مشاعره یک دوبیتی بگو

[مژگان سلاجقه]

ای ابر خوش باران بیا وی مستی یاران بیا!
وی شاه طراران بیا مستان سلامت می‌کنند
حیران کن و بی‌رنج کن ویران کن و پرگنج کن
نقد ابد را سنج کن مستان سلامت می‌کنند

 

[مژگان سلاجقه]

شهری ز تو زیر و زبر هم بی‌خبر هم باخبر،
وی از تو دل صاحب نظر مستان سلامت می‌کنند
آن میر مه رو را بگو وان چشم جادو را بگو
وان شاه خوش خو را بگو مستان سلامت می‌کنند

 

[مژگان سلاجقه]

آن میر غوغا را بگو وان شور و سودا را بگو!
وان سرو خضرا را بگو مستان سلامت می‌کنند
آنجا که یک باخویش نیست یک مسـ*ـت آن جا بیش نیست

 

[مژگان سلاجقه]

آن جان بی چون را بگو وان دام مجنون را بگو
وان در مکنون را بگو مستان سلامت می‌کنند
آن دام آدم را بگو وان جان عالم را بگو
وان یار و همدم را بگو مستان سلامت می‌کنند

 

[مژگان سلاجقه]

آن بحر مینا را بگو وان چشم بینا را بگو
وان طور سینا را بگو مستان سلامت می‌کنند
آن توبه سوزم را بگو وان خرقه دوزم را بگو
وان نور روزم را بگو مستان سلامت می‌کنند

 

[مژگان سلاجقه]

آن توبه سوزم را بگو وان خرقه دوزم را بگو
وان نور روزم را بگو مستان سلامت می‌کنن

 

[مژگان سلاجقه]

آن عید قربان را بگو وان شمع قرآن را بگو
وان فخر رضوان را بگو مستان سلامت می‌کنند
ای شَه حسام الدین ما ای فخر جمله اولیا
ای از تو جان ها آشنا مستان سلامت می‌کنند

 

[مژگان سلاجقه]

عشق اول می کند دیوانه ات
تا ز ما و من کند بیگانه ات
گ
عشق چون در سی*ن*ه ات مأوا کند
عقل را سرگشته و رسوا کند

 

[مژگان سلاجقه]

می‌شوی فارغ ز هر بود و نبود
نیستی در بند اظهار وجود
زنده دل‌ها می‌شوند از عشق، مسـ*ـت
مرده دل کی عشق را آرد به دست
عشق را با نیستی سودا بود
تا تو هستی، عشق کی پیدا بود

 

[مژگان سلاجقه]

اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم
قضای عهد ماضی را شبی دستی برافشانم
چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد
تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم