در حال تایپ [پادزهر‌ مهلک] اثر «Bloodreina کاربر رمان بوک»

[Bloodreina]

چند لحظه سکوت برقرار شد. ماهور هم ساکت بود. انگار داشت چیزی رو توی ذهنش محاسبه می‌کرد. بعد نفس عمیقی کشید و رو به دایی کرد.
- چقدره بدهیت؟
دایی که هنوز روی زمین بود، با امید نگاهش کرد.
- ز... زیاد... .
- عدد بگو!
چشم‌های من گرد شد. ‌قدم جلو گذاشتم و هول‌زده دست گذاشتم روی آستین کتش.
- ماهور چرا می‌پرسی؟ به ما چه که بدهی داره؟!
صدام کمی خش‌دار بود و باعث شد دوباره نگران نگاهم کنه. لب باز کرد چیزی بگه که بی‌بی نفس‌نفس‌زنان خودش رو رسوند. بقچه‌ی سنگینی رو انداخت جلوپای دایی. با بغض براش خط و نشون کشید و به ماهور اشاره کرد.
- همین الانشم دلم ازت خونه! بیا اینم طلاهام! یه قرون از این بچه بگیری، آقاتم از قبر بیاد بیرون حلالت نمی‌کنم! فهمیدی؟!
دایی لرزون، سرش پایین بود.
- این… این کافی نیست مامان.
چشم‌های بی‌بی گرد شدن و ماهور سریع خم شد و بقچه رو برداشت. دوباره گذاشتش میون دست‌های بی‌بی و فشارشون داد. بی‌بی خواست اعتراض کنه اما ماهور محکم و با تاکید گفت:
- همه اینارو، به همراه سند خونه، صبح اول وقت میریم می‌ذاریم صندوق امانت بانک.
نیم‌نگاه سردی هم به دایی انداخت.
- دیگه چیزی تو این خونه نمی‌مونه بخوای براش دندون تیز کنی و سر و کله‌ت پیدا شه. گورت رو گم می‌کنی و دیگه پات رو این اطراف نمی‌ذاری. مثل همین چند سال که هیچ‌وقت نبودی. دفعه‌ی دیگه قبل این که دستت به بی‌بی یا دنیا بخوره، خودم کشتمت! فهمیدی؟
چشم‌های دایی دوباره عصبی و از سر ترس تیک زدن. با اون سر و وضع و لب ترکیده، از همیشه پست‌تر و نفرت‌انگیز‌تر بود برام.
- ش…شرخر…
ماهور نفس عمیقی کشید و دست به موهای مشکی خوش‌حالتش کشید و کمی به هم ریخته شدن. انگار حسابی با خودش تو کلنجار بود.
- گفتم عدد بگو!
بی‌بی هم دستش رو گذاشت روی بازوش.
- ماهور!
و دایی بالاخره لب زد:
- دومیلیارد.
بی‌بی وا رفت. سریع زیر بازوش رو گرفتم که یه وقت نیفته. دوباره شروع کرد به نفرین و ناله.
- دو میلیارد؟! باز رفتی درگیر قم*ار شدی؟! خاک برسرت بهزاد! خاک بر سر من که همچین پسری بزرگ کردم.
و بی‌تعارف، دو‌مرتبه با همون بقچه محکم زد تو سر دایی. بعد هم رو به ماهور کرد.
- یه قرون بهش بدی، تو رو هم حلال نمی‌کنم!
ماهور هم سمت دیگه بازوش رو چسبید. لبخند خسته‌ای زد.
- دلتون نمیاد. بیایین بشینیم. دنیا؟
بی‌بی هنوز داشت گریه و بی‌قراری می‌کرد. با شنیدن اسمم از بهت خارج شدم و گوش به زنگ به ماهور نگاه کردم.
- ها؟
- فشارسنجو بیار. حواست به ‌بی‌بی باشه. من و داییت می‌ریم حیاط صحبت کنیم. بعدشم می‌برمت بیمارستان که خیالم راحت شه.
این‌بار، منم بغض کردم. خستگی از سر و روش می‌بارید. خودش، بیشتر از همه تحت فشار بود. ولی هنوزم تمام فکر و ذکرش من و بی‌بی بودیم. بخاطر ما می‌خواست کمک کنه به‌ پرداخت بدهیِ اون روانی.
قیافه‌م رو که دید، نچی سر داد و اسمم رو صدا زد.
- دنیا؟!
نگاهم رو از آبی‌های نگران و خسته‌ش دزدیدم. اشک‌هام رو با سر آستینم پاک کردم و رفتم که فشارسنج رو بیارم.
این مرد… نه قیم من بود، نه فرشته‌ی نجاتم.
اون… «همه‌کَس من» بود. می‌خواستم جبرانش کنم. می‌خواستم یه روزی منم ناجی اون بشم. که بشم همه‌کسش. این رو بیشتر از هرچیزی توی این دنیا می‌خواستم. کاش اون روز زودتر می‌رسید.

