فایل شده [چشم‌هایش غزل می‌سُراید] اثر «نازنین هاشمی نسب کاربر انجمن رمان بوک»

[Ciel]

+ اگه یه روزی از پیشت برم چی‌کار می‌کنی؟
- میام سراغت.
+ اگه از قلبت برم چی؟ چی‌کار می‌کنی؟
- بای بای.
+ من جدی‌ام!
- این قلب بازیچه‌ نیست. اگه رفتی دیگه نمی‌تونی دوباره برگردی. ​

 

[Ciel]

+ موهات، اَمان از اون موهات...
- موهام چی!
+ روح از جسم آدم بیرون می‌کشه.
- کوتاهش کنم!؟
+ با کوتاه کردنش، زندگی رو از آدم می‌گیری.
مگه میشه؟ مگه می‌ذارم عطر بابونه موهات رو ازم دریغ کنی!؟ ​

 

[Ciel]

+ بهترین مُسکن برای دردهام، همون آدم بود.
- الان چی؟
+ درد می‌کشم.
- اون دیگه آرومت نمی‌کنه؟
+ نه، اون الان برای من مثل سیانوره.
​

 

[Ciel]

- اون ستاره‌ی نزدیک به ماه رو می‌بینی؟
+ آره، دیدمش.
- تو برای من درست شبیه به همون ستاره‌ای.
+ پس چرا نگفتی ماه؟
- چون برای من، اون ستاره خیلی قشنگ‌تر از ماهه.
​

 

[Ciel]

- شب تا صبح نخوابیدم.
+چرا؟
- چون نمی‌تونستم تو خیالم موهاش رو ببافم.
​

 

[Ciel]

- اون دریای آبی رنگ، حالا شده شبیه به مرداب.
+ متوجه نمیشم! از چی حرف می‌زنی؟
- وقتی اون بود، دنیام درست مثل دریا آبی و زلال بود.
+ خب!
- وقتی رفت، زندگیم داخل مرداب سیاه رنگ غرق شد.
​

 

[Ciel]

+ تو همیشه شاد بودی.
- الان چی! شاد دیده نمیشم؟
+ خنده‌هات هنوزم قشنگه اما...
- اما چی؟
+ مثل گذشته، خنده‌هات دیگه شاد نیست انگار پژمرده! ​