مجموعه اشعار کمال‌الدین اسماعیل

[MHP]

هر که رخسارش آرزو کردست
گل بر بارش آرزو کردست


بی خودیّ دلم بجای خودست
زانکه دیدارش آرزو کردست


تا گرفتار هجر اوست دلم
مرگ صد بارش آرزو کردست


گو بیا حال من نخست ببین
هر که این کارش آرزو کردست


عشق بی رنج هر که می طلبد
گل بی خارش آرزو کردست

 

[MHP]

در بر من دلی جگر خوارست
که غم یارش آرزو کردست


می گریزد بسایۀ زلفش
باد گلزارش آرزو کردست


عقل سودای وصل او نپزد
گر چه بسیارش آرزو کردست


اشک چون نار دان که می بارم
چشم بیمارش آرزو کردست

 

[MHP]

رخت از ماه و لبت از شکرست
آنت ازین وینت از آن خوبترست


بر رخت بوسه کجا شاید داد؟
که نظر نیز محل نظرست


نه میان نیست میان تو ز لطف
وین عجبتر که میان کمرست


تا لبت را نرسد چشم بدان
در زبانها همه نام شکرست

 

[MHP]

بوسه یی از لب و دندان خوشت
خون بهای دو جهان خوش پسرست


از چه ناشسته رخم می خوانی
که رخم شسته بخون جگرست


بدکنی با من و گویم که مکن
گوئیم نیکست، اینم بترست


با رخ و غمزۀ تو می سازم
که گل و خارتو با یکدگرست

 

[MHP]

امروز روی تو ز همه روز خوشترست
شیرین لب ز جان دل افروز خوشترست


بیمار چشم تو که همه روز خون خورد
امروز پاره یی ز همه روز خوشترست


بر دل خوشست دست درازیّ زلف تو
پرده دری ز غمزۀ دلدوز خوشترست


گفتم که باز ده دل ریشم بطنز گفت
مه تو دل صداع تو هر روز خوشترست


با درد تو بهست مرا زانکه شمع را
هم با سرشک دیده و با سوز خوشترست


با آنکه نیست خوی توبا ما چنان نکو
سر باری حدیث بد آموز خوشترست


در روی تو نظاره و بر یاد تو شراب
دایم خوشست و موسم نوروز خوشترست

 

[MHP]

دلم در آرزوی عشق روی جانانست
بعشق می نرسم این همه بلا زانست


همه ازین سوی عشقست هر چه رنج و بلاست
چو جان بعشق گروکشت کار اسانست


چو اهل عشق نباشی و لاف عشق زنی
تو آن کمال شناسی و عین نقصانست


نخست شرط ره عشق دیدة بیناست
که عشق چهرة خوبان نه کار کورانست


چو دیده ور شدی آنگه حجاب بسیارست
که شرح هر یک از آنها ببایدت دانست


چو از حجاب بروتی برون شدی یک یک
حجاب هستی تو صد هزار چندانست


چو هستی تو ز پیش تو رخت بر بندد
کلوخ آینة حسن روی جانانست


چو در سراچۀ عشق آمدی ز مدخل صدق
گناه طاعت محضست و کفر ایمانست


غمان بیهده از دل بعشق دفع شود
چو عشق صدق بود درد عین درمانست


بجان عشق توان زنده جاودان بودن
خنک دلی که حیاتش بلطف این جانست

 

[MHP]

آنکه سرم بر خط فرمان اوست
گوی دلم در خم چوگان اوست


دل بغمش دادم و جان هم دهم
گر لب و دندان لب و دندان اوست


حال دلم هر چه پریشانیست
پرتو آن زلف پریشان اوست


زهره و مه چونکه ببینی بهم
دانی که زه و گوی گریبان اوست


تشنه بمیرد چو دلم هر که او
در طلب چشمۀ حیوان اوست

 

[MHP]

چشمۀ خورشید بدان آب روی
قطره یی از چاه زنخدان اوست


صبر چنان سخت کمان در غمش
سست تر از عقدۀ پیمان اوست


دل که چنان سی*ن*ه همی کرد وی
دیدمش او هم نه ز مردان اوست


شاید اگر دل نه بفرمان ماست
زانکه بهر حال که هست آن اوست

 

[MHP]

بریز سایۀ زلف تو عقل گمراهست
غلام روی تو چون آفتاب پنجاهست


مرا ز حسن تو تا دیده داد آگاهی
ز خویشتن نیم آگه خدای آگاهست


کمند زلف تو زان میکشد مرا در خود
که زلف تو شبه رنگست و روی من کاهست


همیشه سایۀ حسن تو بر سر خورشید
چنانکه سایۀ خورشید بر سر ماهست


لب تو نیک بدندان ماست وز پی او
همیشه این دل غمگین بکام بدخواهست


شدند از بر من صبر و هوش وز پیشان
دلم برفت و کنون دیده بر سر راهست


بروزگار ،وصال تودر نشاید یافت
که وعدۀ تو درازست و عمر کوتاهست

 

[MHP]

ماه رویا ز غمت یک دم نیست
که چو زلف تو دلم در هم نیست


زلف و بالای تو تا هم پشتند
پشت و بالای کسی بی خم نیست


غم تو می خورم و شادم از آنک
هر کرا هست غم تو غم نیست


دست در دامن زلف تو که زد؟
که دل او چو رخت خرّم نیست


به قلم شرح غمت ندهم از آنک
دو زبانست قلم محرم نیست