 

[Bloodreina]

بی‌بی کلی غر زد و سعی کرد جلوش رو بگیره اما نتونست. حتی نفهمیدیم تو حیاط چه حرف‌هایی بینشون رد و بدل شد و این که پولی بهش داد یا نه؟ می‌دونستم، که هیچ‌وقت هم قرار نبود چیزی بهمون بگه. ماهور به شدت تودار بود و هرگز نمی‌شد حرفی رو بزنه که خودش نخواد.
رفتیم بیمارستان و برگشتیم. فشار بی‌بی رو گرفتن و من رو هم چند ساعتی نگه داشتن و چند‌بار معاینه شدم. دردم زیاد نبود، اما حسابی لوس شده‌بودم. نمی‌دونم چم شده بود که اشک‌هام تمومی نداشتن. انگار شیر آب رو باز گذاشته باشی و یادت رفته باشه ببندیش. از یه طرف هم حسابی گرسنه بودم اما دکتر گفته بود چون گلوم درد می‌کنه بهتره تا یکی دو روز بیشتر مایعات مصرف کنم. ماهور به زور آب‌میوه می‌ریخت تو دهنم و من از مزه‌ی شیرینش بیشتر قیافم رو جمع می‌کردم.
تک‌خنده‌ای سر داد.
- یکی ندونه فکر می‌کنه دارم زهرمار به خوردش میدم.
بعد هم با دستمال‌کا‌غذی نم زیر چشم‌هام رو پاک کرد. داشتم از اون همه توجه سرخوش می‌شدم که با نگاه چپ‌چپ بی‌بی مواجه شدم و با خجالت دستمال رو ازش‌ گرفتم. حرف نمی‌زدم چون صدام گرفته و عجیب و غریب در میومد. دکتر گفته بود که طبیعیه و تا یکی دو روز دیگه درست میشه.
بی‌بی با خستگی از جاش بلند شد.
- من میرم بالا یکم دراز بکشم. توام بشین اینجا اینو لوسش کن. معلوم نیست چشم‌هاش به کجا وصله که اشک‌هاش تموم نمیشن.
تک خنده‌ای سر داد و با شیطنت گفت:
- زمین‌خانم آسمونش ابری شده.
شاکی نگاهش کردم و مشت آرومی به بازوش زدم. می‌دونست خوشم نمیومد از این که اینجوری با اسمم شوخی کنه. اما همیشه باهاش اذیتم می‌کرد.
- کوفت و زمین‌خانم!
صدام یکم زشت و خروسکی دراومد که باعث شد بلندتر بزنه زیرخنده! شاکی‌تر از قبل با مشت‌هام حمله‌ور شدم بهش که میون خنده و تلاش برای دفاع از خودش من رو کشید سمتش تا دست‌هام رو بگیره و مهارم کنه. بی‌بی پرسید:
- شب می‌مونی؟
حواسش یه لحظه پرت ‌بی‌بی شد. منم از موقعیت سو‌استفاده کردم و‌ گونه‌م رو تکیه دادم به سی*ن*ه‌ش. مکث کوتاهی کرد و بعد آروم موهام رو نوازش کرد. قیافه‌ی خودش رو نمی‌دیدم، اما جواب نگاه چپ‌چپ دوباره‌ی بی‌بی رو با قیافه‌ای مظلوم و معصوم دادم.
- آره. دلم نمیاد امشب تنهاتون بذارم.
از شنیدن این خبر، لبخند ناخودآگاهی زدم که بی‌بی دوباره مچم رو گرفت و چشم‌هاش رو ریز کرد.
- پاشو پاشو! تو حالت خوبه! پاشو برو از بالا بالش و پتو بیار واسه ماهور.
سریع و نمایشی خودم رو زدم به غش و وا رفتن. برخلاف نگاه متاسف بی‌بی، ماهور آروم خندید. بینیم رو کشید و یه «تنبل خانم» هم نثارم کرد.
اونقدر سرخوش بودم که نهایتاً هم پله‌هارو مثل اسب رفتم و برگشتم و حتی براش جا پهن کردم. هنوز روی مبل نشسته‌بود، پا روی پا انداخته‌بود و با گوشیش مشغول بود. ابرو‌های مشکی خوش‌حالتش دوباره توی هم فرو رفته‌بودن. خسته بود. با وجود این که کل روز لوس‌بازی‌های من رو تحمل کرده‌بود و سعی کرده‌بود با توجه و شوخی لبخند روی لب‌هام بیاره، واضح بود که خودش حسابی کم حوصله‌ست و ذهنش درگیره. درست مثل روز‌هایی که کار‌هاش و دادگاه درست پیش نمی‌رفت. سنگینی نگاهم رو که حس کرد، حواسش جمع من شد. نگاهش خورد به جای پهن شده و لبخند کوچیکی زد.
- دستت درد نکنه کوچولو.
موذی نزدیکش شدم و با پررویی سعی کردم تو گوشیش سرک بکشم که سریع صفحه‌ش رو خاموش کرد و گذاشتش کنار.
- عه عه! بی‌ادب!

