دلنوشته تکمیل شده کلاه‌گیس اثر پریسان خاتون کاربر انجمن رمان بوک

[خاتون]

***
چشمانِ بانو جلوی چشمان‌ام نقش می‌بندند،
خاطره‌هایش به رقص در می‌آیند
و یادِ لبخندهای‌اش خراش بر دلم می‌اندازند.
گرمایی روی صورتم حس می‌کنم؛
بی‌شک سست‌تر و ضعیف‌تر از آنی هستم،
که بتوانم سدی برای سیل اشک‌هایم بسازم!

 

[خاتون]

***
با پاهای لرزان و خسته‌ام سمتِ جایی،
که پرستار نشان داده بود حمله‌ور می‌شوم.
جلوی درش می‌ایستم،
تابلویِ سردخانه‌ای که بالای در
نصب شده است،
سیلی محکمی بر صورتم می‌کوباند
و واقعیت را با بی‌رحمیِ تمام به رخم می‌کشد.

 

[خاتون]

***
با سستی در را می‌گشایم و وارد می‌شوم،
که صورت سفید رنگ و روح‌مانندِ نازبانو
مقابل‌ام به دهن‌کجی می‌ایستد
و باعث می‌شود بی‌اختیار سمتش هجوم برم.
دست‌های چون یخش را در دست‌هایم می‌فشارم
و انگشتانم را نوازش‌گونه،
بر چشم‌های بسته شده‌اش می‌کشم.

 

[خاتون]

***
نایلونِ حاملِ کلاه‌گیس را،
که تا آن لحظه به دنبال خود کشیده بودمش
بالا و کلاه‌گیس را از آن بیرون می‌آورم،
روی سرِ بی‌موی بانو می‌گذارمش
و سری کج می‌کنم.
عجیب به رُخِ رنگ پریده‌
و چشمانِ مشکی بسته شده‌اش می‌آید!

 

[خاتون]

***
نازبانو رفته...
او دیگر نیست،
نیست که برایم ناز کند،
نیست که برایم بخندد،
نیست که با چشمان‌اش دلبری کند!
نازبانو تنهایم گذاشته...
او دیگر زنده نیست،
رفته...
برای همیشه رفته
و سلول به سلول تنم را با خود برده!

 

[خاتون]

*پایان*​