مطلوب [پیوند یادها] اثر «طاهره سالار کاربر انجمن رمان بوک»

[Tahi]

و این اولین‌بار بود که می‌دیدم صدایش را بالا برده.
- برو بیرون، دیگه هم مزاحمم نشو. من یه دیوونه‌‌ام اگه بیشتر از این بهم نزدیک بشی تو رو می‌کشم.
تهدید می‌کرد، هیستریک‌وار می‌خندید اما این‌ها برای ترساندن من کافی نبود!
ترس من تو هستی، مخاطب این روزهای نوشته‌هایم.
ترسم این است این خودخوری‌ها، این یادآوری‌های مداوم گذشته آخرش کار دستت بدهد ولی مگر پونه‌ی تو مرده؟
من نمی‌گذارم، به تاریخ این اجازه را نمی‌دهم که تلخی‌های گذشته را سرمشق بگیرد و دوباره بخواهد آنها را تکرار کند، نمی‌گذارم.
- پونه خانم؟
و این فکر و خیالات همچو موریانه‌ای به جان مغزم افتاده بود طوری که صداهای اطرافم را نمی‌شنیدم.
- بله!
بندهای پیش‌بندش را باز کرد و روی رخت آویز قرارش داد.
- سفارشات امروز دیگه تموم شد، خواستم بگم دیگه می‌تونیم بریم خونه.
به او خسته نباشیدی گفتم و کیفم را از کمدی که مخصوص لباس‌هایم بود برداشتم.
- من یکم عجله دارم، کلید رو می‌دم به شما تا در رو قفل کنید باشه؟
به پیمان پسری که در این مدت باهم در این کافه همکار بودیم نگاه کوتاهی انداختم و کلید را از دستش گرفتم.
- باشه!
در را قفل کردم ولی از تاریکی هوا و خیابان‌هایی که به هنگام شب امن نبود، وحشت داشتم.
مانتوی نازکی که به تن داشتم نمی‌توانست از من در مقابل سرما محافظت کند، کتونی‌هایم تنگ شده بود و به انگشت‌های پایم فشار می‌آورد، قدم‌هایم را با عجله و ترس برمی‌داشتم. کرکره بیشتر مغازه‌ها پایین بود و تعداد عابران پیاده به کمترین حد ممکن رسیده بود. هرچه جلوتر می‌رفتم شهر جلوه‌ای از زشتی‌ها را بیشتر عیان می‌کرد، بوی زباله‌های رها شده در جدول‌ها و کنار سطل آشغال‌ها سبب می‌شد حالتی از تهوع پیدا کنم. صدای ضبط بلند ماشین‌ها و تک چرخ زدن موتوری‌ها بر دلهره‌‌هایم می‌افزود و مرا برای زودتر رسیدن به خانه مصمم‌تر می‌کرد.

 

[Tahi]

تابلوی کوچه‌‌مان و درخت بلند سرو را که دیدم خیالم از بابت امروز هم آسوده شد و من هر روز با این ترس‌ها دست و پنجه نرم می‌کردم‌.
زیپ کیفم را باز کردم و به دنبال کلید گشتم، صدای برخورد لاستیک با آسفالت ناهموار کوچه را که شنیدم سرم را بالا گرفتم، چراغ سفید ماشین چشمم را می‌زد و طوری با سرعت بالا به طرف من می‌آمد که حس می‌کردم قرار بود من قربانی امشب یک آدم مسـ*ـت و ناهوشیار شوم. کیف از دستم افتاد و برای نجات خود به در خانه تکیه دادم.
بعد از لحظه‌ای کوتاه دیگر صدایی نشنیدم، تنها صدای آهسته گام‌هایی بود که به طرف من برداشته می‌شد.
حضور شخص را احساس می‌کردم و نگاه ‌سنگین‌اش که مرا ذره، ذره آب می‌کرد.
- چه زندگی رویایی!
صدایش میخکوبم کرد و مردمک‌های ترسانم را به چشمان پر غرور او دوختم.
- تو... اینجا...؟
گردنش را کمی کج کرد و با آن لبخند واقعاً مضحکش گفت:
- از فرش رسیدی به منفی یک درجه زمین، پیشرفت خوبی کردی نه؟
صبر و حوصله ای برایم نمانده بود که خرج بحث با او کنم.
- به عرش خودت برگرد، اینجا فقط یه دختر تنها و زخم خورده است با مردی که بیماری روانی داره، نه چیزی برای خندیدن وجود داره نه چیزی برای غارت کردن.
صورتش را مماس با صورتم قرار داد و با نگاهش تنم در کوره‌ای داغ گر می‌گرفت.
- چشم‌هات ولی غارتگری رو بلده.
نامش را که دیگر تمایلی به صدا زدنش نداشتم بر زبان آوردم.
- بسه البرز!
فاصله گرفت اما این چهره راسخ‌اش را اولین بار بود که می‌دیدم.

