دلنوشته تکمیل شده ● آدمِ فضایی اثر Yalda.Sh ●

[شاهدخت]

ولی یه جای کار بدجور می‌لنگه، آخه اون‌طور که من خوندم آدم‌ها توی دنیاشون بهترین امکانات رو در اختیار دارن به طوری که شاه‌های نسل‌های قبلشون چنین امکاناتی که این‌ها دارن و نداشتن.

 

[شاهدخت]

ولی باز هم خوش‌بختی‌شون رو انکار می‌کنن و همیشه برای این‌که به هم ثابت کنن کدومشون بدبخت‌تر و مشکلات بیش‌تری داره، مشکلات هم رو بازگو می‌کنن و این دلیلی برای خنده‌ی بلند من میشه و کسی نمی‌دونه من به کی و چی می‌خندم.

 

[شاهدخت]

یکی از بدترین ویژگی‌هایی که ازشون توی این مدت دیدم و هیچ‌وقت عوض نشدن این بود که، وقتی یه چیزی رو از دست میدن تازه قدرش رو می‌دونن. حالا اون از دست رفته‌شون میتونه جون داشته باشه و انسان باشه و یا این‌که نه، یه جسم بی‌جون باشه!

 

[شاهدخت]

خودشون رو بهترین می‌دونن.
اون‌قدر خودشون رو خوب می‌دونن که ما رو هیولا و عجیب تصور می‌کنن.
نه، ما اگر که بد باشیم از اون‌ها بدتر نیستیم بلکه این انسان‌ها هستند که هیولا شده‌اند.
و من تازه فهمیدم که چرا بقیه ازشون دوری می‌کنن.
هیولا‌هایی که خودشون رو توی کالبدی پنهون کردن و نام خودشون رو اشرف مخلوقات گذاشتن.
وقتی از صفاتشون فهمیدم، دیگه هیچ‌وقت سعی برای شناختشون نکردم.

و در آخر (این آدم‌ها هستند که هیولا شدند).