فایل شده ● به نام پدر اثر T.A.M ●

[Tara Motlagh]

موهای بلندم را
در دادگاه تنهایی،
محکوم به قصاص کردم.
نگویی: «چه حیف!»
حیف آن است که تو نباشی
تا شانه بر تارهایش بکشی
و بلندی‌شان را نوازش کنی.
حیف آن‌است که تو نباشی
و بوسه بر موهایم نزنی.
حیف آن‌است که تو نباشی
و موهای بلند و سرکشم را نبافی.
آخر نمی‌دانی موهایم هم،
دلتنگ گرمای دست تو بودند.
***

 

[Tara Motlagh]

این روزها سخت می‌گذرد
و تو نیستی و جای خالی‌ات،
بیشتر می‌زند به قلبی‌ که هم‌چون عروسکی
در دست‌های بی‌رحم این آشفته روزگار، می‌رقصد.
همهی این سال‌ها که بی‌تو گذشت، یک سو
و این روزهایی که روزشان چله تابستان را ماند
و شب‌هایش یلدای بی‌امان، سوی دیگر.
این روزها تو را بیشتر از هر زمانی کم دارم.
کاش مرا میان تاریکی این دنیا
و خودخواهی مردمانش تنها نمی‌گذاشتی.
***

 

[Tara Motlagh]

قیام می‌کنم به نام نامی عشق اهورایی‌ات،
که به شکوه و زیبایی بهار،
به خوش عطری شکوفه‌های نارنج،
به رنگارنگی رنگین‌کمان،
به روشنی روزهای پس از شب تار
و به گرمی انوار طلایی هور بودی.
می‌ایستم؛
به پای تو که خوش قامت‌تر از سرو،
استوارتر از کوه،
محکم‌تر از سنگ خارا،
آرام‌تر از امواج دریای آرام نیلی بودی.
و به پای شوق چشمان درخشان‌تر از تارایت،
مهر خوابیده در نگاهت،
دستان سخی‌تر از باران بهاری‌ات،
قلب عاشق‌تر از هر مجنون و فرهادت،
و زنگ صدای خوش‌آوا‌تر از چهچه هَزارت.
قیام می‌کنم به پای همهی بودن‌های تنانی و روحانیت،
که امید و شور زندگیام بودی و هستی.
دلیل بودنم، ماندنم، ایستادگی‌ام، شکیبایی‌ام و اشک‌ها و خنده‌هایم،
فخر هستی‌ام،
در هر زمان و هر لحظه،
پیش و پس هر نگاه و کلامم،
و بیشتر از ثانیه‌های عمرم،
ستایشت کرده‌ام
و فراقت را به جان خریده‌ام،
به امید آن روز که دیدارمان نو شود؛
قرارمان باشد
میان باغ پردیس،
زیر درخت اقاقیا
و پای چشمه زمزم،
تا به حصر آیم میان دستان پر مهرت،
سنجاق شوم به سی*ن*ه فراخت،
به مشام بکشم عطر بی‌بدیل تنت را،
و آرامش بخشم جان خسته و بی‌قرارم.
کلمات در توصیف احساس و غم نبودنت عاجز است بابایم؛
یادت در دلم ابدی‌ست قهرمان زندگی‌ام.
***