 

[Bloodreina]

لب‌هام رو آویزون کردم. سعی کردم صدام رو صاف کنم اما تلاش بی‌فایده‌ای بود و همچنان خش داشت.
- فضولی نمی‌کردم.
طبق عادت، موهام رو به هم ریخت.
- معلومه که نمی‌کردی. دنیایی که من می‌شناسم از این ‌کارها نمی‌کنه.
سری تکون دادم ولی بازم گفتم:
- ولی آخه کی بود؟
این رو که شنید، بلند خندید! اخمی کردم و شونه‌ش رو تکون دادم.
- نخند! آخه اخمات تو هم بودن. نگران شدم.
نرم نگاهم کرد. این نگاه‌هاش… شاید تا حالا هزاربار نقاشی کرده‌بودمشون. اما هنوز هم هر‌دفعه برام خوشایند بودن. چون که، انگار فقط و فقط مخصوص من بودن.
- نگران چی؟ می‌دونی وقتی ذهنم درگیر کاره اخم می‌کنم.
لب‌هام رو با ناراحتی بیشتری آویزون کردم.
- اذیت میشی سرکار. کاش زودتر بزرگ بشم برم سرکار که بار از دوشت بردارم.
چشم‌هاش گرد شدن. ضربه‌ی آرومی با دو انگشتش به پیشونیم زد.
- چه حرفا… کدوم بار؟ هر مردی وظیفه داره در قبال خانوادش. هزار بار بهت گفتم که تو و بی‌بی خانواده‌ی منین. پس دیگه از این ‌حرفا نزن.
دستش رو پس زدم و خیره به گل‌های فرش زمزمه کردم:
- جدی میگم. می‌خوام وقتی بزرگ شدم، اونقدر پول‌ در بیارم که دیگه لازم نشه تو بری سرکار. همش استراحت کنی.
چشم‌هاش گرد‌تر شدن. اینجوری که تعجب می‌کرد، رنگ چشم‌هاش واضح‌تر‌ هم می‌شد.
- یعنی خونه‌نشین بشم؟!
جدی سر‌ تکون دادم.
- اهوم. اگه واقعاً اون‌همه پولدار بشم، دیگه نمی‌ذارم کار کنی. اونوقت دیگه نوبت منه که مراقبت باشم.
ریزریز‌ خندید و دوباره زد تو پیشونیم.
- بچه‌ی دیروزو ببینا… .
این‌بار جای پس زدن دستش، محکم از روی آستینش مچش رو گرفتم و معترض گفتم:
- مسخره نکن. جدی میگم. لازم باشه دست و‌ پاتم می‌بندم.
