دلنوشته تکمیل شده کلاه‌گیس اثر پریسان خاتون کاربر انجمن رمان بوک

[خاتون]

***
چشمم که از دیدن نازبانو سیر می‌شود
قصد رفتن می‌کنم.
تندتند حیاط بزرگ و در عین حال دلگیر بیمارستان را طی می‌کنم
و با رسیدن به خیابان، آزادباش به نفس حبس شده‌ام می‌دهم.
هوای بیمارستان زیادی خفه کننده است!

 

[خاتون]

***
صدای بوق ممتدی سکوتِ دلهره‌آور خیابان را
به تاراج می‌برد،
که بر حسب حرکتی ناخوآگاه
خودم را به عقب پرت می‌کنم.
راننده روی ترمز می‌زند،
دستش را از پنجره‌ی ماشین بیرون می‌آورد
و صدای‌اش را پسِ کله‌اش می‌اندازد.
همچنان اعتنایی نمی‌کنم
و بی‌تفاوت از کنارش گذر می‌کنم.

 

[خاتون]

***
فکرم در حوالی گذشته‌ها پرسه می‌زند؛
همان روزهایی که خنده و شادی شب و روز
بر خانه‌ی دل‌مان آوار می‌شدند
و کم پیش می‌آمد، که قصد رفتن کنند!
همان روزهایی که قه‌قه‌های‌مان
تمامِ خانه را در بر می‌گرفت
و حسادت‌های زیادی را برمی‌انگیخت!

 

[خاتون]

***
با دیدن مغازه‌ی آن‌سوی خیابان،
که عجیب چشمک می‌زند
بوسه‌ای بر خاطرات می‌نشانم
و آن‌ها را به تهِ انباریِ حافظه پرت می‌کنم.
فکری در سرم جرقه می‌زند
و در کوتاه‌ترین زمانِ ممکن،
خودم را به مغازه می‌رسانم.

 

[خاتون]

***
نگاه‌ام چون میخی آهنین بر کلاه‌گیسِ آویزان
جلویِ درِ مغازه کوبیده می‌شود،
و بی‌درنگ وارد می‌شوم.
صاحبِ دکان که زنِ جوانی‌ست
به احترامم از جایش برمی‌خیزد،
که بدونِ لحظه‌ای تعلل کلاه‌گیس را
رویِ میزِ ویترین مانند می‌گذارم،
و دست به پرداخت بهایش می‌برم.

 

[خاتون]

***
کلاه‌گیس را چون شی بسیار با ارزشی،
در حفاظِ نایلون می‌پیچم
و به سمت خانه پا تند می‌کنم.
بی‌شک این کلاه‌گیس سوپرایز زیبایی‌ست
برای دلبرِ دل‌ربایم!

 

[خاتون]

***
نایلون را در کمد می‌گذارم،
که چشمم زومِ صندوقچه‌ی خاطرات می‌ماند.
این اسمی‌ست، که من و نازبانو بر جعبه‌ی حاملِ
یادگاری‌هایمان گذاشته‌ایم!
دست می‌برم و صندوقچه را از حصارِ کمد خارج می‌کنم.

 

[خاتون]

***
روی تخت می‌نشینم
و صندوقچه را از بندِ قفل و زنجیر می‌رهانم.
نگاه‌ام روی عکس نازبانو می‌ایستد،
و قصد ذره‌ای تکان خوردن هم ندارد!
دست می‌برم، عکس را برمی‌دارم
و در آغوشش می‌کشم.

 

[خاتون]

***
چشم‌هایش لجوجانه به دهن‌کجی ایستاده‌اند،
خاطرات را به تصویر می‌کشند
و قصد عقب‌نشینی هم ندارند!
چشم‌های نازبانو دنیایی‌اند،
و این دنیا تا زندگی‌ام را به آتش نکشد
دست بردار نیست، که نیست!

 

[خاتون]

***
در این گیر و دار؛
دل متهم است به عشق،
دل مجرم است به دزدی احساس!
در این وانفسا؛
دل محکوم است به تنهایی،
دل به محکوم است به دلتنگی،
دل محکوم است به سرکوب احساس!