 

[Tahi]

- فردا هم بر می‌گردم، پس فردا هم میام و فرداهای دیگه...، خودت رو درگیر بد بازی کردی پونی کوچولو.
در حالی که به طرف ماشینش می‌رفت دستی در هوا برایم تکان داد.
- دوباره می‌بینمت زن‌داداش.
پاهایم تحمل سنگینی وزنم را نداشتند، روی زمین افتادم و به کیفم چنگ زدم. اگر البرز آدرس اینجا را به مادرش می‌داد چه؟ اگر یکی از همین روزها که من سرکار بودم بیایند و کیهان را به آنجایی که نباید ببرند چه؟
یعنی تمام زحمت‌هایم به این سادگی به باد می‌رفت!
من هم که جایی را نداشتم باید دوباره به آن روستای لعنتی پا می‌گذاشتم، نه! نه!
سرم را با عجز روی پایم گذاشتم، حس می‌کردم درختان چشم دارند و با ترحم نگاهم می‌کنند و ابرهای آسمان برای این همه تنهایی و بی کسی‌ام مرثیه می‌خوانند.
- دخترم! حالت خوبه؟
خوب بودم اگر ورم پایم به خاطر تنگی کتونی‌هایم، شکم گرسنه و حال زارم را در نظر نگیرم عالی بودم.
- خوبم، خانم!
کمکم کرد بلند شوم و خاک مانتویم را تکاند.
- برو خونه‌تون دخترم، این وقت شب خطرناکه تو کوچه بمونی.
به در خانه‌مان اشاره‌ای کردم و گفتم:
- خونه‌مون اینجاست.
و او هم با لحن صمیمانه‌ای گفت:
- وای خدا! گفتم این دختر خوشگله قیافش چقدر آشناست پس بگو همسایه‌ایم.
و بعد سر چرخاند و به در سبز رنگ خانه‌ای که کنار دکه لبنیاتی بود اشاره کرد.
- اون خونه ماست، هر وقت خواستی حتماً یه سر بزن خوشحال میشم دخترم.
کلمه دخترم چندین بار در سرم اکو شد. جای چه کسی را تنگ می‌کردی مادر من که این دنیای تنگ نظر جایی برایت خالی نگذاشت!
تو که نباشی دخترم گفتن‌های این غریبه‌ها به چه کارم می‌آید! تو که نباشی... .
خانم همسایه با شنیدن صدای دخترش که از پنجره او را صدا می‌زد خداحافظی کرد، در کیفم دنبال کلید می‌گشتم اما پیدایش نکردم، به یاد چند لحظه قبل افتادم که کیف از دستانم سقوط کرد. خم شدم و روی زمین را جستم اما اثری از کلید نبود.

