مشاعره یک دوبیتی بگو

[مژگان سلاجقه]

ما خون تازه در تنِ عشقیم و عشق را
شعر من و شکوه تو، رمزالدوام شد
بعد از تو باز عاشقی و باز… آه نه!
این داستان به نام تو، این‌جا تمام شد

 

[مژگان سلاجقه]

چو مرغِ شب خواندی و رفتی
دلم را لرزاندی و رفتی
شنیدی غوغای طوفان را
زخواندن وا ماندی و رفتی

 

[مژگان سلاجقه]

به باغِ قصه به دشتِ خواب
سایۀ ابری در دلِ مهتاب
مثلِ روحِ آزردۀ مهتاب
دلم را لرزاندی و رفتی

 

[مژگان سلاجقه]

چو مرغِ شب خواندی و رفتی
تو اشکِ سردِ زمستان را
چو باران افشاندی و رفتی
سیاهِ شب لاله‌افشان شد

 

[مژگان سلاجقه]

کویرِ تشنه گلستان شد
تو می‌آیی های تو می‌آیی
ز باغِ قصه ز دشتِ خواب
ز راهِ شیریِ پُر مهتاب
تو می‌باری چون گلِ باران
به جام نیلوفرِ مرداب

 

[مژگان سلاجقه]

سال‌ها پیش ازین به من گفتی
که «مرا هیچ دوست می‌داری؟»
گونه‌ام گرم شد ز سرخیِ شرم
شاد و سرمست گفتمت «آری!»

 

[مژگان سلاجقه]

باز دیروز جهد می‌کردی
که ز عهد قدیم یاد آرم.
سرد و بی‌اعتنا تو را گفتم
که «دگر دوستت نمی‌دارم!»

 

[مژگان سلاجقه]

ذره‌های تنم فغان کردند
که، خدا را! دروغ می‌گوید
جز تو نامی ز ک.س نمی‌آرد
جز تو کامی ز ک.س نمی‌جوید

 

[مژگان سلاجقه]

تا گلویم رسید فریادی
کاین سخن در شمار باور نیست
جز تو، دانند عالمی که مرا
در دل و جان هوای دیگر نیست.

 

[مژگان سلاجقه]

لیک خاموش ماندم و آرام:
ناله‌ها را شکسته در دل تنگ.
تا تپش‌های دل نهان ماند،
سی*ن*هٔ خسته را فشرده به چنگ.