فایل شده ● بهر کبوتر خسته اثر زری ●

[itszari.]

عنوان دل‌نوشته: بهر کبوتر خسته
نام نویسنده: زری
ژانر: تراژدی
ناظر: @*aram*
ویراستار: @سپید
کپیست: @AsAl°
خلاصه: همانند پرنده‌ای خسته، با بال‌های خونین و شکسته دست تنهایی‌ام را به سمت هیچ‌ احد و ناسی دراز نخواهم کرد. نمی‌خواهم حتی یک لحظه با مردم این‌ جماعت که قلب‌ها را زیر پاهایشان له می‌کنند و بویی از رفاقت و عشق نبرده‌اند و فقط نامردی را برگ برنده خود می‌دانند. دست هم‌دلی دهم و با آن‌ها هم‌کلام شوم. آری، من و تنهایی‌ام یک لشکر هستیم!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[itszari.]

رهایم کن، بگذار لحظه‌ای در آسمان پرواز کنم
بگذار خود برای بال‌های شکسته‌ام مرحم باشم
این جماعت نامرد چه از جانم می‌خواهند؟ بال‌هایم را که بی‌رحمانه شکستند، خیال پرواز را که از سرم پراندند، آرزوهایم را با خاک یکسان کردند، دیگر چه باقی مانده است؟ جانم؟ نفس‌هایم که از مرگ تدریجی هم بدتر است؟ بیایید! جانم و نفس‌هایم هم، برای خودتان. حال بگذارید به خواب ابدی‌ام بروم!

 

[itszari.]

من همان کبوتر کهنه‌ای هستم، که زمانی بال‌هایم را شکستند به آن بام همیشگی‌ام پناه بردم و هیچ‌گاه بامم را به فراموشی نسپردم، آن‌قدر‌ها هم که فکر می‌کنی دنیایم‌ تمام نشده است، هنوز هم قلب شکسته‌ام در این سی*ن*ه می‌تپد، آری می‌تپد! اما نه همانند سال‌های قبل، حال با اجبار می‌تپد دیگر با هیچ آغوش گرمی آرام نخواهد شد، مگر این‌که خواب عجل شیرین کند افسانه‌اش را!

 

[itszari.]

آن کبوتری هستی که بر بام کاشانه‌ام می‌نشینی
و برای به دام انداختنم، در کنار قلبم لانه می‌کنی و دیگر قصد کوچ کردن هم نداری، تو که در بام کاشانه‌ام لانه ساختی و دیگر نرفتی، دیوارهای کاشنه‌ام از عشق تو آرام عقب‌تر رفتند و اخم پنجره باز شد و من ز عشق تو، هر چه پرنده بود را در آسمان رها کردم و قلب من هم همانند کبوتر بال زد و به سوی تو پرواز کرد و تو مرا در دام خود انداختی!

 

[itszari.]

برای بال‌های زخمی‌ام خود مرحم می‌شوم، اما دیگر ز عشق تو پرواز نمی‌کنم که بال‌هایم‌‌ را نشانه بگیری و آن‌ها را بشکنی، دیگر همانند قبل تو را باور نمی‌کنم زیرا تو کَسی هستی که بال‌هایم را شکستی. دیگر‌ مگر می‌توانم تو را باور کنم؟

 

[itszari.]

این دنیا برایم چندان هم زیبا نبود، این دنیا برایم جز جهنم نبود، این دنیا را هیچ‌گاه دوست نداشتم. زیبایی هم اگر داشت. زیبایی‌اش را به چشم‌ ندیدم و برای من زیبا نبود. این دنیای فانی فقط به من آموخت که نباید به کَسی پناه ببرم. نباید کَسی را باور کنم و نباید به کَسی دل ببندم، این دنیای فانی جز سیاهی چیزی به من‌ نشان نداد.

 

[itszari.]

زیبایی دنیا را به چشم ندیدم، اما نامردی‌ها را چی؟
هه، زندگی‌ام زیر بنایش پر از نامردی‌هاست!
اما هیچ‌گاه در حق هیچ‌کَس بدی نکرده‌ام کَسی را قضاوت نکرده‌ام، ای دنیای بی‌مروت و بی‌معرفت و نامرد، روزی من هم از تو گذر خواهم کرد و زیر خروارها خاک می‌روم، اما داری انتقام چه چیزی را از من می‌گیری؟ من دارم تقاص چه را پس می‌دهم؟ می‌دانم در برابر سؤالم جوابی نداری. پس بهتر است سکوت کنی!

 

[itszari.]

کلماتی که در مغزم پرسه می‌زنند، در برابر دردهایی که در گوشه به گوشه‌ی قلبم لانه ساخته‌اند و جای خوش کرده‌اند حقیراند!
دردها شاید خوب شوند، اما روزی جایشان خواهد ماند. دردها شاید درمان شوند، اما هیچ‌گاه تلخی‌اش از ذهنمان نمی‌رود. تلخی‌اش باقی می‌ماند!
ای کاش تلخی‌اش به اندازه یک پیک م*شروب یا یک جامِ ش*راب بود، اندازه‌اش تا یک عمر است
یک عمر یک روز و دو روز نیست!
خدا می‌داند برای من چند روز می‌شود، اما آرزوی عمر طولانی را از خدایم ندارم، دوست دارم همانند گل، عمرم کوتاه باشد. این دنیا جز‌ ناامیدی‌ها و بد بیاری چیزی به من هدیه نداده است. آن هم ارزانی خودش باشد!

 

[itszari.]

دیگر چه از من باقی مانده است؟
قلب‌های تکه‌تکه شده‌ام دارد تقاص کدام اشتباه را پس می‌دهد؟
پس خنجرهای این روزگار نامرد و مردمانش چه می‌شود؟ آخر تا چه حد سکوت حزن‌آلودم را ادامه دهم؟ تا کی در برابر حرف‌هایشان‌ تنها چند بار پلک‌های خسته‌ام را بر هم بفشارم و زیر لب بگویم «می‌گذرد» ؟ آن‌قدر گفتیم چون می‌گذرد غمی نیست که غم زندگیمان را فرا گرفت اما هیچ روزی آن‌طور که میلمان بود نگذشت!
آن‌وقت می‌گویند علت ناشکری و این همه ناله‌هایت چیست؟ تو نمی‌دانی، فقط خود می‌دانم علتش چیست. فقط این قلب‌ شکسته‌ام که از رنگ قرمز به سیاه تبدیل شده است می‌داند چه‌ها کشیده‌ام
جماعت نامرد، زمانی که سیگار را بر روی لبانم و اشک در چشمانم و بغضی که سعی دارم او را نشکنم و هق‌هقم را به سختی قورت دهم و پیک م*شروبم را از دید شما پنهان کنم، با خنده‌هایتان آتش به قلب بی‌جان من که دیگر قصد تپیدن ندارد، نزنید!