 

[Tahi]

تنها راه پیش رویم این بود که در بزنم. نفسی عمیق کشیدم و به در چند مرتبه کوبیدم. سختی آهن کمی انگشتانم را به درد می‌آورد. چند دقیقه‌ای همین طور پشت در گذشت.
- کیهان، کیهان... در رو باز کن.
کمی عقب رفتم تا به حیاط دید داشته باشم اما تمام لامپ‌های خانه خاموش و طوری به نظر می‌رسید که انگار کسی داخل نباشد.
کلید که نداشتم، دیوارها هم که بلند بود باید چه می‌کردم؟ تا صبح در خانه خیمه می‌زدم تا بلکه‌م کیهان خان دلش نرم شود و در به رویم باز کند یا... .
وای این یا دیگر خیلی پررویی بود!
آخر چطور می‌توانستم به خانه زنی بروم که فقط چند دقیقه پیش او را دیده‌ام. نه پونه این را از سرت بیرون کن.
بیرونش که کردم منتها اینکه چرا الان درب خانه زن همسایه هستم و چرا می‌خواهم در بزنم را می‌گذارم به پای دیدار یک همسایه تازه اصلاً شاید او هم بدش نیاید یک مهمان ناخوانده داشته باشد.
دستم سمت زنگ خانه رفت که این بار صدایی آنقدر مرا شوکه زده کرد که یک «وای»تقریباً بلند از حنجره‌ام بیرون آمد و دستم را مشت شده روی قلبم گذاشتم.
- اینجا خونه کی؟
جای طلبکار و بدهکار عوض شده بود! کسی که باید شاکی می‌شد من بودم نه او.
- می‌خواستی خونه کی باشه؟
و او بدبینانه گفت:
- زود بود ولی انتظارش رو داشتم.
عصبانی نشدم، توضیح ندادم و حتی حاشا نکردم.
- اگه این طرز فکر تو راجع به منه، پس باید بگم درست فکر می‌کنی من خ*یانت کردم به تو نه به خودم با انتخاب تو!
فکش منقبض شد و رخسارش از خشم برافروخته شد.
- چیه کیهان‌؟ حقیقت تلخه آره؟ می‌دونی منم اولش دلم برات سوخت اما الان می‌بینم تو به تنها چیزی که نیاز نداری دلسوزیه! مردی که مادر‌ش جلوی چشم‌هاش بمیره و عمه‌ی محبوبش هم با یک تصادف ساختگی و اون همچنان جای انتقام گرفتن از بقیه بخواد از خودش انتقام بگیره یه مرد خودآزار و بی عقله که به درد زندگی با من... .
صورت کیهان هرلحظه در نظرم محو و محوتر می‌شد و چشمانم همه جا را تار می‌دیدید، نه کوچه‌ای بود،نه کیهانی. سیاهی بر کل جهان من حکومت می‌کرد و این خاطرات بود که حتی مرا در گنگ‌ترین لحظات زندگی تعقیب می‌کرد.

 

[Tahi]