دیگه اصلاً نتونست جلوی خودش رو بگیره. سرش رو به عقب پرتاب شد و بلند‌بلند خندید. خنده‌ای که با ضربه‌ی آروم من به پهلوش قورتش داد. اما چشم‌هاش هنوز داشتن می‌خندیدن وقتی دست دراز کرد و این‌بار با محبت خاصی موهام رو به هم ریخت.
- بخدا تو با این زبونت نمی‌ذاری من پیر بشم… .
- زبون نیست. وقتی واقعاً دست و‌ پات رو بستم می‌بینی!
لپم رو کشید. با همون سرخوشی دستش رو به چونه‌ش تکیه داد و خسته و خمارِ خواب نگاهم کرد.
- جدی؟ منتظرم کوچولو.
اونطوری که چشم‌هاش رو خمار کرد، دوباره مات صورتش شدم. لعنت بهشون. این چه ژنی بود که این کمالی‌فر‌های لعنتی داشتن؟! حتی بیتا هم خیلی خوشگل بود. همشون چشم‌های کشیده‌ی آبی داشتن. با استخون‌بندی متناسب صورت و زاویه فک کمی تیز. آدم سیر نمی‌شد از نگاه کردن بهشون. واسه همین بود که بچه‌های مدرسه که فقط یکی دوبار دیده بودنش، براش سر و دست می‌شکستن. از یادآوری دخترعموش، ناخودآگاه اخمی کردم. هیچکس جز ماهور حق نداشت ظاهری به اون بی‌نقصی باشه. یکم بهش حسودیم شده‌بود و ناخودآگاه با خودم مقایسه‌ش می‌کردم. من…در مقایسه با بیتا خیلی معمولی بودم. چشم و ابر‌و مشکیِ معمول که جا گرفته‌بودن وسط یه صورت گرد سفید. فقط یکم نمک داشتم. کاش زودتر بزرگ می‌شدم و می‌تونستم توی صورتم تغییرات ایجاد کنم. خوشبختانه، حواسم از اون افکار عجیب و غریب که برای خودمم تازگی داشتن برگشت سرجاش. چون بی‌بی از بالای پله‌ها پیداش شد و سرزنشم کرد.
- می‌خوای ماهورو تا صبح بیدار نگه داری؟ بیا برو بخواب دیگه. صبح خودتم مدرسه داری.
سریع و مضطرب گفتم:
- کی گفته فردا میرم مدرسه با این صدا و گلوم؟
دست به کمر شد.
- پس چطور می‌تونی واسه ماهور یه ساعت زبون بریزی؟! همونطوری هم صبح تشریف می‌بری مدرسه. یالا!

