگ واقعی یعنی آن‌چه که در واقعیتِ زندگی انتظار داریم از دهان یک دانشمند، سیاست‌مدار و یک کودک بشنویم. یعنی آن‌چه که انتظار داریم همان دانشمند، همان سیاستمدار، همان کودک موردنظر در مواجهه با موقعیت داستانی خاص بگوید.

 

[Tara Motlagh]

دیالوگ باید متناسب با شخصیت، جایگاه اجتماعی او، سن و سال و حتی مکان و زمانی که در آن قرار دارد باشد. این امر به واقعی بودن داستان و شخصیت‌ها کمک زیادی می‌کند و در واقع داستان را برای مخاطب باورپذیر می‌کند.