***
- بوی بارون دوست دارم، بو کن.
سرش را به پنجره نزدیک کرد و از حس برخورد تنش با من، قلبم را دگرگون و حالم را همچون یک بیمار تب دار کرد که تنها طبیبش او بود.
- من که چیزی حس نمی‌کنم.
با لجاجت روی حرفم پافشاری کردم.
- دوباره بو کن.
این‌بار عمیق‌تر بود کشید و سرش را به نشانه نه تکان داد.
- تو کر بویی!
با حیرت ابرویی بالا داد گفت:
- این دیگه چیه؟
مثل خانم معلم‌های مدرسه شدم که می‌خواستند برای شاگردان‌شان مطلبی را توضيح دهند.
- یعنی کسی که قوه‌ی بوبایی ضعیفی داره.
زیر لب چندباری کلمه « کربو» را زمزمه و بعد هم بلندبلند خندید.
- یعنی تو تا حالا نشنیدی این کلمه رو؟
دستش را جلوی دهانش گذاشته بود تا از خنده‌اش بکاهد اما این خنده‌ تمام شدنی نبود.
- خودت اختراعش کردی خانم مخترع؟
نسبت به هر جمله‌ای که او می‌گفت حساس بودم و خیلی سریع گارد می‌گرفتم.
- آره خودم اختراعش کردم مشکلیه؟
حواس او ولی اصلاً به من نبود و گوشه‌های بینی‌اش تکان کوچکی خورد، انگار که چیزی را بو می‌کشید.
- این بوی شامپو...؟
کمی شرم دخترانه داشتم که حتی بخواهم در مورد حمامم رفتنم چیزی به او بگویم اما این بو کشیدنش بیشتر مایه خجالتم می‌شد.
- ظهری رفتم حموم.
و یک بند سرم غر می‌زد که چرا پنجره را نبستی؟ چرا لباس گرم نپوشیدی و... .
- من که دیگه بچه نیستم بردیا! ببین بزرگ شدم.
و هیچ ک.س نبود نگاه آن روزش را که ناگهان تغییر کرد و از اتاقم بیرون رفت را برایم معنا کند و فردا صبح که خبردار شدم دیشب عمارت را ترک کرده و قرار است به سربازی برود، بدترین صبح عمرم بود و زمان برایم همان‌جا در شب اولین روز نبودنت متوقف شد و من حال باید دستانم را به سوی خدا می‌گرفتم و برای سلامتت دعا می‌کردم، دعای من مستجاب شد؛ تو سالم و سلامت بازگشتی، مرا به شهربازی بردی، نگرانم می‌شدی، قول دادی از من محافظت کنی و در پرده‌ی ذهنم در آخرین صحنه گفتی که حواست به من هست.
داستان من و تو همین جا به اتمام رسید. به تماشاگران بگو صندلی‌ها را خالی کنند، من با بالاترین رقم قرارداد هم حاضر نیستم نقش زنی که از تو جدا شده را بازی کنم نه در تئاتر نه فیلم و نه در هیچ کتابی به قیمت پرفروش شدنش!
عشق من به تو نه قیمت دارد نه تاریخ انقضاء، نه من از افسانه‌ها آمدم و نه تو اسطوره‌ای از داستان‌های محاوره‌ای. من تنها روزی تو را بی حد و مرز بی چون و چرا دوست داشتم، داشتم چون دیگر حتی نمی‌خواهم یادت را داشته باشم، یک یاد خالی بی هیچ پیوندی مثل یک دیوار بدون یادگاری است که رویش با خطی درشت نوشتند( روی این دیوار چیزی ننویسید) و نویسنده این خط، خودش اولین جمله را نوشت و تو خودت یاد مرا تسخیر کردی و حال میان خودت و من شکافی عمیق ساختی که هیچ پلی مرا به آن سوی دره که تو هستی نمی‌رساند.

 

[Tahi]

با حسرت نگاهت می‌کنم و خواهش که کمی بیشتر بمانی تو می‌روی و روحم از آن بالا به جسم رنج دیده‌ام که در این شکاف ژرف سقوط کرده می‌نگرد و به دنبال قلبم می‌گردد، راستی می‌دانی موعد رفتن که شد قلبم خودش را از سی*ن*ه‌ام بیرون کشید و به قلب تو پیوست. جسم و روحم هردو به قلبم که با تو به دور دست‌ها می‌رود چشم می‌دوزند و هم‌زمان می‌گویند:
- ما را که کشتی اما آخرش به مرادت رسیدی.