 

[Bloodreina]

با قیافه‌ی سرخ از خجالت و عصبانیت، مجبور شدم از کنار ماهور بلند بشم. با کج‌خلقی گفتم:
- بچه‌ها قراره مسخرم کنن.
- بیخود! مگه بچه ابتدایی هستین؟ دیگه بزرگ شدین همتون. اون دورانتون رد شده.
مکث کردم. یهو یاد اتفاق امروز و سپیده و شبنم افتادم. دلم می‌خواست پوزخند بزنم و با طعنه بگم آره، حتماً همینطوره! همه بالغ شدن و دیگه کسی رو مسخره نمی‌کنن و قلدری هم نداریم. اما اون موقع قرار بود دلیل بپرسن و من نمی‌خواستم که بفهمن به ماهور مربوطه. مخصوصاً خود ماهور! مردد بهش نگاه کردم. اگه می‌فهمید، چه واکنشی نشون می‌داد؟ حتماً خیلی بدش می‌اومد. من هم قرار بود کلی خجالت بکشم. پس چیزی نگفتم و فقط عصبی لب پایینم رو گاز گرفتم.
متاسفانه، همیشه می‌تونست از روی حالت چهره‌م ذهنم رو بخونه. واسه همین بود که پرسید:
- کسی که اذیتت نمی‌کنه تو مدرسه، دنیا؟
برای یه لحظه جا خوردم. اما سریع سر به نفی تکون دادم.
- نه. چه اذیتی؟ شب بخیر.
بعد هم تقریباً سمت پله‌ها پرواز کردم. خداروشکر که هیچ‌کدوم ندیدن چندبار تو پیچ پله ها زانوم به نرده‌ها خورد و سعی کردم صدام در نیاد.
آره. دلیلی نداشت چیزی بدونن. من که خودم خیلی راحت داشتم از عهده‌ی همه چی بر می‌اومدم.
کوله‌م رو قبل خواب درست کردم. نگاهم موند روی دفتر نقاشیم و دفتر نوتم. قبلاً همیشه توی کیفم می‌ذاشتم و می‌بردم این‌ور و اون‌ور، چون دوست داشتم کنارم باشن. شاید حالا عاقلانه بود بذارمشون خونه که دیگه تو مدرسه نتونن باهاشون اذیتم کنن. اما... از طرفی هم، می‌ترسیدم که بمونه خونه و بی‌بی ببینه و برداشت بدی کنه. با همین افکار، توی کیفم برگردوندمشون.
صبح، هنوز هوا روشن نشده‌بود که جای بی‌بی،با صدای بم و خوشایند ماهور بیدار شدم.
- دنیا. پاشو کوچولو.
چشم‌هام بلافاصله باز شدن و از جا پریدم. گیج به اطراف و پنجره‌ای که هنوز تاریک بود نگاه کردم و بعد هم به ساعت. اخمالو و خمار خواب نگاهش کردم و غر زدم:
- هنوز هفت نشده. سرویسم یه ربع به هشت میاد.
- می‌دونم. من و بی‌بی قراره بریم بانک. توئم باید بیای. بعدش می‌رسونمت مدرسه. پاشو دورهم صبحانه بخوریم.
پتو رو پیچیدم دورم و دوباره با صورت روی تخت افتادم.
- گلوم درد می‌کنه. تو راه آب‌میوه می‌خورم. بذارین یکمم بخوابم. توروخدا.
خنده‌ی بی‌صداش رو ندیدم، اما شنیدم.
- باشه پس. نیم ساعت بیشتر بخواب تنبل خانم.
رفت اما من همون اولشم از شنیدن صداش خوابم پریده‌بود. خیلی هم زود پشیمون شدم از این که نرفتم باهاشون صبحونه بخورم. مگه ماهور سالی چند‌بار می‌موند خونه‌مون که حالا این‌جوری کردم؟! خواب چه ارزشی داشت در برابر صبحانه خوردن با اون؟! کمی توی تخت به چپ و راست چرخیدم و بی‌نتیجه پا شدم. موهام شلخته ریخته‌بودن دورم. وقت‌های دیگه معمولاً حالش رو نداشتم، اما خودم هم نمی‌دونستم امروز چی عوض شده‌بود که جلوی آینه ایستادم و مرتب شونه زدمشون. سعی کردم به رد خون‌مردگی روی گردنم توجه نکنم. دست و صورتم رو شستم و مسواک هم زدم. داشتم سلانه‌سلانه از پله‌ها می‌رفتم پایین، که صدای صحبت بی‌بی و ماهور متوقفم کرد. دستم روی آخرین نرده‌ها موند و خشکم زد. به‌خاطر شنیدن واژه‌ی نفرت‌انگیزی که واسه مدت طولانی با کابوس‌های شبانه‌م گره خورده‌بود.
بی‌بی: یعنی کلاً «سرمه‌چال» از دست رفت؟ هم سهم خودت، هم سهم دنیا؟

