مجموعه اشعار کاظم بهمنی

[mobina01]

قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت
مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

 

[mobina01]

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

او که هرگز نتوان یافت همانندش را



منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را



از رقیبان کمین کرده عقب می ماند

هر که تبلیغ کند خوبی دلبندش را



مثل آن خواب بعید است ببیند دیگر

هر که تعریف کند خواب خوشایندش را



...

مادرم بعد تو هی حال مرا می پرسد

مادرم تاب ندارد غم فرزندش را



عشق با اینکه مرا تجزیه کرده است به تو

به تو اصرار نکرده است فرایندش را



قلب من موقع اهدا به تو ایراد نداشت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را



حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید

بفرستند رفیقان به تو این بندش را :



منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

لای موهای تو گم کرد خداوندش را

 

[mobina01]

.
بـرق چـشمـان تـو از دور مـرا می گـیـرد
مـن اگـر دسـت بـه زلفـت بزنم می میرم

بـازی مـاهی و گـربـه است نظر بـازی مـا
مثل یک تنگ شبی می شکنم می میرم

 

[mobina01]

.
مرا به خَلسه می‌بَرد حضورِ ناگهانی‌ات
سلام و حال‌پرسی و شروعِ خوش‌زبانی‌ات

فقط نه کوچه‌باغِ ما؛فقط نه این‌که این محل
احاطه کرده شهر را شعــــــــــــاعِ مهربانی‌ات

دوباره عهد می‌کنی که نَشکنی دلِ مرا
چه وعده‌ها که می‌دهی به رغمِ ناتوانی‌ات

جواب کن به جز مرا، صدا بزن شبی مرا
و جایِ تازه باز کن میانِ زندگانی‌ات

بیا فقط خبر بده مرا قبول کرده‌ای
سپس سر مرا ببر به جایِ مژدگانی‌ات

 

[mobina01]

.
بازی ماهی و گربه است نظربازی ما
مثل یک تُنگ شبی می‌شکنم می‌میرم

روح برخاسته از من، ته این کوچه بایست
بیش از این دور شوی از بدنم می‌میرم

 

[mobina01]

عاری از صبرم و طاقت نفسم بند آمد
زیر اندوه فراقت نفسم بند آمد

ایستاده ای لبه ی زندگیم، از این روست
هر کسی رفت سراغت نفسم بند آمد

مو زدی شانه و ناخواسته عطری برخواست
مثل گلهای اتاقت نفسم بند آمد

موقع گفتن این شعر کمی ترسیدم
خوش نیاید به مذاقت، نفســـــ....

 

[mobina01]

در جـمـعـشان بـودم که پـنـهـانی دلـم رفت
بــاور نـمـی کــردم بــه آســـانی دلـم رفت

از هـم سـراغـش را رفـیـقـان می گـرفـتـنـد
در وا شـد و آمــد بـه مـهـمـانی... دلم رفت

رفــتــم کـنــارش ، صـحـبتـم یـادم نـیـامــد!!
پـرسـیـد: شعـرت را نمی خـوانی؟ دلم رفت

مـثـل مـعــلـم هـا بـه ذوقـــم آفـریـن گــفـت
مــانـنــد یـک طــفــل دبـسـتــانـی دلـم رفت

مــن از دیــار «مـنــزوی» ، او اهــل فـــردوس
یک سیـب و یـک چـاقـوی زنجانی ؛ دلم رفت

ای کاش آن شب دست در مویش نمی بـرد
زلـفش که آمــــد روی پـیـشـانی دلم رفــــت

ای کـاش اصـلا مـــن نمی رفــتـم کــنــارش
امـا چـه سـود از ایـن پشیــمـانی دلـم رفـت

دیگـر دلـم ــ رخت سفیدم ــ نـیـست در بـنـد
دیـروز طـوفـان شد،چه طـوفـانی... دلم رفت

 

[mobina01]

.
چه كلاهی به سرم رفت، كبوتر بودم
يك نفر آمد و با شعبده خرگوشم كرد

در عزاداری او رسمِ چهل روز کم است
ياد چشمش همه‌ی عمر، سيه پوشم كرد

 

[;FOROUGH]

اشعار محمد علی بهمنی​

 

[;FOROUGH]

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است ،

دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است،

اکسیر من نه این که مرا شعر تازه نیست ،

من از تو می نویسم و این کیمیا کم است،

سرشارم از خیال ولی این کفاف نیست،

درشعر من حقیقت یک ماجرا کم است،

تا این غرل شبیه غزل های من شود،

چیزی شبیه عطر حضور شما کم است،

گاهی ترا کنار خود احساس می کنم،

اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است،

خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست،

آیا هنوز آمدنت را بها کم است،
​