***
قطرات سرد آب روی صورتم پاشیده می‌شد، آواها و صداها را نمی‌توانستم به درستی تشخيص دهم.
با سیلی آرامی که روانه صورتم می‌شود، برخلاف میل باطنیم چشم می‌گشایم و با صورت‌هایی ناآشنا مواجه می‌شوم. چند باری پلک می‌زنم تا موقعیت را درک کنم و از میان این چهره‌های زنانه نگاهم به او گره خورد.
- خدا رو شکر آقا، خانومتون به هوش اومد.
این غریبه‌ها کنار می‌روند و آیا اینجا برزخ ما بود یا بهشتی متشکل از گناهانمان؟
من بردیا را می‌بینم با قامت بلندش، با سیاهی دو چشمش و شیرین‌ترین لبخند دنیا که بی شک متعلق به او بود. چه توهم زیبا و کوتاهی است و چه ساده و دیوانه این دل که حتی توهم بودنت را باور می‌کند اما چشمان این مرد به روشنی خورشید بود، نه به سیاهی پرستاره چشمان تو!
من خورشید را دوست ندارم.
اصلاً می‌دانی من در بهشت نبودنت آسایش ندارم
بیا در جهنم بودنت آزارم بده.
پتو را روی صورتم می‌کشم این دنیا چیز زیبایی برای عرضه به من نداشت. تعبیر تمام خواب‌هایم همچو قصه‌های افسانه‌ای بود که هرشب شهرزاد برای پادشاه تعریف می‌کرد و صبح فراموش می‌کرد به جلاد دستور کشتنش را بدهد و این جلاد، همان قلبم بود که دیشب را با خاطراتش سپری کرده و صبح به جالی خالی‌اش می‌نگرد و می‌بیند مدت‌هاست که با او دیگر هیچ خاطره مشترکی ندارد و شاید اگر ده یا بیست سال دیگر او را در خیابان‌ هم ببیند بی‌تفاوت از کنارش می‌گذرد، شاید واقعاً راست گفتند( از دل برود هر آنکه از دیده برفت.)
- نباید این‌قدر به خودت فشار بیاری اونم به خاطر من...، هرچی هم شد تو نباید طوریت بشه.
پتو را آرام کنار می‌زنم، حالت صورتش به قدری آشفته بود که او را آخرین بار در این حالت، روز خاکسپاری عمه شیما دیدم.
- نگرانم شدی؟
طفره رفت و بحث را عوض کرد.
- بهتره زودتر بریم خونه‌مون، خیلی به خانم همسایه زحمت دادیم.
خواستم کمی سر به سرش بگذارم.

 

[Tahi]

- خانم همسایه؟ چشم من دور دیدی آقا کیهان آره؟ بخدا فقط چند دقیقه بی‌هوش... .
کلامم را با جملات زیبایش که آمیخته به یک لبخند آرام بود قطع کرد.
- جز تو بقیه آدم‌ها اضافی‌ان.
حرف‌هایی که می‌گفت از قلبش نشأت می‌گرفت و همین هم باعث می‌شد اعتمادم را جلب کند. به سقف اتاق که به رنگ سبز روشن، رنگ آمیزی شده بود و قلب‌های قرمز کوچکی روی آن کشیده شده بود نگاه کردم.
- سبز من رو یاد روستامون می‌ندازه.
صدایش افکارم را از هم گسیخت.
- یه روز ممکنه برگردی؟
با تحکم گفتم:
- نه!
نفسش را بیرون فرستاد، درست مانند کسی که خیالش از بابت مشکلی آسوده شده.
- از خداته مگه نه؟
و او هیچ چیز را گردن نمی‌گرفت.
- اینطوری که وبال گردنم می‌شی، بچه!
سرم را از روی بالشت برداشتم و دهان کجی به او کردم.
- حالا که اینطوره منم میرم تو پانسیون دخترونه‌ای جایی زندگی می‌کنم، دیگه هم من رو نمی‌بینی، دوری و دوستی چطوره؟
دستش را جلو آورد و با نرمی سرم را نوازش و موهایم را پشت گوشم فرستاد.
- فرشته‌ها وجود دارن؟
برایش سری تکان دادم و گفتم:
- معلومه که وجود دارن.
- خوشحالم!
- برای چی؟
- چون منم امروز یه فرشته دارم.
من فرشته‌ات بودم اما یک چیز بین خودمان بماند: روزی که تو را دیدم فهمیدم مردها هم می‌توانند فرشته باشند.

راوی:

