دلنوشته تکمیل شده ● آدمِ فضایی اثر Yalda.Sh ●

[شاهدخت]

دلنوشته: آدمِ فضایی
دلنویس: Yalda.Sh
ژانر: اجتماعی، تراژدی
ناظر: @ویتامین
ویراستار: @zahrasolimani
کپیست: @Hilda;

مقدمه: با ترس از خواب پریدم و با بغض به بالا خیره شدم و پیوسته مادرم رو صدا زدم که با دلهره من رو به آغوش کشید. دست به سرم کشید و گفت:
- هیش، هیش، آروم باش، کابوس بود.
با صدایی لرزون گفتم:
- خیلی بد بود... ‌.
مامان:
- چی دیدی؟
با ترس به چشم‌های درشتش خیره شدم و زمزمه کردم:
- خواب دیدم آدم شدم!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین - قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ همگانی - تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[درخواست تگ - درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[درخواست جلد - تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ اعلام پایان - تاپیک اعلام پایان دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[ سوالات و مشکلات دلنویسان ]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[شاهدخت]

از همون بچگی که به یاد دارم مامانم من رو از دیدن آدم‌ها منع می‌کنه. همیشه بهم از ترسناک بودنشون میگه و این‌که اون‌ها خیلی بی‌رحمن؛ ولی هیچ‌وقت برای من دلیل قانع‌کننده‌ای نمیاره.
امروز هم مثل همیشه باهاش به‌خاطر آدم‌هایی که تا به حال ندیدمشون دعوام شد.
یه دعوای بی‌دلیل و بی‌جهت!
آخه چرا باید مثل اونا به ظاهر متکی باشم و این‌طوری قضاوتشون کنم؟
بالأخره منی که آدم فضایی‌ام باید باهاش فرق داشته باشم یا نه؟!

 

[شاهدخت]

امروز داشتم درمورد آدم‌ها می‌خوندم. جالب این بود که اون‌ها یه حس عجیبی به نام (عشق) دارن که ما هیچ‌وقت درموردش نشنیده‌ بودیم. خب قاعدتاً هم نمی‌تونستیم بشنویم؛ چون ما... نه، اصلاح می‌کنم، چون همه به‌جزء من از هرچیزی که به آدم‌ها مرتبطه دوری می‌کنن. اون‌طوری که من فهمیدم عشق توی دنیاشون چیزیه که انگار اون‌ها رو به هم متصل می‌کنه.
و خب این یکم بعدش دردناک و ترسناک بود. از اون‌جایی که بعد از نرسیدنشون به‌هم و یا این‌که دوری‌شون از هم اون‌ها رو اذیت می‌کرد.

 

[شاهدخت]

اون‌ها به افرادی که نسبت به یکی دیگه حس عشق رو داره یه اسم گذاشته بودن به نام ع... ع... آها! عاشق، عاشق حس عشق رو نسبت به یکی دیگه داشت که اسم اون ام... م... معشوقه است.
یه‌چیز دیگه‌ای که فهمیدم این بود که آدم‌ها ترسو هستن. به‌خصوص آدم‌های عاشق !
کم‌کم داشتم به دروغ بودن حرف‌های مامان پِی می‌بردم.
آدم‌های عاشق ترسو هستن، چون از ترس این‌که معشوقشون عوض بشه و یا اینکه اون‌ها رو رها کنه، از عشقشون نمیگن!

 

[شاهدخت]

عجیب اون‌جایی بود که توی چندتا جای دیگه که خوندم حرفای ضد و نقیضی درمورد آدم‌های عاشق نوشته شده بود. این‌که اون‌ها در اوج ترسو بودن خطرناک هم هستن و این لرز رو به تنم انداخت.
آدم‌های عاشق به معشوقشون صدمه می‌زنن و این‌که هرکاری برای به دست آوردن معشوقشون انجام میدن.
مثلا یه داستانی که خوندم این بود که یکی عاشق گلی شد و گل رو کَند؛ ولی یکی که گل رو دوست داشت بهش رسیدگی کرد و اون‌جا بود که من فرق عشق و دوست ‌داشتن آدم‌ها رو فهمیدم.

 

[شاهدخت]

درمورد حس عشق که می‌خوندم فهمیدم که عشق یه چیز کاملاً متفاوت توی دنیاشونه. گفته بودن که اگه عشق رو توی دل نگه‌داری عشق باقی می‌مونه؛ ولی اگه عشق رو به زبون نیاری کامل نیست.
خب، آخه یعنی چی؟
چه‌طور هم بگه و هم نگه؟
رفتم و از مامانم پرسیدم که عشق چیه، بهم گفت که دیگه هیچ‌وقت پِی عشق و هرچیزی که به انسان‌ها مربوط میشه رو نگیرم.
از اون‌جایی که بچه‌ی خوبی هستم فقط بخش اول حرفش رو انجام دادم.

 

[شاهدخت]

یه روزم که داشتم درمورد اصطلاحاتشون می‌خوندم، به جمله‌ی
(دل شکستن) رسیدم.
برام عجیب بود آخه دل مگه استخون داره که بشکنه، آخه چه‌طور دل می‌شکنه؟
بازم به خوندن ادامه دادم تا فهمیدم که دل از شدت ناراحتی می‌شکنه و هر چند وقت یک‌بار تیر می‌کشه. این دور از باورم بود که جایی بشکنه که اصلاً استخونی نداشته باشه؛ ولی متأسفانه همه‌ی این‌ها حقیقت تلخی بیش نبودن... ‌.

 

[شاهدخت]

از دور به رفتار‌هاشون زل زده بودم و هر از گاهی یه تیکه سنگ رو به فضا می‌نداختم و اون‌ها هم خواسته‌هاشون رو به عنوان (آرزو) به سنگ‌هایی که اسمش رو ستاره‌ی دنباله‌دار گذاشته بودن، می‌گفتن! یکی از ستاره یکی رو می‌خواست، یکی شغل می‌خواست، یکی‌ هم موفقیتش رو می‌خواست. عجیب‌ترینشون دختری بود که فقط به آسمون خیره شده بود و از چشم‌هاش آب می‌اومد. آخه چرا باید از چشم‌هاش آب می‌اومد؟

 

[شاهدخت]

رفتم و درموردش خوندم به اون آب‌ها (اشک) می‌گفتن. اشک که از ناراحتی و یا شادی زیاد از چشم‌هاشون جاری میشه.
گفته شده بود وقتی که غم‌شون از حد بگذره بی‌صدا فقط اشک می‌ریزن و این بعضی وقت‌ها دلشون رو خالی می‌کنه؛ امّا دل مگه پر شدن داشت؟!