دلنوشته تکمیل شده ● بغض شب اثر ام کا اچ p.r ●

[ام کا اچ p.r]

گفته بودی روزی می‌رسد که خزان قلبم را به بهاری بی‌بدیل تبدیل می‌کند روزی که لبخند عضو خدادادی صورتم‌ می‌شود و حضورش مانند نفس‌هایم ضروری و حیات بخش می‌شود! گفته بودی و من هنوز هم در انتظار آن روزم... .
و هنوز هم در امید آمدنش گل‌های حیاط را پرپر می‌کنم و هنوز هم که هنوز است نمی‌آید آن روز جادوگر. حالا که می‌اندیشم می‌بینم نه تنها آن روزها نیامدند که لبخند های اندکم هم بار و بندیلش را جمع کرد و به سفر رفت... .

 

[ام کا اچ p.r]

پاییز دلم بی تو خزان است
بی یار وفادار زمان است
کاش بی‌آیی و باران بزند
باز در دل من طوفان بزند... .
یادت هست روزی این شعری که الان حتی ادامه‌اش را هم نمی‌دانم برای تو سرودم یادم می‌آید خندیدی و گفتی که من که اینجایم در کنارت در قلبت و در زندگی‌ات... .
ولی حالا چه؟ تو حالا در کجای زندگی‌ام جریان داری جز در خاطرات کهنه و افسار گسیخته‌ام
حال بی یار وفادار زمان که نه بی یار بی‌وفای روزگارم!

 

[ام کا اچ p.r]

گاهی با خود می‌گویم کاش در زندگی هم مانند مدرسه زنگ تفریح وجود داشت کاش اصلا می‌توانستیم وقتی که نیاز داریم از خدا اجازه بگیریم، می‌توانستیم وقتی که؛ خسته‌ایم، وقتی که؛ دیگر نمی‌توانیم تحمل کنیم وقتی‌که؛ اکسیژن برای نفس کشیدن کم می‌آوریم، وقتی که از تنهایی می‌ترسیم می‌شود دست‌هایمان را بالا بی‌آوریم و بگوییم؛ خدایا اجازه من دیگر کم آورده‌ام دیگر نمی‌کشم می‌شود چند لحظه استراحت کنم فقط چند لحظه بعدش دیگر دوباره می‌شوم خودم همان کوهی که آتشفشان غم است!

 

[ام کا اچ p.r]

امروز حرف‌های دلم همچون آتش‌فشان سرباز کرده‌اند همان آتش‌فشانی که نامش را؛ «آتش فشان غم» نهاده‌ بودم حالا در درون من طغیان کرده است و دست‌های سرد شده از تنهایی‌ام را به نوشتن وا می‌دارد و مغزم را به تکاپو و دهانم را به زدن حرف‌هایی که شاید دردی از من دوا نمی‌کند اما آبی می‌شود بر آتش فشان قلبم و روح غم دیده‌ام را نوازش می‌کند راستی گفته بودم گاهی انسان محتاج نوازش می‌شود حتی نوازش‌های خیالی!

 

[ام کا اچ p.r]

روز و شب می‌گذرد و ما در غم‌هایمان غوطه وریم، روز و شب می‌گذرد و ما حصار تنهایی را دور خودمان تنگ‌تر می‌کنیم! مبادا کسی خراب کند ویرانه‌های آرزوی‌مان را روز و شب می‌گذرد و ما هنوز هم در انتظار خبریم خبری که می‌گوید؛ کسی آمده است که به رویاهای‌مان تحقق ببخشد کسی که از بین برنده ی غم‌هاست کسی که دنیا را زیبا می‌کند کسی که آمین دعاهای مادر و نم اشک در چشمان پدر است، ولی کاش بدانیم که ما خود خبریم، که ما خود قاصد شادی هستیم، کافی است؛ بدانیم کافی‌ است؛ باور کنیم! که ما خود بنّای عشق و نانوای شادی هستیم! که ما خود ضامن آبادی هستیم!
به امید روزی که خودمان نجات دهنده‌ی خودمان باشیم و دیوارهای تنهایی را با تبر عشق و دوستی خراب کنیم روزی که غذای روح لبخند های دل‌نواز باشد.

(یاحق خدانگهدار)
پایانی برای آغاز... .
پ.ن: با تشکر از همه‌ی دوستان گلم بخاطر حمایتشون!
تقدیم به هر کسی که شاید توانسته باشم ذره‌ای از احساساتش را بازگو کرده باشم!

پایان

«پایان بغض این شب نزدیک است»