شقایق شیرینی‌ها را با سلیقه در ظرف می‌چیند و سارا چایی‌ای را که نه زیادی پررنگ و نه کم‌رنگ است در استکان‌ها می‌ریزد.
- ثمین جان، بیا چایی‌ها رو ببر.
با انگشت به خودش اشاره می‌کند و با تعجبی عجیب و به دور از انتظار می‌گوید:
- من؟ من ببرم؟
شقایق انگشتش را که آغشته به خامه شیرینی بود در دهانش می‌کند و با تمسخر به خواهر کوچکش نگاه می‌کند.
- ببخشید که خواستگاری ما نیست، پرنسس ثمین.
سارا چادر سفید ثمین را که روی شانه‌اش سر خورده بود، روی سرش می‌اندازد.
- بختت سفید گل دختر.
شقایق برایش کل میزد و ثمین با آن اشک‌های نشسته در چشمش مبارزه می‌کرد. نمی‌دانست چه مرگش شده بود! مگر همین را نمی‌خواست که نوید... .
- کدوم‌تون کل زد گیس بریده‌ها؟
آنقدر هول شده بودند که هرکدام به دیگری اشاره می‌کردند، فیروزه از این حرکتشان کم مانده بود خنده‌اش بگیرد اما خودداری می‌کرد.
- چایی‌ها و شیرینی‌ها رو بیارید.
این را گفت و آشپزخانه را ترک کرد.
شقایق کمی ثمین را به جلو هل می‌دهد.
- بجنب دیگه!

 

[Tahi]

خشمناک نگاهش می‌کند.
- خواستگاری تو هم می‌رسه، حتماً تلافی می‌کنم.
شقایق خنده‌ای می‌کند و سارا را مخاطب قرار می‌دهد.
- می‌بینی سارا؟ این ثمین که اسم پسر و شوهر میومد همش پیف پیف می‌کرد، زودتر از من داره میره خونه‌ی شوهر، ای بر این پیشونی لعنت، قدیمی‌ها یه چیزی می‌گفتن... .
و سارا این ضرب المثل را به زبان محلی گفت:
- میا بختم بکه یاری با سر کچلم چاری؟ ( اشاره به این‌که ظاهر مهم نیست، مهم بخت و اقبال)
و هر دو آنقدر با صدای بلند خندیدند که ثمین ترجیح داد قبل از این‌که دوباره مادرش عصبانی شود، سینی چایی را بردار و به هال برود.
نوید کت و شلواری کرمی رنگ پوشیده و سر به زیر نشسته بود و در کنارش خواهرش نگار با مانتویی قهوه‌ای رنگ که یک آویز چوبی روی مانتویش انداخته بود و موهایش را یک طرفه بافته، نشسته بود.
ابتدا به پدر و سپس مادرش چایی تعارف کرد و به خوبی می‌توانست نگاه ناراضی پدرش را احساس کند، حضور یک خواستگار آن هم بدون خانواده در طایفه آن‌ها رسم نبود. نوبت برداشتن چایی به نوید که می‌رسد قلبش با بی‌قراری خودش را محکم به قفسه سی*ن*ه‌اش می‌کوبد و تمام تلاشش را می‌کند که مستقیماً به او خیره نشود که این نگاه‌ها آخر کار دستشان میداد.
- ثمین.
برمی‌گردد و مادرش برایش چشم غره‌ای می‌رود.
- به خواهر آقا نوید هم تعارف کن.
خواست مثلاً ادای دخترهای محجوب را در بیاورد اما خودش حواسش نبود که تا دقایق طولانی سینی به دست بالای سر نوید ایستاده بود.
نگار استکانی چایی بر می‌دارد و از ثمین تشکر می‌کند.
- مرسی عزیزم.
مثل این‌که دل نگار کمی با ثمین صاف شده بود، البته هنوز دلیل مخالفت اصلی‌اش با این وصلت را نمی‌دانست.
به آشپزخانه که رفت، شقایق و سارا برایش سوت بی‌صدا و دست آهسته‌ای زدند.
- آفرین، برای اولین خواستگاری تجربه خوبی بود.
و ای کاش نوید اولین و آخرین خواستگارش و تنها مرد زندگی‌اش می‌شد.
سارا دستش را آرام روی شانه‌اش می‌گذارد.
- خوبی ثمین؟
شقایق دست سارا را از روی شانه‌‌اش برمی‌دارد.
- اینقدر لوسش نکن، ثمین ما پوست کلفت‌تر از این حرف‌هاست.
چادرش را از روی سرش برداشت، روی زمین نشست و زانوهایش را بغل گرفت.
- ثمین تو چرا... .
صدایش را که بغض و ناراحتی در آن پیدا بود کمی بالا برد.