سطح مطالب آموزشی ما به شدت بالاست، شاید درک یک موضوع از زیست یازدهم تجربی برامون راحت باشه و عادی یا مثلا یادگرفتن یک مبحث از حسابان دوازدهم هر چقدر سخت باشه یادش می‌گیرم، ما ذهنمون محدود نیست و این رو زمانی می‌فهمیم که یه سری مهاجرت می‌کنن و میبینن همون مطالبی که تو دبیرستان یادگرفتن حالا دوباره تو دانشگاه اونجا داره تازه تدریس میشه.
ما دست کم گرفته نمیشیم، این بهم غرور خاصی میده اما زمانی این غرور به حماقت بدل شد که خیلی‌ها همون مطالب رو خوندن ولی در همون سطح ازش ازمون گرفته نشد. یعنی مهم نیست از مدرسه غیر دولتی باشی یا دولتی یا تیزهوشان همه در یک حوزه با سوالات یکسان کنکور میدن ولی کنکور چنان نوشته میشه که بعضی اوقات برای یک تیزهوشانی هم سخته چه برسه به یک بچه مدرسه‌ای دولتی که به خاطر شرایطش قادر به درس خوندن تو یه مدرسه غیر دولتی نبوده.
از اون طرف من دارم حس میکنم مدارس دولتی صدبرابر بهتر از خیلی از غیر دولتی ها هستن چه بسا یک سری مدارس غیر دولتی با شهریه سرسام آور یک سوم امکانات مدرسه دولتی رو ندارن...
و اینم دقیقاً همون بحث کنکوره!
چرا کنکور هر سال پر از مشکل هست؟ چون سوالات استاندارد نیستن چون اینجا تبعیض قائل شدن.
بین یک دانش‌آموز دولتی و تیزهوشانی
چرا بیشتر دانش‌آموزای دولتی همیشه ناامیدن؟ چون وقتی آمار قبولی رو میبینن
از ۱۰۰ درصد
۵۰ درصد دانش‌آموز تیزهوشان ۲۰ درصد نمونه و ۲۰ درصد اتمی و غیرانتفاعی (علوی و...) و بازم کمتر از ۱۰ درصد دولتی توی آمار قبولی هستن.
و مثلاً چرا ما داریم فشار میاریم؟ چون الان بچه‌های دهه‌ی هشتاد که ما باشیم داریم کم‌کم میریم رو به سوختن! تا کی میخوان کم‌کم جلو برن؟ تا زمانی که ما پیر بشیم هم شاید این روند کنکور غلط هنوز کار داشته باشه. اگر آینده یه نوجوان ایرانی رو باارزش بدونن باید همه باهم یکی بشن و شروع به اصلاح تدریسی و سنجشی کنن.