 

[Bloodreina]

برای لحظه‌ای همه‌چیز دور سرم چرخید؛ گوش‌هام سوت کشیدن و حس کردم زمین زیر پام خالی شد. دستم، لرزون اما محکم‌تر به نرده چسبید که نیفتم. درست همون‌جا، توی تاریکی ذهنم، صدایی آشنا بالا گرفت؛ صدایی لطیف و خسته، شبیه نسیمی که باید منبع آرامشم ‌بود، اما من هر شب قبل خواب دعا می‌کردم که دیگه سراغم نیاد:
«مامان خسته‌ست قندعسل. ماهور قوی‌تره. تورو راحت‌تر می‌بره… .»
همین جمله‌ی غمگین، همیشه منتهی می‌شد به کابوسی همیشگی: قارقار هولناک کلاغ‌ها، بال‌های سیاهشون که وحشت‌زده از صدای شلیک به هوا می‌پریدن… و من، همون بچه‌ی وحشت‌زده‌ای که به ماهور سپرده‌شدم و دیگه هیچ‌وقت صاحب اون جمله رو ندیدم… .
نفسم سنگین بالا می‌اومد. یه دستم رو به جایی بین گلوم و قفسه‌ی سی*ن*ه‌م گرفتم و با دست دیگه‌م، دوتا ضربه‌ی محکم به سرم زدم. انگار می‌خواستم اون صدا و کابوس لعنتی رو از جمجمه‌م بیرون بندازم. هنوز می‌تونست این‌قدر منو خرد کنه؟! من که دیگه اون بچه‌ی ضعیف نبودم. و اصلاً… چه جایی برای ترس بود، وقتی ماهور همین نزدیکی بود؟ توی آشپزخونه‌ی کوچیک و نم‌گرفته‌ی بی‌بیم. احتمالاً خیلی محقر‌تر از آشپزخونه‌ی خونه‌ای بود که خودش توش بزرگ‌ شده‌بود. شاید حتی سفره‌مون هم به اون شاهانگی نبود که بهش عادت داشت. مطمئناً جاش هم دیشب اصلاً راحت نبوده و همه‌جاش گرفته‌بود از خوابیدن روی زمین. اما پیشمون مونده‌بود. که تنهامون نذاره... که من نترسم. پس چرا باید می‌ترسیدم؟
یه دم عمیق کشیدم تا ریه‌هام پر شه و با همون نفس، زهر گذشته رو بیرون بریزم. پاهای بی‌رمقم رو روی زمین کشوندم و کنار چارچوب در ایستادم. از دیوار رطوبت‌گرفته‌ی پشت سرم، سرما به مهره‌هام دوید. و همون لحظه، صدای ماهور، محکم، آروم، مثل سنگری امن توی فضا پیچید:
- نه. جعل سند اتفاق افتاده. فکر کردم می‌تونم جلوش رو بگیرم، اما دیر رسیدم. هرطور شده پس می‌گیرم سهممون رو. فقط… الان زمان بیشتری می‌بره. می‌خوام شکایت کنم.
بی‌بی نگران شد:
- جعل؟ کی همچین کاری کرده؟! بازم کار نریمانه؟
- نه. یعنی… نریمان هم ظاهراً توی قضیه دست داره. چون شکایتش رو پس گرفته. عملاً راهو باز کرده برای جعل. اما یه شرکت مهندسی تازه ‌تأسیس این کار رو کرده. هنوز نمی‌دونم با چه‌جور آدم‌هایی طرفیم. واسه همین می‌خوام فعلاً فقط از طرف خودم شکایت کنم. دنیا رو درگیر نمی‌کنم.
