فایل شده ● مخبر به خ*یانت اثر دنیا ●

[DOonYa]

دلنوشته: مخبر به خیانَت
نویسنده: دنیا احمدی
ژانر: درام، عاشقانه، تراژدی
ناظر: @ویتامین
ویراستار: @ترنم مبینا
کپیست: @Hilda;
خلاصه:
واقفم به خیانتت جان دلم... .
سکوتِ جاری شده بر لبانم تسبیه ناآگاهی بر کارهای تو نیست، کاش در نادانی‌ غرق می‌شدم که نادانی هم عالمی دارد.
مرا با این وجود ببر به یک‌ جای دور، نازنینم من با خیانتت خو گرفته‌ام.​

 

[-pariya-]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین - قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ همگانی - تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ - درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[درخواست جلد - تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ اعلام پایان - تاپیک اعلام پایان دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[ سوالات و مشکلات دلنویسان ]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[DOonYa]

مرا در کوچه‌های بی‌کسی اسیر کردی و در پی هیچ فرستادی، از آن پس رها کردی که دستانت را به دستان دیگری گره بزنی؟
عزیزکم آن عشق افسانه‌ای خفته در وجودت که حرفش را می‌زدی چه‌گونه مُرد؟
من در تنهایی خود گم شده بودم که مرا پیدا و در افکار هیچ شده‌ات ناپدید کردی؛ مردِ خیانَت‌کار من پوچ‌تر از منطق‌های توخالی تو ندیده‌ام.

 

[DOonYa]

با آزرده خاطر کردن من فقط تلخندهای زهر مانندم به تو می‌رسد، درحالی که تو نیمی از منی؛ امّا هر روز بیشتر از دیروز از قلب عاشقم جدا می‌شوی و خود را به دست باد می‌سپاری.
نمی‌دانم از عابران چه دیده‌ای!
آن‌ها امروز را مهمانت هستند و فردا در خیال وارونه‌ات به‌ خاطره تبدیل می‌شوند.
منم که برایت می‌مانم جانِ من، خیالت از این بابت آسوده باشد.

 

[DOonYa]

گم شده‌ام در تمام خواسته‌هایی که فقط می‌خواهم و نمی‌رسم. در عشقی که با تمام توان برای ماندگاری‌اش می‌جنگم و نمی‌ماند.
گم شده‌ام در سکوت پر از فریادی که در گلو خفه شده و بغضی به پهنای اشک‌های جاری نشده‌‌ام که آغاز خشک‌سالی قلب بی‌قرارم است.
من گم شده‌ام... .
در زندگی‌ِ خراب شده‌ی سال‌های با تو بودن و عمری که به باد رفت و برنگشت و برنمی‌گردد.

 

[DOonYa]

حال گم‌ گشته و حیران در لابه‌لای زندگی کودکی می‌دوم که هم تنها و هم بی‌کَس است.
کودکی که در بغض‌هایش زندگی و از ترس‌هایش تغذیه می‌کند.
کودکی که در بین شلوغی بازار دست‌هایش رها شده و به دور خود می‌چرخد تا شاید آشنایی ببیند و به دادش برسد، غافل از این‌که همان آشنا دشمنِ دیرینه‌ی این قلب کوچک است.
چه آشناهایی که رفتند و چه غریبه‌هایی در بی‌پناهی‌های خود ماندند و دم نزدند.

 

[DOonYa]

کجاست خدایی که می‌گفت:
- از رگ گردن به من نزدیک‌تر است؟
در تنهایی که درون پوستُ استخوانم رخنه کرده است و این تلاطم بی‌مهری که سرآغاز تمام خ*یانت‌های جهان است.
مرا در کُنج عُزلتی که بی‌کَسی دیوارهایش را تشکیل داده رها کردی و رفتی.
دل‌تنگی‌هایم را نادیده گرفتی و رفتی!
هیچ نگاهی به پشت سرت نکردی و رفتی.
از تو چنین انتظاری نمی‌رفت؛ جانِ شیرینم تو که می‌دانستی جز تو کسی را ندارم.

 

[DOonYa]

در غمت بودم و شادی‌هایت را واگذار کردم به خودت که اگر راضی بودی، بودم و نبودی برایت از دور خوشحالی می‌کردم.
با تمام وجودم می‌خواستمت و دروغ را در وجودم کشته بودم تا مبادا به ناگاه تو را اسیرش کنم.
بر لبم فقط اسم تو جاری بود و یکی از افتخاراتم انتخاب تو بود.
من برایت کم بودم یا عشقم از سرت زیادی بود؟
کجای راه را اشتباه رفتم عزیزِ جانم که دلت بند دل آن از خدا بی‌خبر شد.

 

[DOonYa]

مرد من مرا مفت فروختی و رفتی.
دلم را برای هیچ و پوچ شکستی و رفتی.
هر چیزی را که ساخته بودم خراب و در پیچ و خم‌ها مرا رها کردی و رفتی.
عشقم را به بازی گرفتی و چند صباحی را با من زندگی کردی و رفتی.
امید خفته بر دلم را ناامید کردی و خواب را از چشمانم ربودی و رفتی.
تکه‌های قلبم را در زیر پاهایت له کردی و رفتی.
از تو بتی ساخته بودم که سر آخر خودت آن را شکستی و رفتی.
تو فقط خوش گذراندی و رفتی!

 

[DOonYa]

چه‌گونه از عشق دفن شده در وجودم خبر داری و نمی‌آیی؟
چه زمانی این‌ همه بی‌رحم شدی که من باخبر نشدم؟
من باید از خدا برایت عذاب می‌خواستم به گونه‌ای که می‌بایست روحت معذب باشد و در خود بپیچد.
تمام تنت از درد له‌له بزند و قلبت هزاران بار بسوزد و بسوزد و باز هم بسوزد.
لبخند از لب‌هایت کوچ کند و گرد و غبار غم بر روی صورتت لانه بسازد.
عشق از تو فراری باشد و تنهایی تا ابد به بیخ ریشت بچسبد و خِرت را رها نکند.