قلبم انگار جای سی*ن*ه‌م، داشت توی گلوم می‌تپید. نمی‌خواست من رو وارد خطر کنه… اما خودش داشت به دلِ خطر می‌زد. برای من. برای آرامشی که خیال می‌کرد حق منه. اشک چشمام جمع شد. چرا باید دوباره خودش رو به دل همون تاریکی‌های گذشته می‌کشید؟!
صدای نگران بی‌بی، انعکاس ندای درونی خود من هم بود.
- ولی اگه خطرناک باشن چی؟ ماهور، من دلشوره دارم. دست نگه‌دار، قربونت برم.
- اگه بیشتر معطل کنم، همین شانس ناچیز هم از دست می‌ره. نگران نباشین بی‌بی. شما فقط مراقب خودتون و دنیا باشین. همون‌طور که قبلاً حرف زدیم، چیزی هم بهش نمی‌گیم. می‌دونین که… همه‌ی این کارا فقط به خاطر اونه. من پول اون زمین‌ها رو نمی‌خوام. من فقط می‌خوام دنیا آرامش داشته باشه.
پلک‌هامو محکم روی اشک داغم بستم. داشت زیادی به خودش سخت می‌گرفت… و همه‌ش به خاطر من. قبلاً هم بهش گفته بودم من همچین چیزی نمی‌خوام. چرا نمی‌فهمید من فقط حضورش رو می‌خوام؟ فقط همون بودنش کافی بود.
یه لحظه دلم خواست مثل همیشه عجول و نسنجیده برخورد کنم. که بپرم وسط آشپزخونه، گریه‌کنان جیغ بکشم و بهش التماس کنم بس کنه… ولی می‌دونستم بی‌فایده‌ست. هیچ‌وقت لوس‌بازی‌هام روی تصمیماتش اثری نداشت. اون راه خودش رو می‌رفت. از اول همین بود. هیچ‌وقت به حرف عموش هم گوش نمی‌داد. در مورد من هم، تنها کاری که بعدش می‌کرد، دلجویی بود. طوری که یادم بره اصلاً از چی ناراحت بودم.
اشک‌هام رو با عصبانیت پاک کردم، نفس عمیقی گرفتم و پا گذاشتم داخل آشپزخونه. بی‌تفاوت رفتم سمت یخچال، کیسه‌ی خرید دیروز رو زیر و رو کردم و یه پاکت آب‌میوه برداشتم. هردوشون ناگهانی ساکت شده‌بودن. سنگینی نگاهشون رو پشت‌سرم حس می‌کردم. احتمالاً نگران شده‌بودن که حرف‌هاشون رو شنیده‌باشم. می‌خواست ازم مخفی کنه؟ باشه. پس من هم ادای احمق‌هارو درمیاوردم. تا وقتی که خودش همه‌چیو بهم می‌گفت و نگران این نبود که از فهمیدنش ناراحت بشم. کنجکاو بودم بدونم که تا کِی قرار بود مثل بچه‌ها باهام رفتار کنه؟
برگشتم سمتشون. چشم‌هامو کمی گرد کردم، لبخند محوی زدم، و پاکت آب‌میوه رو تکون دادم. با سرحالیِ کاملاً ساختگی گفتم:
- صبح بخیر. چی شده؟ دم درآوردم که اینجوری نگام می‌کنین؟
انگار نه انگار که همونی بودم که یکم پیش پای پله‌ها داشت جونش بالا می‌اومد.